พระชายาคือแพทย์อัจฉริยะ นิยาย บท 201

เมื่อเซียวปี้เฉิงเห็นว่าอวิ๋นหลิงไม่ได้ดุ สีหน้าก็ผ่อนคลาย

จักรพรรดิจาวเหรินสังเกตเห็นสิ่งนี้ก็รู้สึกเหนื่อยล้าและตระหนักว่าเขาอาจไม่สามารถรักได้อีกต่อไป

อวิ๋นหลิงนั้นเป็นคนมีเล่ห์เหลี่ยมและพูดจาโผงผาง พ่อของเขารู้เพียงว่าต้องปกป้องนาง ส่วนลูกชายของเขาเอาแต่สนใจว่าภรรยาของเขาจะดุหรือไม่ ไม่แสดงความกังวลต่อศักดิ์ศรีความเป็นชายและในฐานะพ่อที่เคารพนับถือ

“พอแล้ว เรามาพูดเรื่องปืนคาบศิลากับปืนไฟกันดีกว่า”

จักรพรรดิจาวเหรินไม่ต้องการที่จะอยู่ในหัวข้อก่อนหน้านี้ เขารู้สึกหงุดหงิด เจ็บหน้าอก

เมื่อได้ยินเช่นนี้ เซียวปี้เฉิงก็พูดอย่างจริงจังว่า “รายงานต่อฝ่าบาท ช่างฝีมือสำหรับทำปืนคาบศิลาถูกค้นพบแล้ว อย่างช้าที่สุดกลางเดือนหน้า เราจะสามารถผลิตชุดแรกได้ คำแนะนำของอวิ๋นหลิงคือสร้างสิบอันก่อนแล้วค่อยดูผลลัพธ์”

อวิ๋นหลิงพยักหน้า “ก่อนอื่นเราต้องจัดกลุ่มเพื่อดูว่ามีที่ว่างสำหรับการปรับปรุงหรือไม่ การฝึกเบื้องต้นเราสามารถมอบหมายองครักษ์ลับ การใช้ปืนคาบศิลาจะต้องได้รับการสอนโดยหม่อมฉันเป็นการส่วนตัว เมื่อหม่อมฉันได้ฝึกพวกเขาแล้ว เราสามารถมอบหมายให้พวกเขาเป็นผู้สอนในกองพันปืนไฟได้”

พระเจ้าหลวงและจักรพรรดิจาวเหรินพยักหน้าโดยไม่มีความขัดแย้งใดๆ และหารือเกี่ยวกับเผ่าทูเจวียอีกสองสามเรื่อง

“เมื่อเร็วๆนี้พี่ใหญ่ในสวนหลังเรือนมีพฤติกรรมที่ดี ผู้ให้ข้อมูลของเราบอกว่าไม่มีการเคลื่อนไหวที่น่าสงสัย และแม้แต่รายงานลับของเหวินกั๋วกงผู้เฒ่าก็ยืนยันเรื่องนี้”

พระเจ้าหลวงหยิบยาสูบขึ้นมาแล้วสูดลมหายใจลึกด้วยสีหน้าเคร่งขรึม “ก่อนหน้านี้พวกเขาเกือบจะเปิดเผยตัวเมื่ออยู่ในมือของอวิ๋นหลิง แน่นอนว่าพวกเขาไม่กล้าที่จะเคลื่อนไหวอย่างเร่งรีบในตอนนี้ เรารอจนกว่าเจ้าใหญ่จะกลับไปที่เมืองหลวงและดูว่าพวกเขาแสดงการเคลื่อนไหวหรือไม่”

ที่เขาถึงพูด “เจ้าใหญ่” ไม่ใช่ใครอื่นนอกจากอันชินอ๋อง หากเขากำลังจะกลับเมืองหลวงและถ้ามีความเคลื่อนไหวใดๆจากฉู่อวิ๋นหานและฮูหยินเหลียน การคาดเดาของอวิ๋นหลิงน่าจะถูกต้อง

เซียวปี้เฉิงสัมผัสได้ถึงกลิ่นควันที่รุนแรงและคำพูดที่ปกปิดเป็นความลับ อดไม่ได้ที่จะเตือนด้วยเสียงต่ำว่า “เสด็จปู่ อวิ๋นหลิงยังไม่ถูกคุมขัง”

พระเจ้าหลวงรู้ตัวว่าพลาดพลั้ง รีบดับยาสูบ โบกมืออย่างไม่ไยดี

“นี่ไม่ใช่เรื่องของเจ้า รีบออกไป!”

เมื่อรู้ว่าเขายังมีเรื่องต้องหารือกับจักรพรรดิจาวเหริน เซียวปี้เฉิงจึงนำอวิ๋นหลิงออกไปก่อน

ภายในห้องยังคงได้ยินเสียงพูดคุยพึมพำแผ่วเบา

เซียวปี้เฉิงถอนหายใจเบาๆ สีหน้าของเขางงงวย “เสด็จพ่อ ท่านคิดจริงๆหรือว่าพี่ใหญ่จะสมรู้ร่วมคิดกับศัตรูต่างถิ่น...…หากเกลียดจากก้นบึ้งของหัวใจ เมื่อท่านแต่งตั้งรัชทายาท เหตุใดพี่ใหญ่ถึงไม่คัดค้าน? เมื่อขึ้นครองราชย์แล้ว ก็ไม่ได้ทำอะไรเลย”

ทั้งคู่เกิดมาจากแม่เดียวกันและเป็นพี่น้องร่วมสายโลหิต มีความสัมพันธ์ที่ใกล้ชิดและกลมกลืนเกินกว่าที่ใครจะคาดคิด

เมื่ออดีตพระเจ้าหลวงเลือกเขาเป็นรัชทายาท เขาได้ถามอันชินอ๋องเป็นการส่วนตัว อันชินอ๋องดูเหมือนไม่ใส่ใจเลยแม้แต่น้อย แถมยังหัวเราะและปลอบใจเพื่อไม่ให้รู้สึกผิด

“ในตอนนั้น พี่ใหญ่บอกข้าว่าความทะเยอทะยานของเขาไม่ได้อยู่ที่นี่ เพราะในใจของเขามีสิ่งที่สำคัญกว่า หากเขาได้รับบัลลังก์ เขาจะสูญเสียสิ่งที่เขาปรารถนาอย่างแท้จริง”

แม้ว่าความสัมพันธ์ของทั้งคู่จะเสื่อมถอยลงอย่างรวดเร็วหลังจากที่เขาแต่งงานจี้ซูเฟย แต่จักรพรรดิจาวเหรินไม่เคยเชื่อคำพูดของอันชินอ๋องที่อ้างถึงจี้ซูเฟย

ถ้าสิ่งที่เขาต้องการคือจี้ซูเฟย เขาควรจะต่อสู้เพื่อตำแหน่งรัชทายาท แต่อันชินอ๋องไม่เพียงไม่ต่อสู้เพื่อตำแหน่งนั้น เขายังไม่ได้ทำอะไรเลยเมื่อเขาขึ้นครองบัลลังก์

เขาเฝ้าอย่างลับๆเป็นเวลาหลายปี อันชินอ๋องก็ไม่ได้แสดงอาการผิดปกติแต่อย่างใด

จักรพรรดิจาวเหรินรู้สึกงุนงงอย่างมาก

“ใครจะรู้ว่าอะไรอยู่ในความคิดของเจ้าใหญ่”

พระเจ้าหลวงมีสีหน้าโศกเศร้า หยิบยาสูบขึ้นมาโดยไม่รู้ตัว เพียงเพื่อตระหนักว่าม้วนนั้นดับไปแล้ว

ถ้าเป็นไปได้ เขาอยากให้อวิ๋นหลิงเป็นคนผิด

ไม่มีใครอยากให้อันชินอ๋องเป็นสายลับภายในสมรู้ร่วมคิดกับศัตรูต่างถิ่น ในห้องโถงใหญ่ พ่อและลูกยังคงเงียบเป็นเวลานาน

“……”

อวิ๋นหลิงและเซียวปี้เฉิงกลับไปที่ตำหนักฉางหนิง เมื่อเข้าไปในห้องโถง พวกเขาถอดเสื้อผ้าชั้นนอกที่แปดเปื้อนด้วยอากาศเย็นและกลิ่นควันไฟ พวกเขาเล่นกับลูกน้อยของพวกเขา

เซียวปี้เฉิงมองเอ้อร์เป่าในอ้อมแขนของอวิ๋นหลิงอย่างเศร้าใจ “เมื่อไหร่ลูกคนนี้จะให้พ่ออุ้ม”

นอกจากวันคลอด เขาไม่สามารถอุ้มลูกแฝดได้ ทุกครั้งที่เขาพยายาม พวกเขาจะร้องไห้

พวกเขาเก็บความแค้นมานาน!

อวิ๋นหลิงมองไปที่เด็กทั้งสอง น้ำเสียงของนางเต็มไปด้วยความโศกเศร้า “เสด็จพ่อและอันชินอ๋องเป็นพี่น้องร่วมสายโลหิตจากพระมารดาเดียวกัน เมื่อเหตุการณ์กลายเป็นเช่นนี้ เราควรให้ความสำคัญกับการศึกษาของพวกเขาในอนาคต ข้าไม่ต้องการให้พวกเขาต่อสู้อย่างดุเดือดเพื่อชิงตำแหน่งรัชทายาทเมื่อพวกเขาโตขึ้น”

เซียวปี้เฉิงผงะ หากต้าเป่าเอ้อร์เป่าจะชิงตำแหน่งรัชทายาท เขาจะต้องได้เป็นฮ่องเต้ก่อน

หลังจากลังเลอยู่ครู่หนึ่ง เขาถาม “ภรรยา เจ้าหมายความว่า...…เจ้าหวังว่าข้าจะได้ตำแหน่งนั้นด้วยหรือไม่?”

อวิ๋นหลิงเงยหน้าขึ้นมองเขา “ทำไม ท่านไม่อยากเหรอ?”

เมื่อเห็นความลังเลใจและขาดคำตอบในทันที อวิ๋นหลิงก็ยิ้มออกมาทันที “ถ้าเป็นเมื่อก่อนคงตอบแบบไม่ลังเลว่าไม่อยาก แต่ตอนนี้ลังเล ทำไมหรือ...…เปลี่ยนใจแล้ว?”

เซียวปี้เฉิงหยุดชั่วคราวและมองนางด้วยสีหน้าจริงจัง ไม่ปิดบังความคิดของเขา

“ภรรยา ข้าไม่เคยมีความคิดเช่นนี้มาก่อน ตอนที่เสด็จพ่อบังคับให้ข้าแต่งงานกับพระชายารอง ข้าถึงกับสาบานในใจว่าชั่วชีวิตนี้ข้าจะไม่คิดถึงตำแหน่งนั้นอีก แต่...…”

เขามองเด็กในอ้อมแขนด้วยสายตาที่อ่อนโยน

“หลังจากลูกเกิด ข้าเริ่มตระหนักว่าข้าต้องกุมอำนาจไว้ในมือเพื่อปกป้องเจ้าและลูกของเราจากอันตรายใดๆ”

บางทีอาจกังวลเกี่ยวกับความรู้สึกของอวิ๋นหลิง เซียวปี้เฉิงพูดอย่างอ่อนโยน

การจ้องมองของอวิ๋นหลิงค่อยๆอ่อนลง และนางก็ยิ้มอย่างอ่อนโยน “ท่านพูดถูก ตอนนี้เราต้องต่อสู้เพื่อตำแหน่งนั้น”

ใบหน้าของเซียวปี้เฉิงเปลี่ยนไปเล็กน้อย และเขามองนางด้วยดวงตาที่เปล่งประกาย “ไม่คัดค้าน?”

ฮ่องเต้ไม่สามารถหลีกเลี่ยงอุบายในตำหนักได้ เขาลังเลที่จะแสดงความคิดของเขา กลัวว่าอวิ๋นหลิงจะโกรธเขา

“ข้าขี้เกียจและกลัวปัญหา เมื่อก่อนข้าอยากเป็นปลาที่ไร้กังวล แต่ตอนนี้ข้าเปลี่ยนใจแล้ว”

อวิ๋นหลิงพูดช้าๆ มองไปที่เด็กทั้งสอง ดวงตาของนางเต็มไปด้วยความมุ่งมั่น

“เหตุผลส่วนหนึ่งที่ข้าทำโดยปราศจากความยับยั้งชั่งใจก็เพราะข้าพึ่งพาการเล่นพรรคเล่นพวกของพระเจ้าหลวง ข้ามีความกล้าที่จะอวดดี ถึงกระนั้น ตระกูลเฟิงก็ยังโจมตีข้าหลายครั้ง แม้ว่าเสด็จพ่อจะเคารพระเจ้าหลวง เขายังคงเลือกที่จะเข้าข้างฮองเฮาเฟิง”

ทีนี้มันเป็นแบบนี้ ถ้าพูดกันตรงๆ ถ้าวันหนึ่งพระเจ้าหลวงจากไปแล้วล่ะ?

“เจ้าพูดถูก เพื่อปกป้องพวกเขาจากอันตราย ข้าต้องกุมอำนาจไว้ในมือของข้าเอง หากพระเจ้าหลวงสามารถกำหนดให้ข้าเป็น เทพธิดาได้อย่างง่ายดาย คนอื่นๆก็สามารถเรียกพวกเขาว่าเป็นสัตว์ประหลาดได้อย่างง่ายดายในอนาคต”

เมื่อนางมีลูกและสามี นางไม่ได้อยู่คนเดียวอีกต่อไป และความคิดของนางก็เปลี่ยนไป

เซียวปี้เฉิงฟังคำพูดของนางด้วยอารมณ์ที่ซับซ้อนในดวงตาของเขา เขาหายใจเข้าลึกๆ และพูดกับนางอย่างเคร่งขรึม

“อวิ๋นหลิง ข้าสัญญากับเจ้าว่าในชีวิตนี้ ข้าจะแต่งงานกับเจ้าเท่านั้น ไม่ว่าข้าจะดำรงตำแหน่งใดในอนาคต ข้าจะรักษาสัญญาที่ให้ไว้กับเจ้า”

อวิ๋นหลิงเลิกคิ้วขึ้นและยิ้ม “เยี่ยมเลย ข้าจะรอวันที่ท่านปลด นี่แหละสิ่งที่นิยายเขียนไว้ อย่าทำให้ข้าผิดหวัง”

เซียวปี้เฉิงหัวเราะเบาๆ ด้วยความอ่อนโยนในดวงตาของเขาและอดไม่ได้ที่จะแกล้งนาง

“ถ้าข้าทำไม่ได้ล่ะ?”

“ถ้าทำไม่ได้ก็ถอยไป ข้าจะยึดบัลลังก์!”

อวิ๋นหลิงยิ้มด้วยนัยน์ตาขี้เล่น น้ำเสียงของนางหนักแน่นและมั่นใจ และกระปรี้กระเปร่า

“ท่านจะเป็นจักรพรรดิหนึ่งเดียวของข้า ข้าจะทําให้คนพวกนั้นไม่กล้าแม้แต่คนเดียว!”