พระชายาคือแพทย์อัจฉริยะ นิยาย บท 18

“เจ้าตั้งใจจะแกล้งข้าใช่หรือไม่？” เซียวปี้เฉิงสีหน้าโมโห ไม่เห็นความเย็นชาในอดีต “ข้าเป็นผู้ชาย จะคลอดลูกได้อย่างไร！”

ช่างเถิด ความรู้ทางชีวภาพนี้การคลอดลูกสาวหรือลูกชายนั้นถูกกำหนดโดยผู้ชาย ต่อให้อธิบายเซียวปี้เฉิงก็ไม่เข้าใจอยู่ดี

อวิ๋นหลิงต้องขอร้อง จึงไม่คิดเล็กคิดน้อยกับท่าทางที่ไม่ดีของเขา “ข้าไม่ได้ให้เจ้าคลอด เราสองคนคลอดด้วยกัน”

เส้นเลือดสีเขียวที่หน้าผากของเซียวปี้เฉิงกระตุก “เจ้าจะคลอดลูกชายไปทำอะไร？”

“เอามาแลกกับก้อนหิน” น้ำเสียงของอวิ๋นหลิงจริงจัง ราวกับว่าได้ตัดสินใจอะไรไว้แล้ว “คลอดลูกชายให้เจ้า ก้อนหินของข้า”

มาถึงโลกนี้ได้เจ็ดแปดวันแล้ว ไม่รู้ว่าใช่ปัญหาของร่างกายนี้หรือไม่ ทุกครั้งที่พลังจิตใช้จนหมด ถึงแม้ว่าพลังจะขยายออกไป แต่ความเร็วในการฟื้นตัวของพลังจิตนั้นช้ามาก แต่เวลาใช้นั้นรวดเร็วมาก

“ไร้สาระ！” เซียวปี้เฉิงเกือบหัวเราะคําพูดที่แปลกประหลาดของนาง “เจ้าจะเอาก้อนหินนั้นไปทำอะไร？”

ลูกชายเป็นของเขาก้อนหินอะไรเป็นของนาง นึกว่าแบ่งสมบัติหรืออย่างไร？

“ข้าหลงรักก้อนหินนั้นตั้งแต่แรกพบ ชอบเป็นอย่างมาก เจ้าเป็นคนตาบอดมองไม่เห็น แน่นอนว่าไม่เข้าใจความงดงามของก้อนหินนั้น”

อุกกาบาตก้อนนั้นมีประโยชน์ต่อการฝึกพลังจิตของนางมาก จะต้องเอาให้ได้！

เซียวปี้เฉิงยิ่งฟังนางยิ่งออกนอกกรอบ อดที่จะเหนื่อยหน่ายไม่ได้ “เจ้าจะรับประกันได้อย่างไรว่าคลอดออกมาจะได้ลูกชาย？”

เมื่อได้ยิน อวิ๋นหลิงก็โกรธเล็กน้อย “คลอดออกมาไม่แน่ว่าจะได้ลูกชาย แต่ถ้าไม่คลอดก็จะไม่มีลูกชายเป็นแน่แท้ ต้องโทษเสด็จพ่อของเจ้าที่ชอบเด็กผู้ชายมากกว่าเด็กผู้หญิง”

มีลูกก็ถือว่าดีมากแล้ว ยังจะเลือกอีกว่าจะเอาลูกชายลูกสาว

“ไร้สาระ！”เซียวปี้เฉิงรู้สึกว่าเส้นที่เรียกว่าสติปัญญาเส้นนั้นกำลังจะแตก

“ไม่ได้ไร้สาระ ข้าจริงจัง”

อวิ๋นหลิงเกลี้ยกล่อมเขาด้วยความอดทน

“เจ้าคิดนะว่าก็คลอดแค่ลูกชายเท่านั้น ไม่ได้ให้เจ้าท้อง เจ้าก็เพียงแค่สบาย ๆ เท่านั้น ข้าจะช่วยเจ้ารักษาดวงตา หลังจากสิบเดือนยังได้ลูกชายอีก นี่เท่ากับว่าได้กำไรมากไม่ใช่หรือ？”

สบาย ๆ หรือ？

ใบหน้าที่ดำคล้ำของเซียวปี้เฉิงมีสีแดงปะปนด้วย กัดฟันแล้วพูดว่า “ฉู่อวิ๋นหลิง！ที่นี่คือพระที่นั่งบำรุงฤทัยในพระมหาราชวัง！เจ้ารู้จักอายบ้างหรือไม่！”

“เพียงแค่เจ้าตอบตกลง...แม้กระทั่งเยี่ยน...”

เซียวปี้เฉิงพูดแทรกนางอย่างโมโห “ไสหัวไปซะ！”

เดิมทีอวิ๋นหลิงอยากจะบวกเงินสดที่รักษาขาของเยี่ยนอ๋อง คิดไม่ถึงว่าเซียวปี้เฉิงจะไม่เห็นแก่หน้าขนาดนี้ ความอดทนหมดลงทันที สีหน้าหนักใจกระทันหัน

“เจ้าอย่าไม่รู้จักความโชคดี ความอดทนของข้ามีขีดจำกัด！”

เหตุใดฟังแล้วถึงได้คุ้นหูขนาดนี้ นี่มันคำพูดของเขาที่เคยพูดกับฉู่อวิ๋นหลิงในคืนวันแต่งงานไม่ใช่หรือ？

เซียวปี้เฉิงเผยสีหน้ารังเกียจ “เจ้านี่ไม่รู้จักพอ！ไม่ได้พูดถึงเรื่องในงานเลี้ยง เจ้าอย่านึกว่าเจ้าขับพิษเย็นให้อวี้จือได้ ก็จะทำอะไรกับข้าก็ได้”

“เจ้าไม่ต้องกังวล ข้าไม่ติดค้างอะไรเจ้า เจ้าก็ล้มเลิกความคิดบังอาจต่อหน้าข้าเสียที！”

อวิ๋นหลิงรักษาความสงบนิ่งจนกระทั่งสุดท้ายและถามเขาว่า “เจ้าจะเอาดวงตาหรือไม่？”

เซียวปี้เฉิงหัวเราะอย่างเย็นชา “ข้าจะเป็นคนตาบอดไปตลอดชีวิต ก็ไม่ยอมมีลูกกับหญิงอัปลักษณ์เช่นเจ้า！”

อวิ๋นหลิงโกรธมาก ยกโต๊ะข้างหน้าของเขาออกไป จากนั้นใช้มือทั้งสองข้างจับคอเสื้อของเซียวปี้เฉิงแน่น

“อุตส่าห์ปรึกษากับเจ้าดี ๆ ไม่ยอมฟัง จะต้องบังคับให้ข้าลงมือใช่หรือไม่？”

ถ้าหากว่าไม่ใช่เพื่ออุกกาบาต คิดว่านางจะยอมมีลูกกับคนตาบอดงั้นหรือ？

เซียวปี้เฉิงคิดไม่ถึงเลยว่านางจะกล้าบ้าคลั่งในพระที่นั่งบำรุงฤทัย ตกใจจนไม่มีอะไรเพิ่ม พุทธหายใจเข้าโธหายใจออก