พระชายาคือแพทย์อัจฉริยะ นิยาย บท 137

เฟิงจิ่งเหวยพยายามกดความตื่นตระหนกไว้ในใจ และเค้นสีหน้านิ่งสงบออกมาแทน

“พระชายาพูดเช่นนี้หมายความว่ากระไรกัน? บ่าวในจวนของข้าถูกน้ำร้อนลวกโดยอุบัติเหตุ ข้าสงสารจึงสั่งให้คนมาซื้อน้ำเซียนสวรรค์เพื่อรักษาบาดแผลให้เขา ใครจะไปคิดว่ายานี้ทำให้แผลเขาสาหัสยิ่งกว่าเก่า เพราะเหตุนี้จึงมาร้องขอความยุติธรรมจากโรงยาของท่านอย่างไรล่ะ เพราะนี่ก็เป็นชีวิตคนคนหนึ่ง”

อวิ๋นหลิงเหลือบมองเฟิงจิ่งเหวยอีกครั้ง เวลาของนางเป็นเงินเป็นทอง ไม่จำเป็นต้องมาเสียเวลากับเล่ห์เหลี่ยมต่ำต้อยเช่นนี้

นางคร้านจะต่อล้อต่อคำกับเฟิงจิ่งเหวย จึงออกรับสั่งกับเยี่ยเจ๋อเฟิงด้วยเสียงไม่พอใจ

“องครักษ์เยี่ย จับคนเหล่านี้ส่งไปให้หอต้าหลี่ บอกว่าพวกเขาว่ามีคนต้องการสร้างความวุ่นวาย ว่าร้ายผู้อื่น ทั้งยังต้องการทำลายชื่อเสียงของพระชายาจิ้งอ๋อง บอกให้พวกเขาสอบสวนอย่างเข้มงวด แล้วให้คำอธิบายที่น่าพึงพอใจแก่ข้า”

เยี่ยเจ๋อเฟิงเมื่อได้ยินก็นำเหล่าองครักษ์มายืนล้อมรอบเฟิงจิ่งเหวยและสาวใช้ทันที

“ท่านว่าอย่างไรนะ?” เฟิงจิ่งเหวยร้อนรนกับคำสั่งเมื่อครู่ของอวิ๋นหลิง

ไม่ใช่ว่านางควรจะออกตัวปกป้องโรงยาของตัวเองก่อนหรือ? เหตุใดจึงสั่งให้จับข้าทันทีเลยเล่า?

ไม่เพียงแต่เฟิงจิ่งเหวย เหล่าชาวบ้านที่ยืนล้อมดูอยู่ก็มึนงงไปตามๆกัน

“ทำไมหรือ?”

“หรือพระชายาจิ้งอ๋องกลัวความผิดจึงใช้อำนาจกดขี่ผู้อื่น”

อวิ๋นหลิงลอบถอนหายใจอย่างเบื่อหน่าย เล่ห์เหลี่ยมเล็กๆน้อยๆนี่มีอะไรให้น่าสนใจกัน?

“ตงชิง เอายานี่ไปทาให้เขาก่อน”

อวิ๋นหลิงชี้ไปหาหนุ่มน้อยที่นอนอยู่บนพื้น จากนั้นก็หันไปมองปี้ลั่วด้วยสายตาราบเรียบ

“ใบหน้าของหนุ่มน้อยถูกน้ำร้อนลวกอย่างร้ายแรง จึงมีแผลติดเชื้อขนาดใหญ่ ผิวหนังหลายส่วนเปลี่ยนเป็นสีม่วงช้ำ ซึ่งนี่คือสัญญาณของการเกิดเนื้อตาย ดูแล้วบาดแผลของเขาคงเกิดมาแล้วไม่น้อยกว่าห้าวัน”

“ที่เจ้าพร่ำว่าคุณหนูของเจ้าจิตใจดีมีเมตตา ทนเห็นเขาเจ็บปวดทรมานไม่ไหว จึงให้เงินมาซื้อยารักษา แต่แผลโดนลวกไม่ใช้แผลที่รักษายากแต่อย่างใด ตราบใดที่เจ้าส่งเขาไปรักษาตัวได้ทัน เขาไม่มีทางจะติดเชื้อร้ายแรงถึงขั้นนี้”

“โรงหมอของข้าเปิดตั้งนานนม เจ้าทำอะไรอยู่กันล่ะ? ยังมีหน้ามาพูดว่าไม่ได้มาสร้างความวุ่นวาย เหอะ! ใครจะเชื่อกัน คิดว่าข้าโง่งั้นหรือ? จะทำอะไรก็หัดใช้หัวคิดเสียบ้างสิ พวกเจ้าเป็นหมูหรือไงกัน?”

คำพูดของอวิ๋นหลิงราวกับกระสุนปืนใหญ่ เหล่าชาวบ้านรอบๆเมื่อฟังจบก็เริ่มจับได้ถึงความผิดปกติ

“ใช่สิ ดูจากสภาพของบาดแผลแล้ว ไม่มีทางเกิดขึ้นเมื่อวันสองวันก่อนแน่นอน”

“คงเพราะไม่ได้รับการรักษาโดยเร็ว บาดแผลจึงสาหัสยิ่งกว่าเดิมเช่นนี้ ตอนนี้ยังกล้าโบ้ยความผิดมาให้ยาของพระชายา”

“นี่มันลูกสาวจากจวนไหนกัน คงจะไม่ใช่พวกต้มตุ๋นกระมัง…”

เฟิงจิ่งเหวยหน้าถอดสี เมื่อเหล่าชาวบ้านเริ่มวิจารณ์ และมองไปที่อวิ๋นหลิงด้วยแววตาขุ่นเคือง

“ข้าได้พูดไปแล้ว หากมีคนก่อความวุ่นวาย ไม่สนถึงชีวิตของผู้อื่น ต้องนำตัวไปส่งให้หอต้าหลี่เท่านั้น”

อวิ๋นหลิงเหลือบมองนางด้วยสายตาเย็นชา จากนั้นก็ชี้นิ้วไปหาหนุ่มน้อยบนพื้น

“ทุกท่านจะเห็นได้ว่า หลังจากหนุ่มน้อยนี่ทายาก็อาการดีขึ้นอย่างเห็นได้ชัด และยานี่มีกลิ่นหอมฟุ้ง หากทาไปกลิ่นยาจะติดอยู่บนตัวเป็นเวลาเกือบสามวัน แต่ก่อนหน้านี้บนตัวของเขาไม่มีกลิ่นยาเลยสักนิด”

เหล่าชาวบ้านต่างหันไปทางหนุ่มน้อยโดยอัตโนมัติ แม้บาดแผลบนใบหน้าของเขาจะดูน่ากลัว แต่ครานี้เขาไม่ได้แสดงสีหน้าบิดเบี้ยวเพราะความเจ็บปวดทรมานเช่นเมื่อครู่

เฟิงจิ่งเหวยคิ้วกระตุก รู้สึกถึงลางสังหรแปลกๆ

“ข้าสงสัยว่าพวกเขาเดิมทีก็ไม่ได้ใช้ยารักษาบาดแผลให้หนุ่มน้อย คงจะจงใจมาสร้างความวุ่นวายที่นี่ล่ะสิ” อวิ๋นหลิงมองนางนิ่งๆ ก่อนจะออกคำสั่ง “องครักษ์เยี่ย นำตัวพวกนางไป”

ปี้ลั่วเมื่อได้ยินก็ตกใจ ตะโกนออกมาเสียงแข็ง “หยุดนะ! คุณหนูของข้าเป็นถึงบุตรีของตระกูลเฟิง อย่าริบังอาจไร้มารยาทต่อคุณหนู!”

อวิ๋นหลิงแสยะยิ้ม พูดอย่างชัดถ้อยชัดคำว่า “ต่อให้เสนาบดีเฟิงอยู่ที่นี่ในตอนนี้ ข้าก็จะส่งพวกเจ้าไปหอต้าหลี่เช่นเดิม”

คนที่สามารถทำให้นางยอมก้มหัวให้ ไม่มีอยู่จริงบนโลกใบนี้

เฟิงจิ่งเหวยมองอวิ๋นหลิงอย่างไม่เชื่อสายตาตนเอง ความร้อนรนพลุ่งพล่านขึ้นมาจากก้นบึ้งของหัวใจ

ตระกูลเฟิงของนางมีอำนาจค้ำฟ้า ในเมืองหลวงใครเห็นก็ต้องหลีกทางให้ อวิ๋นหลิงกล้าดีอย่างไรมาทำตัวยโสโอหังใส่นางเช่นนี้?