พระชายาคือแพทย์อัจฉริยะ นิยาย บท 159

เมื่อได้ยินเช่นนั้น ฟงจื่อโจวก็หันศีรษะไปทันทีและเห็นสตรีสองคนที่มีกลิ่นอายไม่ธรรมดาและมีรูปลักษณ์ที่โดดเด่น

สตรีที่พูดนั้นมีลักษณะที่ดูงดงาม น่าหลงใหล เสื้อผ้าผมเผ้าของนางดูยุ่งเหยิงเล็กน้อย แต่ก็ยังมีรัศมีที่ไม่ธรรมดา

ฟงจื่อโจวมองอวิ๋นหลิงอย่างใจเย็น “ฮูหยินรู้วิชาแพทย์งั้นหรือ?”

“ใช่ ข้าสามารถฝังเข็มให้พี่ใหญ่ของเจ้าเพื่อบรรเทาความเจ็บปวด เป็นการตอบแทนได้ ขอแค่เจ้าเปิดห้องให้พวกเราสองห้อง และจ่ายค่าโรงเตี๊ยมล่วงหน้าให้พวกเรา”

อวิ๋นหลิงถกแขนเสื้อขึ้น ก็เห็นว่านางสวมสายรัดข้อมือปักลายที่ประณีตบนข้อมือซ้าย เมื่อถอดสายรัดข้อมือออก มีเข็มเงินจำนวนหนึ่งที่นางพกติดตัวมาด้วย

ตอนแรกฟงจื่อโจวไม่เชื่อ หญิงตั้งครรภ์คนนี้จะรู้ทักษะทางการแพทย์ได้อย่างไร แต่ตอนนี้เขาเชื่อแล้ว

สามารถพกเข็มเงินติดตัว แล้วยังต้องรออะไรอีก ไม่ต้องพูดถึงพี่ชายของเขาที่อยู่ในอาการวิกฤติ ตอนนี้ไม่มีทางเข้าเมืองหลวงไปหาโรงหมอได้ เขาไม่เชื่อว่าจะมีวิธีที่ดีกว่านี้แล้ว

เมื่อคิดถึงเรื่องนี้ ฟงจื่อโจวก็พยักหน้า “เจ้าของร้าน ได้โปรดเปิดห้องสามห้องให้พวกเราด้วย ข้าจ่ายให้สามเท่า!”

เจ้าของร้านลังเลเล็กน้อยและยังมีความกลัวอีกด้วย แต่ตอนนี้เขาไม่สามารถต้านทานพลังล่อใจของเงินได้ จึงต้องเปิดห้องสามห้องให้พวกเขา แล้วยังส่งน้ำร้อน ยา พวกกับอาหารให้พวกเขาด้วย

อวิ๋นหลิงไม่ได้สนใจความแตกต่างระหว่างชายหญิง สั่งให้ฟงจื่อโจวทำความสะอาดบาดแผลด้วยน้ำร้อน จากนั้นก็ฝังเข็มผลึกจุดไปหลายแห่งอย่างรวดเร็ว เพื่อป้องกันเส้นชีพจรหัวใจของอีกฝ่าย

ยาจินชวงที่เจ้าของร้านให้มานั้นได้ผลปานกลาง ดังนั้นนางจึงหยิบถุงหอมที่คาดเอวออกมา ข้างในเป็นกล่องเล็กๆ ดูเหมือนเป็นขี้ผึ้งทาปาก ในนั้นเป็นโสมหิมะน้ำค้างหยกฉบับปรับปรุง

ประสบการณ์ในภารกิจการเดินทางนับไม่ถ้วนทำให้อวิ๋นหลิงติดนิสัยเตรียมพร้อมมากมายตลอดเวลา

“ใช้ยานี้กับบริเวณที่บาดเจ็บ มีฤทธิ์ต้านการอักเสบ ล้างพิษ และบรรเทาอาการปวด คืนนี้เขาจะไม่เป็นอะไร”

ฟงจื่อโจวรีบรับกล่องยารักษาแผลเล็กๆ มา แล้วทาอย่างระมัดระวังบนบาดแผลถูกแทงที่หลังของฟงจื่ออั๋ง

หลังจากทาไปสักพัก เลือดก็หยุดไหลอย่างรวดเร็ว สีหน้าที่เดิมทีเจ็บปวดของฟงจื่ออั๋งก็บรรเทาลงอย่างเห็นได้ชัด

ผลยาที่น่าอัศจรรย์นี้ทำให้ฟงจื่อโจวประหลาดใจ เขาอดสงสัยในตัวตนของอวิ๋นหลิงไม่ได้

หลังจากไตร่ตรองอย่างรอบคอบ ปิดบังตัวตน แล้วแนะนำตัวเองกับอวิ๋นหลิงอย่างซาบซึ้ง

“ข้าชื่อฟงจื่อโจว นี่คือฟงจื่ออั๋งพี่ชายของข้า พวกเรามาที่เมืองหลวงตามหาญาติ ระหว่างทางดันเจอโจรเข้า พี่ชายของข้าได้รับบาดเจ็บสาหัส โชคดีที่ฮูหยินช่วยชีวิตไว้ได้ พวกเราสองพี่น้องซาบซึ้งยิ่งนัก...”

เขาและพี่ชายหลบหนีจากกลุ่มถูกเนรเทศโดยแสร้งทำเป็นตาย ดังนั้นจึงไม่อาจเปิดเผยตัวตนง่ายๆ

“จะว่าไป ยังไม่ทราบเลยว่าฮูหยินและคุณหนูท่านนั้นเป็นใคร?”

อวิ๋นหลิงพยักหน้าเบาๆ แต่ไม่ตอบ “คุณชายเฟิงไม่ต้องเกรงใจ ข้ามีเรื่องจะขอร้อง พรุ่งนี้หากเจ้าเข้าเมือง ได้โปรดพาพวกข้าสองพี่น้องไปด้วยได้หรือไม่?”

นางเต็มใจช่วยเหลือ แน่นอนว่ามีเรื่องต้องขอ

แม้ว่าฟงจื่อโจวจะมีข้อสงสัยมากมายอยู่ในใจ แต่เขาก็รู้ว่าอวิ๋นหลิงดูเหมือนจะมีความลับเหมือนกับเขา จึงไม่สะดวกจะเปิดเผยตัวตนของตัวเอง ดังนั้นจึงไม่ถามอะไรมากอีก

“ถ้าท่านไม่รังเกียจที่จะนั่งรถม้ากับคนแปลกหน้า ย่อมได้แน่นอน”

อวิ๋นหลิงพยักหน้าด้วยยิ้ม สีหน้าดูเหนื่อยล้า “เอาล่ะ พวกเราจะออกเดินทางทันทีที่ดวงอาทิตย์ขึ้นในวันพรุ่งนี้”

หลังจากส่งอวิ๋นหลิงไปแล้ว ฟงจื่อโจวก็ถอนหายใจด้วยความโล่งอก

หลังจากนั้นไม่นาน ฟงจื่ออั๋งซึ่งได้รับบาดเจ็บสาหัสอยู่บนเตียงก็ลืมตาขึ้น ส่งเสียงออกมาเบาๆ เหมือนยุง

“พี่!”

เมื่อเห็นว่าอีกฝ่ายได้สติแล้ว ฟงจื่อโจวแทบอยากจะร้องไห้ออกมาด้วยความดีใจ และรีบรินน้ำชาให้เขา

“ตอนนี้พวกเราอยู่ที่ไหน?”

“พี่ใหญ่ ไม่ต้องกังวล พวกเราอยู่ไม่ไกลจากเมืองหลวง พรุ่งนี้เร่งเดินทางครึ่งวันก็เข้าเมืองหลวงแล้ว!”

ในที่สุดดวงตาที่มืดมนของฟงจื่ออั๋งก็เป็นประกาย “อืม...ครั้งนี้ข้าคงทนไม่ไหว เจ้าไม่จำเป็นต้องสนใจข้า พรุ่งนี้ไปที่จวนจิ้งอ๋องให้เร็วที่สุด..ไปหาปี้เฉิงก่อน...”

“วันนี้ข้าพบสตรีนางหนึ่ง นางมีวิชาแพทย์ที่ยอดเยี่ยม นางบอกว่าหากท่านกินยานี้แล้ว คืนนี้ท่านจะไม่เป็นอะไร”

ฟงจื่อโจวจับมือใหญ่ที่หยาบกร้านของเขา จมูกก็แสบรื้น เอ่ยเสียงสะอื้น

“พระเจ้าต้องสงสารพวกเราตระกูลเฟิงที่ได้รับความยากลำบาก ดังนั้นพวกเราสองพี่น้องจึงไม่สมควรตาย! พี่ชาย ท่านต้องไม่เป็นอะไร...น้องเล็กยังรอพวกเรากลับไปที่วังแคว้นเป่ยฉินอยู่...”