พระชายาคือแพทย์อัจฉริยะ นิยาย บท 205

ในเรือนหานตาน ฉู่อวิ๋นหานรอและรอจนกระทั่งนางหลับไป

เช้าวันต่อมา เมื่อนางได้ยินข่าว ใบหน้าของนางบิดเบี้ยวในทันที นางไม่อยากจะเชื่อเลยว่ารุ่ยอ๋องไปที่ห้องของหรงฉานจริงๆ

ในชั่วพริบตาเดียว นางได้เตรียมชุดแต่งงานให้คนอื่นโดยไม่ได้ตั้งใจ!

ก่อนที่นางจะไปหาเขา รุ่ยอ๋องก็เดินโซเซเข้ามาในห้อง เต็มไปด้วยความเศร้าโศกและความโกรธถามนาง

“อวิ๋นหาน เมื่อคืนเจ้าใส่อะไรลงไปในซุปที่ทำให้เสียสติหรือเปล่า? ทำไมเจ้าถึงทำแบบนั้น?”

เขาอาจจะโง่เขลา แต่เขาก็ไม่ลืมพอที่จะไม่สังเกตเห็นสิ่งผิดปกติ ระดับความบ้าคลั่งเมื่อคืนไม่ใช่สิ่งที่เขาจะทำตามปกติ!

ฉู่อวิ๋นหานกดริมฝีปากของนางเข้าด้วยกัน รุ่ยอ๋องรักและเอ็นดูนางเสมอมา นางจึงมั่นใจว่าแม้นางใช้ยา เขาจะไม่ตำหนินาง ดังนั้นนางจึงไม่พยายามปกปิดเรื่องนี้

“เที่ยนอวี้ ท่านกระตือรือร้นที่จะให้พวกเรามีลูกให้เร็วที่สุดเสมอ แม่ข้าเป็นคนนำยานั่นมาให้ข้า นางบอกว่าถ้าผู้ชายกินเข้าไป มันจะเพิ่มโอกาสที่ผู้หญิงจะตั้งครรภ์อย่างมาก”

เมื่อได้ยินเช่นนั้น สีหน้าของรุ่ยอ๋องก็ชะงักเล็กน้อย เขาหวังเป็นอย่างยิ่งว่าพวกเขาจะมีลูกในเร็วๆนี้ เขารู้ว่านางกินยาเพื่อให้สุขภาพแข็งแรงขึ้น เขาเคยช่วยนางขอคำแนะนำทางการแพทย์ด้วยซ้ำ

แต่ทำไมจู่ๆนางถึงใช้ยากับเขา?

เป็นไปได้ไหมว่านางคิดว่าปัญหาอยู่ที่เขา นางเชื่อว่าเขาไม่มีความสามารถ...…

ฉู่อวิ๋นหานไม่รู้ว่าเขากำลังคิดอะไรอยู่ในใจ นางขอโทษอย่างจริงใจด้วยน้ำเสียงอบอุ่น “เที่ยนอวี้ เมื่อคืนข้าผิดไปแล้ว ข้าโทษตัวเองที่ไม่เข้าใจอารมณ์ของท่านมากพอ ในตอนนั้นข้าแค่อยากจะอยู่กับท่านอย่างสนุกสักคืน บางทีอาจจะลืมปัญหาชั่วคราวทั้งหมด”

นางรู้สาเหตุที่ทำให้รุ่ยอ๋องไม่พอใจในการจากไปของเขา และนางได้เตรียมคำอธิบายไว้แล้ว เมื่อได้ยินคำอธิบายของนาง รุ่ยอ๋องก็รู้สึกสบายใจขึ้นเล็กน้อย

ในช่วงเวลาต่อมา ฉู่อวิ๋นหานพูดต่อ “ข้าไม่ได้ใช้ยานั้นหมด ข้ายังมียาเหลืออยู่ เราสามารถใช้มันได้อีกสองสามครั้ง บางทีเราอาจจะได้รับข่าวดีในท้องของข้าก่อนสิ้นสุดของปี”

เมื่อนึกถึงของยานั้น ใบหน้าของรุ่ยอ๋องก็เปลี่ยนเป็นสีเขียว เขายังคงรู้สึกว่าขาของเขาสั่นและอ่อนแรง

และเมื่อเขาคิดถึงหรงฉาน สีหน้าของรุ่ยอ๋องก็สิ้นหวัง มองนางด้วยความเศร้าอย่างสุดซึ้ง

“อวิ๋นหาน เจ้ารู้ไหมว่าเมื่อคืนเกิดอะไรขึ้น?”

“ข้ารู้” ฉู่อวิ๋นหานมีสาวใช้ที่ไว้ใจได้ ซึ่งรู้เรื่องความสัมพันธ์ระหว่างรุ่ยอ๋องกับหรงฉานมานานแล้ว

“แล้วทำไมเจ้าดูเฉยเมย?”

แม้ว่าแผนของนางจะหยุดชะงักและนางรู้สึกไม่ค่อยมีความสุข แต่ฉู่อวิ๋นหานยังคงรักษาท่าทีที่อ่อนโยนและเข้าใจ

“เที่ยนอวี้ ข้าไม่ใช่ผู้หญิงประเภทที่เอาแต่อิจฉาริษยาและหวงแหน หรงฉานเป็นพระชายาขิงท่าน ข้าจะผูกขาดท่านเพียงเพราะความโปรดปรานของท่านได้อย่างไร ไม่ว่าในอนาคตจะมีผู้หญิงกี่คนในตำหนักของท่าน ตราบใดที่ยังมีที่สำหรับข้าในหัวใจของท่าน ข้าก็พอใจ”

ด้วยคำพูดเช่นนี้ ผู้ชายทุกคนจะต้องน้ำตาไหลและอุทานว่านางเป็นคนรักที่ไม่ธรรมดา

น่าเสียดายที่ความคิดของรุ่ยอ๋องนั้นแตกต่างจากคนอื่น และใบหน้าของเขาก็ซีดลงเมื่อเขาฟังคำพูดของนาง จิตใจได้รับผลกระทบอย่างมากเมื่อเขามองไปที่ฉู่อวิ๋นหาน

“อวิ๋นหาน...…นี่เจ้ารู้สึกแบบนั้นจริงๆเหรอ?”

ท่าทางของเขาทำให้ฉู่อวิ๋นหานไม่ทันตั้งตัว แต่นางยังคงยิ้มที่อ่อนโยนและสงบเสงี่ยมไว้

“ในฐานะของข้า ข้าไปถึงตำแหน่งที่สูงขึ้นแล้วด้วยการอยู่กับท่าน ข้าจะกล้าสนใจเรื่องเล็กน้อยเหล่านั้นได้อย่างไร ความรักของท่านก็เพียงพอแล้วสำหรับข้า ข้าไม่กล้าขอมากกว่านี้”

ฉู่อวิ๋นหานพยายามแสดงความสง่างาม แต่แสงในดวงตาของรุ่ยอ๋องค่อยๆหรี่ลง ทิ้งไว้เพียงความรู้สึกอ้างว้าง

สูญเสียตัวเองให้กับหรงฉาน โดยไม่คาดคิดฉู่อวิ๋นหานไม่แสดงความกังวลใดๆ และตอนนี้รุ่ยอ๋องไม่สามารถโน้มน้าวตัวเองได้อีกต่อไปว่าฉู่อวิ๋นหานมีเขาอยู่ในหัวใจของนาง

หากนางมีเขาในใจจริงๆ นางคงไม่เฉยเมย

“ชีวิตที่อยู่ด้วยกัน...…ข้าคิดว่า...…คิดว่าเจ้าเข้าใจข้า...…”

รุ๋ยอ๋องมองดูที่ฉู่อวิ๋นหานพร้อมกับเสียงหัวเราะและน้ำตา ขณะที่น้ำตาที่ไม่คาดคิดไหลอาบแก้มของเขา

“ข้าพาพี่สาวอวิ๋นหลิงมาที่นี่เพื่อดูแลท่าน”

เมื่อได้ยินชื่อนั้น รุ่ยอ๋องก็กลายเป็นเหมือนสัตว์ร้ายที่ถูกต้อนจนมุมและเปล่งสุดเสียง “ข้าไม่ได้ป่วย ข้าไม่อยากเจอใคร!”

ช่วงนี้เขารู้สึกไม่สบายจริงๆ แต่เขาก็ยังยึดมั่นในความภาคภูมิใจของเขา ถ้าผู้หญิงที่น่ากลัวคนนั้นมาจริงๆ เขาอาจจะตายจริงๆ

อวิ๋นหลิงได้ยินการต่อต้านในคำพูดของเขาและทุบประตูไม้สองสามครั้งอย่างไม่อดทน

“เซียวเที่ยนอวี้ ป้าของท่านอยู่ที่นี่ เปิดประตูเร็วเข้า!”

รุ่ยอ๋องตัวสั่นสองสามครั้ง เมื่อเห็นว่าประตูมั่นคง ร่างกายของเขาผ่อนคลาย และเขาขดตัวบนเก้าอี้หวาย ทำตัวเหมือนเต่าเงียบๆ

อวิ๋นหลิงหมดความอดทน และส่งสัญญาณให้เซียวปี้เฉิงด้วยสายตาของเธอ “ตาบอดหรือ เปิดประตู”

มุมตาของเซียวปี้เฉิงกระตุก เขาเข้าใจเหตุผล แต่ทำไมต้อง “เปิด”?

เขาฟาดประตูด้วยฝ่ามือ ประตูไม้ทนแรงไม่ไหวและแตกออกเป็นหลายชิ้น รุ่ยอ๋องกลัวจนแทบจะกระโดดลงจากเก้าอี้หวาย

“ฉู่อวิ๋นหลิง เจ้าต้องการอะไรตอนนี้”

“คิดว่ามาทำอะไร? ข้ามาตามคำสั่งของจักรพรรดิเพื่อดูแลอาการป่วยของท่าน”

อวิ๋นหลิงเย้ยหยัน และหลังจากได้เห็นรูปลักษณ์ของรุ่ยอ๋องแล้ว นางก็หรี่ตาด้วยความสงสัย

รอยคล้ำใต้ตา โหนกแก้มเด่นชัด...…

“สองสามวันมานี้ท่านทำอะไรอยู่? ท่านดูเหมือนสูบกัญชาไปห้ากิโลกรัม แล้วก็มีเรื่องบนเตียงกับคนอื่นมาสามวันสามคืน”

ใบหน้าของรุ่ยอ๋องเปลี่ยนเป็นสีม่วงเขียว “……”