พระชายาคือแพทย์อัจฉริยะ นิยาย บท 167

เฟิงจิ่นเฉิงตื่นมาจากการถูกน้ำเย็นสาด เมื่อลืมตาขึ้นมา เขาพบว่าตัวเองถูกแขวนไว้บนต้นดอกหอมหมื่นลี้กลางเรือน

ข้างหน้ามีผู้หญิงยี่สิบกว่าคนจ้องเขาด้วยสายตาเคียดแค้น จนแทบจะเจาะร่างเขาทะลุ

เฟิงจิ่นเฉิงคิดว่าตัวเองกำลังฝันร้าย แต่เมื่อลมหนาวพัดผ่าน หนาวจนตัวสั่นระริก เขาถึงได้สติตื่นเต็มตา

“เจ้า……พวกเจ้า……”

ตรงเป้าของเขายังปวดเป็นระยะๆ สายตาเขาจากมึนงงแปรเปลี่ยนเป็นตกใจกลัว

ตรงกลางฝูงคนมีเก้าอี้หวายตั้งอยู่ อวิ๋นหลิงนอนบนเก้าอี้นอนอย่างสบายใจ ข้างๆมีขนมและเครื่องดื่มเต็มโต๊ะ

“อ้าว เขาตื่นแล้ว พี่สาวน้องสาวมีแค้นก็ชำระแค้นกันเอานะ”

เห็นหน้าอวิ๋นหลิงแล้ว เฟิงจิ่งเฉิงสะท้านไปทั้งตัว นึกถึงสิ่งที่เขาประสบเมื่อครู่ ก็จ้องนางด้วยสายตาเคียดแค้น

“ฉู่อวิ๋นหลิง……นังสารเลว! ข้าจะทำลายเจ้าให้แหลกเป็นผุยผง!”

อวิ๋นหลิงจิบชาแล้วหยิบไม้ไผ่ท่อนยาวข้างกายออกมา ยื่นมือเล็งระหว่างขาของเขาแล้วแทงอย่างแรง

“ไม่รู้จักดูสถานการณ์ ยังกล้าพูดจาล่วงเกินพระชายาอีก เมื่อกี้ยังได้บทเรียนไม่พอใช่ไหม? อยากลิ้มรสอาการไข่แตกอีกใช่ไหม?”

“อุ่ก……!”

ถูกแทงยัง ‘จุดสำคัญ’ อย่างไม่ทันตั้งตัว เฟิงจิ่นเฉิงร้องโหยหวนอีกครั้ง เจ็บจนเหงื่อแตกพูดไม่ออก

เวินหวยหยูเห็นคราบเลือดตรงชายเสื้อระหว่างขาของเขา สีหน้าแสนล้านความหมายยากจะอธิบาย นางเข้าใจคำว่า ‘กำจัด’ ที่อวิ๋นหลิงพูดแล้วว่าหมายความว่าอะไร……

อวิ๋นหลิงแทงเฟิงจิ่นเฉิงแล้วหันมองเหล่าคนงามที่ถูกช่วยออกมา

“พวกเจ้ายังไม่ลงมืออีกหรือ? อีกสองชั่วยามข้างหน้า ถึงเวลาที่คนเรือนนอกจะเข้ามาส่งข้าวให้เรือนในแล้ว ถ้าไม่เร่งมือเดี๋ยวจะไม่มีโอกาสแล้วนะ”

พวกผู้หญิงเหล่านี้ล้วนมาจากการหลอกล่อหรือฉุดกลับมาโดยเฟิงจิ่นเฝิง เมื่อกี้นางกับเวินหวยหยูรับรู้เรื่องราวมาบ้างแล้ว รู้มาว่าคนที่ถูกขังเอาไว้ในเรือนในระยะเวลานานที่สุดคือเกือบสามปี ระยะเวลาสั้นที่สุดคือพึ่งพากลับมาไม่กี่วันก่อน

สิ้นเสียงอวิ๋นหลิง ก็มีสาวน้อยนามจื่อเถากัดฟันกรอด มองเฟิงจิ่นเฉิงอย่างเจ็บปวดเคียดแค้น

“ข้าอาศัยกับพ่อข้าสองคน ท่านยื่นข้อเสนอแต่งข้าเป็นอนุไม่สำเร็จ ก็แอบส่งคนทำร้ายเขาจนบาดเจ็บสาหัส แล้วยังแสร้งเป็นคนดีหวังหลอกให้ข้ายกใจให้ท่าน……แค้นนี้ไม่ชำระ ข้าไม่ใช่คน!”

จื่อเถาหน้าตาสละสลวย หัวคิ้วมีความสง่าเด็ดเดี่ยว สองวันก่อนถูกหลอกเข้ามายังเรือนใน เมื่อนั้นเฟิงจิ่นเฉิงมัวยุ่งอยู่แต่กับการจับตัวอวิ๋นหลิงและเวินหวยหยูที่หนีไป จึงไม่ทันได้ทำอะไรนาง

เดิมทีนางเป็นบุตรสาวช่างไม้ ไปส่งไม้แกะสลักแทนพ่อที่จวนเฟิง แล้วบังเอิญถูกเฟิงจิ่นเฉิงพบเข้า ไม่คิดว่าจะเกิดเรื่องร้ายเช่นนี้

เมื่อนึกถึงพ่อที่บาดเจ็บสาหัส นางกัดฟันอย่างเจ็บปวด ยกเท้าขึ้นถีบกลางเป้าเฟิงจิ่นเฉิงอย่างแรง

“อ้าก……!”

เสียงร้องโหยหวยทรมานดังลั่น ผู้ใดได้ยินไม่มีใครไม่ใจหาย

เฟิงจิ่นเฝิงเจ็บจนพูดไม่ออก กรอกตากำลังจะสลบไป แต่อวิ๋นหลิงไม่ยอม

นางใช้พลังจิตกระตุ้นประสาทในสมองของเขาเบาๆให้มั่นใจว่าเขามีสติครบถ้วน

เมื่อจื่อเถาออกตัวคนแรก เหล่าผู้หญิงที่ถูกขังไว้จนขี้ขลาดหวาดกลัวก็ถูกกระตุ้นตามกัน ไฟขัดขืนและไฟแค้นลุกฮือกลับมาอีกครั้ง

“ข้ากับชายที่รักคบกันมาแต่เด็กตั้งกี่สิบปี จวนใกล้จะตบแต่งกันแล้ว ท่านกลับวางแผนให้เขาไปโรงพนันหอนางโลม ชื่อเสียงป่นปี้จนบีบให้เขาต้องกระโดดตึกสูงพิสูจน์บริสุทธิ์ เสียชีวิตคาที่…..”

สาวชุดขาวอีกคนท่าทางอ่อนโยนเดินเข้ามาช้าๆ ร่ำไห้เสียงสะอื้นมองเฟิงจิ่นเฉิงอย่างเจ็บปวด

“หลังเกิดเรื่องก็แสร้งทำดีอ่อนโยนดูแลข้า แล้วยังดูถูกชายที่รักข้าต่อหน้าข้าอีก…..”

พูดจบ นางรวบรวมแรงทั้งหมดตบหน้าเขาอย่างแรง เล็บแหลมข่วนหน้าเขาเลือดไหลเป็นทางห้าแผลตามนิ้วมือ

เฟิงจิ่นเฉิงถูกตบจนเวียนหัวหน้ามืดตามัว ไม่คิดว่าพวกผู้หญิงที่ปกติดูบอบบางไรเรี่ยวแรง จะมีแรงมหาศาลเช่นนี้

“ต่อไปถึงตาข้าบ้าง”

สาวชุดเทาเข้มค่อนข้างมีอายุเอ่ยปากพูด นางหน้าตาเย็นชา แววตาเฉยเมยว่างเปล่าราวน้ำนิ่ง บัดนี้ปรากฏริ้วรอยเล็กน้อยให้ความรู้สึกใจหายวาบ

“เดิมทีข้ามีสามี แต่ท่านอยากได้จนบีบบังคับให้สามีข้าแทงตัวเองฆ่าตัวตายเพื่อแลกกับชีวิตข้า”