พระชายาคือแพทย์อัจฉริยะ นิยาย บท 16

หวงกุ้ยเฟยอึ้งไปครู่หนึ่ง ทันใดนั้นก็โกรธเป็นอย่างมาก

“ผู้หญิงสารเลวที่ไร้ยางอายคนนี้กล้าเอาจอกสุราทุบให้อวี้จือบาดเจ็บสลบในคืนแต่งงาน เจ้าปกป้องนางหมายความว่าเช่นไร？”

เซียวปี้เฉิงหนักใจ เขาเดาถูก หวงกุ้ยเฟยให้เขาเข้าวังมาเพราะเรื่องนี้จริง ๆ

เพียงแค่ข่าวที่เยี่ยนอ๋องได้รับบาดเจ็บทั้ง ๆ ที่เขาปิดไว้จนมิดแล้ว หวงกุ้ยเฟยรู้ได้เช่นไร？

“เสด็จแม่ดับโมโหก่อน ไม่เคยมีเรื่องนี้มาก่อน ท่านไปได้ฟังข่าวลือมาจากไหน？”

หัวของเยี่ยนอ๋องใช้ยาที่ดีที่สุด รักษาหายเหมือนตอนแรกแล้ว พวกเขาได้ปรึกษาหารือกันแล้ว คุยกันแล้วว่าไม่เคยมีเรื่องนี้มาก่อน

แววตาของอวิ๋นหลิงหมุนไปที่ร่างของทั้งสองคน ด้วยความครุ่นคิด

นิสัยของหวงกุ้ยเฟย ใจร้อนมากกว่าที่นางคิดเอาไว้เสียอีก ความสัมพันธ์ระหว่างเซียวปี้เฉิงและหวงกุ้ยเฟย แย่ไว้กว่าที่คิด

ในช่วงเวลานี้ ให้เซียวปี้เฉิงมาจัดการเองดีกว่า มิเช่นนั้นหากประโยคไหนที่ไม่ระวังไปเหยียบกักระเบิด ก็ช่วยไม่ได้แล้ว

“ข่าวลือ เจ้าบอกว่าเรื่องนี้เป็นเรื่องโกหกงั้นหรือ？” หวงกุ้ยเฟยมองเขาด้วยความสงสัย “แต่ว่าองค์หญิงหกเป็นคนบอกกับข้าด้วยตัวเอง！”

องค์หญิงหก？

อวิ๋นหลิงขมวดคิ้ว พอจำคน ๆ นี้ได้

ตอนวัยเยาว์องค์หญิงหกเคยอยากไปแกะผ้าคลุมหน้าของอวิ๋นหลิง ผลปรากฏถูกฉู่อวิ๋นหลิงผลักเข้า ไม่ระวังล้มไปอย่างไม่เป็นท่า จากนั้นนางก็จำความแค้นเอาไว้

“เสด็จแม่ องค์หญิงหกไม่ได้เดินทางไปร่วมงานแต่งที่จวนจิ้งอ๋อง บางทีอาจจะได้ยินข่าวลือมาจากคนอื่น”

หวงกุ้ยเฟยไม่สามารถหักล้างคำพูดของเซียวปี้เฉิงได้ แต่ไม่ได้เชื่อเขาทั้งหมด “ถ้าเช่นนั้นเจ้าบอกข้ามาสิว่าเหตุใดหลายวันมานี้อวี้จือถึงไม่เคยเข้ามาในวัง？หรือเป็นว่าได้รับบาดเจ็บจึงไม่อยากให้ข้ารักษา กลัวว่าข้าจะกล่าวโทษเจ้า？”

“เนื่องจากหลายวันมานี้อวิ๋นหลิงได้รักษาพิษเย็นที่ขาทั้งสองข้างของอวี้จือ ดังนั้นจะไม่สามารถเข้าวังมาเยี่ยมท่านได้”

หวงกุ้ยเฟยพระชายาอึ้งไป จากนั้นก็มองไปที่อวิ๋นหลิง สีหน้ากลับยิ่งมืดมนและโกรธแค้นมากขึ้น

“บังอาจ！เจ้าคิดว่าข้าเป็นโง่จะมาหลอกเช่นไรก็ได้หรือ ข้าไม่เคยได้ยินว่าฉู่อวิ๋นหลิงผู้นี้เข้าใจเรื่องการแพทย์อย่างไร หรือว่าการแพทย์ของนางยังดีกว่าหลินซินอีกหรือ？ถ้าหากว่านางรู้เรื่องการแพทย์จริง รักษาขาของอวี้จือได้ เหตุใดถึงไม่รายงานข้าก่อน？”

สีหน้าของเซียวปี้เฉิงมีความเหนื่อยหน่าย “เสด็จแม่ ลูกไม่ได้หลอกท่าน พิษเย็นที่ขาทั้งสองข้างของอวี้จือได้ถูกขับไล่จนหมดแล้วตอนนี้ เนื่องจากเขาอยากจะให้แน่ใจว่าไม่เป็นอะไรแล้วถึงค่อยบอกท่าน ตั้งใจจะสร้างความประหลาดใจแก่ท่าน เมื่อครู่จึงไม่สั่งคนให้มารายงาน ถ้าหากว่าท่านไม่เชื่อ ลองอดใจรอหน่อย อวี้จือกำลังจะเข้ามาในวังแล้ว”

ราวกับว่าเพื่อพิสูจน์คำพูดของเซียวปี้เฉิง แม่นมคนหนึ่งที่อยู่นอกประตูได้รีบเข้ามารายงาน รถของเยี่ยนอ๋องเข้ามาในวังแล้ว

ทันใดนั้นหวงกุ้ยเฟยนั่งไม่ไหวแล้ว เดินไปที่ประตูตำหนักแล้วมองไม่หยุด ใบหน้าตรึงเครียด

จนกระทั่งในที่สุดเยี่ยนอ๋องปรากฏตัวขึ้นบนรถเข็นไม้

“เสด็จแม่！พิษเย็นในร่างกายของข้าได้ถูกขับออกจนหมดแล้ว ต่อไปในคืนที่ฝนตกก็ไม่เจ็บอีกแล้ว！เป็นเพราะคน...เป็นเพราะอาซ้อสาม...รักษาโรคพิษเย็นจนหาย เสด็จแม่จะต้องให้รางวัลนางกับพี่สามหนัก ๆ เลย！”

เยี่ยนอ๋องแจ้งข่าวดีนี้ให้กับหวงกุ้ยเฟยด้วยความตื่นเต้น มีความปลื้มปีติบนใบหน้าอย่างมาก

ในที่สุดหวงกุ้ยเฟยก็เชื่อคำพูดของเซียวปี้เฉิง กอดเยี่ยนอ๋องร้องไห้เสียงดัง “ลูกชายของข้า...ลูกชายของข้า！เจ้าทรมานแล้ว！”

เซียวปี้เฉิงมองไม่เห็น แต่ว่าได้ยินเสียงที่แทบขาดใจและความห่วงใยของอีกฝ่ายผ่านเสียงร้องไห้ของหวงกุ้ยเฟย

เขาตาละห้อยเล็กน้อย ในสีหน้ามีความอ้างว้าง

อวิ๋นหลิงมองสีหน้าเขาอยู่ในสายตา ทันใดนั้นก็มีความรู้สึกปวดใจเล็กน้อย

แม่แท้ ๆ ของเซียวปี้เฉิงตายนานแล้ว เขาไม่ได้รับความรักจากฮ่องเต้ หวงกุ้ยเฟยเอาเขามาเลี้ยงไว้ เพียงเพราะว่าอยากจะให้เป็นตัวช่วยของลูกชาย ไม่ได้ปฏิบัติกับเขาอย่างจริงใจ

ในระดับหนึ่ง เซียวปี้เฉิงไม่แตกต่างอะไรกับเด็กกำพร้า เช่นเดียวกับนาง

อวิ๋นหลิงไปกำมือของเขา ใช้ผ้าไหมเช็ดเลือดไหมที่คางของเขาออก