พระชายาคือแพทย์อัจฉริยะ นิยาย บท 18

“เจ้าตั้งใจจะแกล้งข้าใช่หรือไม่？” เซียวปี้เฉิงสีหน้าโมโห ไม่เห็นความเย็นชาในอดีต “ข้าเป็นผู้ชาย จะคลอดลูกได้อย่างไร！”

ช่างเถิด ความรู้ทางชีวภาพนี้การคลอดลูกสาวหรือลูกชายนั้นถูกกำหนดโดยผู้ชาย ต่อให้อธิบายเซียวปี้เฉิงก็ไม่เข้าใจอยู่ดี

อวิ๋นหลิงต้องขอร้อง จึงไม่คิดเล็กคิดน้อยกับท่าทางที่ไม่ดีของเขา “ข้าไม่ได้ให้เจ้าคลอด เราสองคนคลอดด้วยกัน”

เส้นเลือดสีเขียวที่หน้าผากของเซียวปี้เฉิงกระตุก “เจ้าจะคลอดลูกชายไปทำอะไร？”

“เอามาแลกกับก้อนหิน” น้ำเสียงของอวิ๋นหลิงจริงจัง ราวกับว่าได้ตัดสินใจอะไรไว้แล้ว “คลอดลูกชายให้เจ้า ก้อนหินของข้า”

มาถึงโลกนี้ได้เจ็ดแปดวันแล้ว ไม่รู้ว่าใช่ปัญหาของร่างกายนี้หรือไม่ ทุกครั้งที่พลังจิตใช้จนหมด ถึงแม้ว่าพลังจะขยายออกไป แต่ความเร็วในการฟื้นตัวของพลังจิตนั้นช้ามาก แต่เวลาใช้นั้นรวดเร็วมาก

“ไร้สาระ！” เซียวปี้เฉิงเกือบหัวเราะคําพูดที่แปลกประหลาดของนาง “เจ้าจะเอาก้อนหินนั้นไปทำอะไร？”

ลูกชายเป็นของเขาก้อนหินอะไรเป็นของนาง นึกว่าแบ่งสมบัติหรืออย่างไร？

“ข้าหลงรักก้อนหินนั้นตั้งแต่แรกพบ ชอบเป็นอย่างมาก เจ้าเป็นคนตาบอดมองไม่เห็น แน่นอนว่าไม่เข้าใจความงดงามของก้อนหินนั้น”

อุกกาบาตก้อนนั้นมีประโยชน์ต่อการฝึกพลังจิตของนางมาก จะต้องเอาให้ได้！

เซียวปี้เฉิงยิ่งฟังนางยิ่งออกนอกกรอบ อดที่จะเหนื่อยหน่ายไม่ได้ “เจ้าจะรับประกันได้อย่างไรว่าคลอดออกมาจะได้ลูกชาย？”

เมื่อได้ยิน อวิ๋นหลิงก็โกรธเล็กน้อย “คลอดออกมาไม่แน่ว่าจะได้ลูกชาย แต่ถ้าไม่คลอดก็จะไม่มีลูกชายเป็นแน่แท้ ต้องโทษเสด็จพ่อของเจ้าที่ชอบเด็กผู้ชายมากกว่าเด็กผู้หญิง”

มีลูกก็ถือว่าดีมากแล้ว ยังจะเลือกอีกว่าจะเอาลูกชายลูกสาว

“ไร้สาระ！”เซียวปี้เฉิงรู้สึกว่าเส้นที่เรียกว่าสติปัญญาเส้นนั้นกำลังจะแตก

“ไม่ได้ไร้สาระ ข้าจริงจัง”

อวิ๋นหลิงเกลี้ยกล่อมเขาด้วยความอดทน

“เจ้าคิดนะว่าก็คลอดแค่ลูกชายเท่านั้น ไม่ได้ให้เจ้าท้อง เจ้าก็เพียงแค่สบาย ๆ เท่านั้น ข้าจะช่วยเจ้ารักษาดวงตา หลังจากสิบเดือนยังได้ลูกชายอีก นี่เท่ากับว่าได้กำไรมากไม่ใช่หรือ？”

สบาย ๆ หรือ？

ใบหน้าที่ดำคล้ำของเซียวปี้เฉิงมีสีแดงปะปนด้วย กัดฟันแล้วพูดว่า “ฉู่อวิ๋นหลิง！ที่นี่คือพระที่นั่งบำรุงฤทัยในพระมหาราชวัง！เจ้ารู้จักอายบ้างหรือไม่！”

“เพียงแค่เจ้าตอบตกลง...แม้กระทั่งเยี่ยน...”

เซียวปี้เฉิงพูดแทรกนางอย่างโมโห “ไสหัวไปซะ！”

เดิมทีอวิ๋นหลิงอยากจะบวกเงินสดที่รักษาขาของเยี่ยนอ๋อง คิดไม่ถึงว่าเซียวปี้เฉิงจะไม่เห็นแก่หน้าขนาดนี้ ความอดทนหมดลงทันที สีหน้าหนักใจกระทันหัน

“เจ้าอย่าไม่รู้จักความโชคดี ความอดทนของข้ามีขีดจำกัด！”

เหตุใดฟังแล้วถึงได้คุ้นหูขนาดนี้ นี่มันคำพูดของเขาที่เคยพูดกับฉู่อวิ๋นหลิงในคืนวันแต่งงานไม่ใช่หรือ？

เซียวปี้เฉิงเผยสีหน้ารังเกียจ “เจ้านี่ไม่รู้จักพอ！ไม่ได้พูดถึงเรื่องในงานเลี้ยง เจ้าอย่านึกว่าเจ้าขับพิษเย็นให้อวี้จือได้ ก็จะทำอะไรกับข้าก็ได้”

“เจ้าไม่ต้องกังวล ข้าไม่ติดค้างอะไรเจ้า เจ้าก็ล้มเลิกความคิดบังอาจต่อหน้าข้าเสียที！”

อวิ๋นหลิงรักษาความสงบนิ่งจนกระทั่งสุดท้ายและถามเขาว่า “เจ้าจะเอาดวงตาหรือไม่？”

เซียวปี้เฉิงหัวเราะอย่างเย็นชา “ข้าจะเป็นคนตาบอดไปตลอดชีวิต ก็ไม่ยอมมีลูกกับหญิงอัปลักษณ์เช่นเจ้า！”

อวิ๋นหลิงโกรธมาก ยกโต๊ะข้างหน้าของเขาออกไป จากนั้นใช้มือทั้งสองข้างจับคอเสื้อของเซียวปี้เฉิงแน่น

“อุตส่าห์ปรึกษากับเจ้าดี ๆ ไม่ยอมฟัง จะต้องบังคับให้ข้าลงมือใช่หรือไม่？”

ถ้าหากว่าไม่ใช่เพื่ออุกกาบาต คิดว่านางจะยอมมีลูกกับคนตาบอดงั้นหรือ？

เซียวปี้เฉิงคิดไม่ถึงเลยว่านางจะกล้าบ้าคลั่งในพระที่นั่งบำรุงฤทัย ตกใจจนไม่มีอะไรเพิ่ม พุทธหายใจเข้าโธหายใจออก

ทั้งสองคนเกือบจะตีกันที่พระที่นั่งบำรุงฤทัย ที่คลุมหน้าของอวิ๋นหลิงไม่รู้ว่าหลุดไปตั้งแต่เมื่อไร

ณ ขณะนั้นก็มีนางในวิ่งเข้ามาพระที่นั่งบำรุงฤทัยอย่างตื่นตระหนก

“ตำหนักจิ้งอ๋อง...อ๊ะ...！”

นางในเข้ามาปุ๋บ ก็เห็นหน้าตาที่ดุร้ายของอวิ๋นหลิงกำลังดึงคอเสื้อของเซียวปี้เฉิง กำลังตะโกนอะไร “ข้าจะเอาลูก” ก็ตกใจเป็นอย่างมาก

เซียวปี้เฉิงได้ยินว่ามีนางในเข้ามาในตำหนัก ในใจก็รู้ว่าท่าทางอัปลักษณ์ของฉู่อวิ๋นหลิงกับตัวเองทำให้คนอื่นเห็นหมดแล้ว อยากจะชนฝาผนังตายจนแทบไม่ไหวแล้ว

ผู้หญิงคนนี้สวรรค์ส่งมาให้พิชิตเขา？ทำลายชื่อเสียงของเขาในงานเลี้ยงวันหยวนเซียว วันนี้ยังจะมาทำให้เสียหายเพิ่ม？

ในใจเซียวปี้เฉิงทั้งเศร้าโศกและโกรธแค้น หน้าเขียวแดงสลับกัน ราวกับว่าเป็นจานสี

อวิ๋นหลิงเห็นนางในวิ่งมาอย่างร้อนรนด้วยความตระหนก จึงเก็บความโกรธเอาไว้ “วิ่งเร็วขนาดนี้ เกิดเรื่องอะไร？”

นางในตกใจจนสั่น “ตอบพระชายาจิ้งอ๋อง บ่าวรับคำสั่งให้มาบอกข่าวว่า เมื่อครู่พระเจ้าหลวงล้มลงที่หน้าประตูวังฉางหนิง ล้มหัวแตก สถานการณ์ไม่ดีนัก ฝ่าบาทจึงให้ท่านและท่านอ๋องรีบไปที่วังฉางหนิง！”

สีหน้าของเซียวปี้เฉิงเปลี่ยนไปอย่างกะทันหัน จึงไม่สนใจที่จะดึงกับอวิ๋นหลิงอีกต่อไป จับข้อมือของนางอย่างแรง ด้วยน้ำเสียงที่สั่นเครือ

“ไป！รีบพาข้าไปพบเสด็จปู่！”

อวิ๋นหลิงเมื่อเห็นเหตุร้ายแรงอย่างกะทันหัน ความคิดพัวพันกับเซียวปี้เฉิงก็หยุดชะงักลง รีบไปวังฉางหนิงกับเขา

หลังจากที่รอให้พวกเขาไป นางในที่มาบอกข่าวจึงถอนหายใจด้วยความโล่งอก

ใบหน้าของพระชายาน่ากลัวมาก โดยเฉพาะท่าทางที่ดุร้ายเมื่อครู่ เหมือนผีร้ายที่คลานขึ้นมาในจวนจากดิน

เมื่อคิดถึงตรงนี้ นางในก็รู้สึกสงสารเซียวปี้เฉิงเล็กน้อย

จิ้งอ๋องน่าสงสารมาก โชคดีที่เขาตาบอก