พระชายาคือแพทย์อัจฉริยะ นิยาย บท 177

“ทำไมถึงพูดเช่นนั้น?”

อวิ๋นหลิงตกตะลึงเล็กน้อย ร่างกายของนางหยุดชั่วขณะ และก่อนที่เซียวปี้เฉิงจะตอบได้ นางก็เดาเหตุผลได้อย่างคลุมเครือแล้ว

“ท่านโกรธเพราะเรื่องก่อนหน้านี้หรือเปล่า?”

เซียวปี้เฉิงยังคงสงบ ไม่ตอบและถามแทนว่า “เจ้ายังคงไปที่เป่ยฉินเพื่อตามหานาง ใช่ไหม?”

อวิ๋นหลิงไม่ตอบ

เซียวปี้เฉิงยิ้ม เสียงของเขาก็เบาลงพร้อมกับการจ้องมองที่สลัวของเขา “อันที่จริง ถึงเจ้าไม่ตอบ ข้าก็รู้คำตอบอยู่แล้ว”

สีหน้าของอวิ๋นหลิงสั่นสะท้าน “เข้าใจว่าท่านโกรธกับสิ่งที่เกิดขึ้นก่อนหน้านี้ แต่...…ข้าไม่สามารถล้มเลิกความคิดที่จะไปเป่ยฉินได้”

นางพูดด้วยเสียงต่ำ นางรู้สึกสับสนมากขึ้นกว่าเดิม และนิ้วของนางก็งอขึ้นเล็กน้อย

เซียวปี้เฉิงลดการจ้องมองและจับนิ้วที่ม้วนงอของนางไว้ในฝ่ามือของเขา ถูนิ้วเรียวของนางเบาๆด้วยมือที่แข็งกระด้างของเขา สร้างความรู้สึกอบอุ่นและคันเล็กน้อย

“ข้าไม่เคยคิดที่จะขอให้เจ้าล้มเลิกความคิดที่จะไปเป่ยฉิน แต่ตอนนี้เจ้าไปไม่ได้”

อวิ๋นหลิงตกตะลึงเล็กน้อย อดไม่ได้ที่จะเงยหน้าขึ้นมองเขา เซียวปี้เฉิงวางมือของนางบนแก้มของเขาและถอนหายใจเบาๆ

“อวิ๋นหลิง ข้าตื่นตระหนกมากตอนเจ้าถูกลักพาตัว เจ้าไม่รู้หรอกว่าตอนเจ้าท้อง ข้ากังวลแค่ไหน ข้าแค่อยากอยู่เคียงข้างเจ้าทุกช่วงเวลาของทุกวัน”

“ข้าคอยปลอบใจตัวเอง ว่าเจ้าแตกต่างจากคนทั่วไป และข้าต้องเชื่อว่าเจ้าจะไม่เป็นไร แต่ข้าควบคุมหัวใจตัวเองไม่ได้ มันกลัวมาก แทบจะกระโดดออกมาจากอก”

อวิ๋นหลิงมองไปที่แก้มที่เรียวของเขาและร่องรอยแห่งวัยบนคางของเขา นางรู้สึกผิดเล็กน้อยในใจ

“เมื่อเห็นว่าเจ้าไม่เป็นไรในวันนั้น ในที่สุดข้าก็ถอนหายใจด้วยความโล่งอก แต่ความจริงก็พิสูจน์แล้วเช่นกันว่าเจ้าไม่ได้อยู่ยงคงกระพัน...…เจ้าแบกท้องโตขนาดนั้นและยังบอกว่าต้องการไปเป่ยฉิน ข้ากังวลและโกรธมาก”

การจ้องมองของเซียวปี้เฉิงจับจ้องที่ใบหน้าของนางโดยไม่ขยับเขยื้อน

“ตอนนั้นข้าอดคิดไม่ได้ว่า ความสำคัญที่เจ้าให้ข้ากับลูกอยู่ในใจ ไม่มากพอใช่ไหม?”

อวิ๋นหลิงลดสายตาลงและมองดูใบหน้าเหี่ยวย่นของทารกทั้งสองโดยไม่ได้ตั้งใจ นางส่ายหัวเงียบๆ

หลังจากนั้นไม่นาน นางก็ถามเบาๆว่า “ท่านโทษข้าใช่ไหม?”

“ข้าจะไม่โทษเจ้าได้อย่างไร ข้าปฏิบัติต่อเจ้าด้วยใจจริง แต่ข้าไม่มีความสำคัญในใจของเจ้าเท่าคนอื่น ไม่เพียงแต่ข้าอิจฉาและเกลียดชังต่อผู้อื่นเท่านั้น แต่ข้ายังโทษความไร้ความรู้สึกและความเย็นชาของเจ้าด้วย”

เซียวปี้เฉิงลดการจ้องมองของเขาและหัวเราะเบาๆสองสามครั้ง บีบมือของนางเบาๆ

“แต่แล้วข้าก็คิดออก พวกเจ้าผ่านชีวิตเป็นตายมาด้วยกันยี่สิบปี ส่วนข้าเพิ่งรู้จักเจ้าได้เพียงไม่กี่เดือน ข้าไม่มีคุณสมบัติที่จะเปรียบเทียบตัวเองกับคนอื่น นอกจาก……การพบกันครั้งแรกของเราไม่น่ายินดีเลย ถ้าไม่ใช่เพราะลูกในท้องของเจ้า และถ้าข้าไม่ได้สะกดรอยตาม เจ้าคงไม่ได้อยู่เคียงข้างข้า”

อวิ๋นหลิงมักจะดูไร้กังวลและไม่ใส่ใจกับสิ่งต่างๆในชีวิตประจำวันของนาง ตอนแรกเซียวปี้เฉิงคิดว่ามันเป็นเพียงบุคลิกของนาง แต่ต่อมาเขาก็รู้ว่าเป็นเพราะนางไม่สนใจ

นางปลีกตัวจากโลกนี้มาโดยตลอด จนกระทั่งถูกจัดว่าเป็น “คนคล้ายคลึง” ด้วยเหตุผลทางจิตใจ ในที่สุดนางก็เปิดใจให้เขาเล็กน้อย

อวิ๋นหลิงฟังคำพูดของเขาอย่างเงียบๆ รู้สึกอึดอัด แน่นหน้าอกเล็กน้อย

“ท่านเป็นคนแรกและคนเดียวที่ข้าชอบในสองชั่วชีวิตของข้า ท่านอยู่ในใจข้า ไม่มีใครแทนที่ได้ ข้าไม่ได้โกหกท่าน”

เมื่อได้ยินเช่นนี้ ดวงตาของเซียวปี้เฉิงเป็นประกายเล็กน้อย เขาถามเบาๆว่า “แล้วลูกของเราล่ะ?”

“บอกตามตรงว่าไม่รู้จะตอบยังไง ในอดีตข้าใช้สมองอย่างหนักทุกวันเพื่อคิดหลบหนี สิบกว่าปีพวกข้าพยายามหลบหนี ไม่เคยคิดเลยว่าในอนาคตจะได้อยู่กับใครสักคน และยิ่งไม่เคยคิดว่าจะมีลูกด้วย”