พระชายาคือแพทย์อัจฉริยะ นิยาย บท 136

“พระชายาค่อยๆลงนะเจ้าคะ”

คนที่โดดลงจากรถม้ามาก่อนคือสาวใช้หน้าตาจิ้มลิ้ม

สาวใช้ตัวน้อยยื่นมือออกมาให้มือขาวราวหิมะนั่นจับพยุงตัว นิ้วสวยขาวเรียวยาวจนเห็นข้อต่อกระดูกอย่างชัดเจน และเล็บโค้งมนสีชมพูระเรื่อ

เสียงซุบซิบบริเวณรอบๆเงียบลงทันที เมื่อได้เห็นโฉมหน้าอีกฝ่ายอย่างชัดเจน บางคนก็อ้าปากค้างด้วยความตกตะลึง

นี่คือพระชายาจิ้งอ๋องที่สุดแสนจะอัปลักษณ์งั้นหรือ?

จะเป็นไปได้อย่างไรกัน!

“ตงชิง ไปหยิบน้ำเซียนสวรรค์ในโรงยามา”

อวิ๋นหลิงมองไปยังหนุ่มน้อยที่นอนเจ็บเจียนตาย หนุ่มน้อยเองก็สบตานางโดยไม่ทันตั้งตัว ในสมองของเขาขาวโพลนไปชั่วขณะ

ใจเต้นระรัวในหัวก็ผุดคำว่า ‘สาวงามแห่งเมืองหลวง’ ขึ้นมาโดยไม่รู้ตัว

เขารีบหลบตาสายตานางโดยอัตโนมัติ

“เจ้าค่ะ!”

ตงชิงขานรับ รีบบึ่งไปเอาของตามที่อวิ๋นหลิงสั่งอย่างรวดเร็ว เหล่าผู้คนรอบๆนิ่งอึ้งอยู่นานนับนาที ครานี้ดูเหมือนจะดึงสติกลับมาได้แล้ว

พวกเขาบ้างก็ตกตะลึง บ้างก็อ้าปากค้าง บ้างก็งงงวย

“หญิงผู้นั้นคือใครกัน หรือจะเป็นพระชายาจิ้งอ๋อง?”

“จะเป็นไปได้อย่างไร ใบหน้าของพระองค์มีปานที่น่าเกลียดน่ากลัวอยู่มิใช่หรือ?”

“แต่เมื่อครู่ก็เห็นๆกันอยู่ว่านางลงมาจากรถม้าของจวนจิ้งอ๋องนะ ไม่ใช่พระชายาจิ้งอ๋องแล้วจะเป็นใครกันล่ะ?”

“แต่ก็ยังไม่เคยได้ยินข่าวคราวว่าท่านอ๋องรับสนมเลยนะ?

……

เฟิงจิ่งเหวยจ้องอวิ๋นหลิงที่ยืนอยู่ไม่ไกล เมื่อได้มองรูปลักษณ์ของอวิ๋นหลิงชัดๆ นางก็ตาลุกวาวในทันที

แม้จะเป็นหญิงเช่นเดียวกัน แต่นางเองก็อดไม่ได้ที่จะใจเต้นรัวนิ่งอึ้งกับความงามของอวิ๋นหลิง เพียงไม่กี่อึดใจก็เอ่ยถามด้วยความสงสัย

“ท่านคืออวิ๋นหลิงจริงๆหรือ?”

“ลุกขึ้นเถิด ไม่ต้องพิธีรีตองมาก โรงยานี้เป็นกิจการที่ข้าและอู๋อันกงร่วมเปิดด้วยกัน ทุกๆตำรับยาของที่นี่อู๋อันกงได้ทดลองใช้ด้วยตัวเองแล้ว ไม่มีทางมีปัญหาใดๆได้”

อวิ๋นหลิงรับเอายาที่ตงชิงนำมา เมื่อเปิดฝาออก กลิ่นยาก็หอมฟุ้งไปทั่ว

นางเดาได้ว่าเฟิงจิ่งเหวยจงใจมาหาสร้างความวุ่นวาย ทว่านางก็ไม่ต่อล้อต่อเถียงกับอีกฝ่ายให้เปลืองแรง

เมื่ออีกฝ่ายบุ่มบ่ามเข้ามาเช่นนี้ ก็เป็นการดีที่จะพลิกจากวิกฤติเป็นโอกาส

“อย่างที่ทุกท่านได้ทราบ ใบหน้าของข้ามีรอยปานน่าเกลียดน่ากลัวมาตั้งแต่เกิด รักษามานานนับปีก็ไม่หายเสียที โชคดีที่อู๋อันกงเชี่ยวชาญด้านการแพทย์ จึงร่วมกันคิดค้นสูตรยาวิเศษนี่ขึ้นมา จนสามารถรักษาใบหน้าของข้าให้ดีขึ้นมาได้ และยาที่ว่าก็คือน้ำเซียนสวรรค์ที่อยู่ในมือของข้าในตอนนี้ ยานี้ไม่เพียงแต่ช่วยให้หน้าขาวใส ลดรอยแผล ทั้งยังเป็นยารักษาสารพัดโรคอีกด้วย หลังจากทายานี่ลงไปก็จะบรรเทาอาการคันและอาการปวดต่างๆได้ทันที”

อวิ๋นหลิงเผยอหน้าขึ้นส่งยิ้มให้กับเหล่าชาวบ้าน และเขย่าขวดยาสีขาวในมือเบาๆ ชาวบ้านหลายต่อหลายคนต่างก็นิ่งตะลึงไปกลับรอยยิ้มของนาง

คาดไม่ถึงว่าใบหน้าที่ไร้รอยปานของพระชายาจิ้งอ๋องจะงดงามถึงเพียงนี้

ทันใดนั้นเองก็เข้าใจในทันทีว่าเหตุใดจิ้งอ๋องถึงทำเช่นนั้นในตำหนักทองหลวง ดั่งโบราณว่าวีรบุรุษผู้กล้าหาญมักจะเสียท่าให้กับสาวงาม เมื่อต้องเผชิญหน้ากับโฉมงามเช่นนี้ ใครจะกล้าแข็งข้อใส่กันล่ะ

หนึ่งในฝูงชนอดไม่ได้ที่จะมองไปยังหนุ่มน้อยบนพื้นแล้วเอ่ยถามขึ้น “เช่นนั้นเหตุใดหนุ่มน้อยนี่ถึงมีสภาพเช่นนี้กันเล่า?”

อวิ๋นหลิงเหลือบไปมองเฟิงจิ่งเหวย “หนุ่มน้อยมีสภาพเช่นนี้เพราะเหตุใด ข้าว่าเรื่องนี้คงต้องถามคุณหนูผู้นี้แล้วกระมัง ข้าเองก็ใคร่รู้ว่าใครมันช่างกล้าสั่งให้พวกเจ้ามาสร้างความวุ่นวายที่หน้าโรงยาเช่นนี้?”