พระชายาคือแพทย์อัจฉริยะ นิยาย บท 160

ด้านนอกโรงเตี๊ยม

ท่ามกลางสายฝนและสายลมในยามค่ำคืน เฟิงจิ่นเฉิงค่อยๆ ลงจากรถม้า ผู้ติดตามถือตะเกียงก้าวไปข้างหน้าทันที

ด้วยแสงสลัวๆ สามารถมองเห็นรถม้าหรูหรากำลังจอดอยู่ใต้เพิงโรงเตี๊ยมอย่างรวดเร็ว

“คุณชายรอง! นั่นรถม้าของจวนจิ้งอ๋อง เมื่อเช้าข้าเห็นกับตาตัวเองว่าพวกนางนั่งรถม้าคันนี้ พวกนางอยู่ในโรงเตี๊ยมนี่แน่นอน!”

เฟิงจิ่นเฉิงหรี่ตาลง มุมปากโค้งเป็นรอยยิ้มเย้ยหยัน

“คิดว่าจะรอดพ้นเงื้อมมือของข้าไปได้จริงๆ หรือ?”

เขาเชิดคางขึ้น ผู้ติดตามก็เข้าใจ ตบไปที่ประตูโรงเตี๊ยมเสียงดัง

“มีใครอยู่หรือไม่? เปิดประตู!”

เสียงตะโกนดังปลุกเจ้าของร้านให้ตื่นขึ้น ก่อนจะหาวแล้วจุดตะเกียงน้ำมัน

“มาแล้วๆ”

เจ้าของร้านเปิดประตูโรงเตี๊ยมด้วยดวงตาสะลึมสะลือ ทันใดนั้นก็เห็นคุณชายสูงศักดิ์ในชุดสีเขียว และยังมีองครักษ์ตามมากกลุ่มใหญ่

เมื่อเห็นว่าผู้มาเยือนมีฐานะพิเศษ เจ้าของร้านจึงตกตะลึงไปครู่หนึ่ง สีหน้าก็ดูกระวนกระวาย

“...ใต้เท้า ท่านคือผู้ใดหรือ?”

เฟิงจิ่นเฉิงก้าวเข้าไปในห้อง ปัดน้ำฝนออกจากแขนเสื้อ แล้วยิ้มให้เจ้าของร้านอย่างอ่อนโยน

“เถ้าแก่ไม่ต้องกังวลหรอก ข้าแค่มาหาใครสักคน วันนี้มีสตรีสองคนมาที่ร้านของท่านหรือไม่? คนหนึ่งสวมชุดสีขาว อีกคนก็กำลังตั้งครรภ์สวมชุดสีแดง”

แม้ว่ารอยยิ้มจะอ่อนโยน แต่ดวงตาที่สบกับเจ้าของร้านกลับดูเย็นชา

เจ้าของร้านอ้าปากจะตอบ แต่ทันใดนั้นก็นึกถึงคำสั่งตอนที่รับเงินมาเมื่อคืนนี้

แผ่นหลังพลันมีเหงื่อไหลออกมาทันที เขาหายง่วงทันที

“เอ่อ... เรียนใต้เท้า ข้าน้อยเองก็ไม่ค่อยรู้เรื่องนัก บ่ายวันนี้ข้ากับฮูหยินเข้าเมือง ลูกชายข้าเป็นคนดูร้านตอนบ่าย ตกเย็นหลังจากข้ากลับมา ลูกชายของข้าก็เข้าเมืองไป จากนั้นก็ไม่มีใครมาแล้วขอรับ”

นี่คือสิ่งที่หญิงตั้งครรภ์ในชุดแดงสั่งไว้เป็นพิเศษเมื่อคืนนี้

อีกฝ่ายให้เงินเขาแล้วกำชับอย่างจริงจังว่าถ้ามีคนมาถามว่าพวกนางอยู่ที่นี่หรือไม่

อย่าตอบว่าอยู่ อย่าตอบว่าไม่อยู่ แค่ตอบว่าไม่รู้

แม้ว่าเขาจะไม่รู้ว่าทำไมอีกฝ่ายต้องให้ตอบเช่นนี้ แต่ในขณะนี้ ด้วยสัญชาตญาณทำให้เถ้าแก่เลือกที่จะเชื่ออวิ๋นหลิง

ดวงตาของเฟิงจิ่นเฉิงเป็นประกาย รอยยิ้มก็ยิ่งอ่อนโยนมากขึ้น “ที่แท้ก็เป็นเช่นนี้ ข้ามีเรื่องด่วนต้องค้นโรงเตี๊ยม รบกวนด้วยนะเถ้าแก่”

ใต้เพิงนั้นมีรถม้าของจวนจิ้งอ๋องอยู่ ต้องอยู่ในโรงเตี๊ยมแน่ เขาเกลียดคนโกหกที่สุด ถ้าเจ้าของร้านกล้าที่จะตอบว่า “ไม่”...

“ใต้เท้าเกรงใจเกินไปแล้ว ท่านตามสบายเถอะ”

เจ้าของร้านไม่รู้ว่าตนผ่านเหตุการณ์ร้าย แต่เพราะประสบการณ์ชีวิตอันโชกโชนบอกเขาว่าอย่าถามมาก

หลังจากที่เฟิงจิ่นเฉิงพูดจบ องครักษ์หลายคนก็ค้นหาทีละห้องในแต่ละชั้น

ทันทีที่พวกเขาเข้ามาในโรงเตี๊ยม อวิ๋นหลิงก็ตื่นขึ้น

เวินหวยหยู่ได้ยินการสนทนาที่ชั้นล่างเช่นกัน จับแขนเสื้อของอวิ๋นหลิงด้วยใบหน้าซีดเผือด “ทำอย่างไรดี พวกเขามาที่นี่จริงๆ ด้วย!”

อวิ๋นหลิงตบมือของนางแล้วเอ่ยเสียงเบา “พอเฟิงจิ่นเฉิงเจอพวกเรา ก็ทำตัวเป็นใบ้อย่าส่งเสียงเด็ดขาด”