พระชายาคือแพทย์อัจฉริยะ นิยาย บท 206

ขณะที่อวิ๋นหลิงพูด ใบหน้าของหรงฉานก็แดงเช่นกัน และสายตาของนางก็เหม่อลอยไปที่อื่น

รุ่ยอ๋องโกรธและเพ่งสายตาไปที่เซียวปี้เฉิง โดยหวังว่าเขาจะจัดการกับสตรีของเขาเอง “ปี้เฉิง! เจ้าฟังนะ นี่คือสิ่งที่พระชายาจิ้งอ๋องผู้สง่างามควรพูดหรือไม่?”

เซียวปี้เฉิงตรวจสอบเขาอย่างระมัดระวังและพูดอย่างจริงใจว่า “พี่ใหญ่ คำอธิบายของอวิ๋นหลิงนั้นค่อนข้างแม่นยำ เกิดอะไรขึ้นกับท่านในช่วงสองสามวันที่ผ่านมา ทำไมท่านถึงดูอ่อนเพลียไปหมด”

รุ่ยอ๋อง “……”

เป็นครั้งแรกที่เขาเข้าใจความหมายของสำนวนที่ว่า “คนใกล้ชาดติดสีแดง คนใกล้หมึกติดสีดำ”

“เสี่ยวฉาน เจ้ารู้หรือไม่?”

เขาหันไปถามหรงฉานในทันใด นางชำเลืองมองรุ่ยอ๋องอย่างรวดเร็วและพูดตะกุกตะกัก “อืม…...ก็...…”

อวิ๋นหลิงสังเกตอย่างสงบและเห็นว่าพวกเขาไม่กล้าสบตากัน จึงแน่ใจว่ามีบางสิ่งเกิดขึ้นระหว่างพวกเขาสองคน

รุ่ยอ๋องแข็งทื่อเล็กน้อย และไม่กล้ามองหรงฉาน ไล่พวกเขาออกไปอย่างครึ่งๆกลางๆ “ข้าไม่ได้ป่วยจริงๆ พวกเจ้ากลับไปบอกเสด็จพ่อให้วางใจได้”

อวิ๋นหลิงจ้องมองเขาอย่างเย็นชา “ทำไมข้าต้องไปบอกเสด็จพ่อด้วยล่ะ ท่านไม่มีขาของตัวเองเหรอ?”

รุ่ยอ๋องไม่ต้องการโต้เถียงกับอวิ๋นหลิง เขาเคยเห็นความโหดเหี้ยมและความไร้ยางอายของนางมาก่อน และเมื่อมีหรงฉานอยู่ด้วย การโต้เถียงแพ้จะทำลายความภาคภูมิใจของเขาอย่างมาก

“ข้าแค่เป็นหวัดธรรมดาและรู้สึกไม่ค่อยดี ข้าอยากอยู่คนเดียวสักพัก ปี้เฉิง ขอบคุณที่มาเยี่ยมตลอดทางนี้ โปรดส่งคำทักทายถึงเสด็จพ่อด้วย”

เซี่ยวปี้เฉิงขมวดคิ้วของเขา “พี่ใหญ่ ท่านดูไม่เหมือนแค่เป็นหวัด ให้อวิ๋นหลิงตรวจชีพจรให้ท่านเถอะ”

รุ่ยอ๋องดูไม่เต็มใจซึ่งทำให้ความอดทนของอวิ๋นหลิงหมดลงทันที “ท่านคิดว่าข้าอยากมารักษาท่านหรือ เสด็จพ่อเป็นห่วงท่านและรับสั่งให้ข้ามาตรวจท่าน รีบยื่นมือมาให้ข้าตรวจชีพจร อย่าเสียเวลา”

จากนั้นนางก็เดินตรงไปหาเขาและกดมือลงบนไหล่ของเขาอย่างแรง ตรวจดูชีพจรของเขา เช่นเดียวกับเปลือกตาและลิ้นของเขา

รุ่ยอ๋องรู้สึกอ่อนแรงและเหน็ดเหนื่อยเมื่อไม่กี่วันมานี้ ด้วยการทานอาหารเพียงเล็กน้อยจึงไม่มีแรงต้านทาน เขาทำได้เพียงปล่อยให้อวิ๋นหลิงตรวจเขา

หลังจากปล่อยรุ่ยอ๋องแล้ว การจ้องมองของอวิ๋นหลิงที่มีต่อเขาก็เปลี่ยนไป “ข้าไม่เคยคาดคิดว่าท่านภายนอกจะดูดีขนาดนี้ ทำตัวลับๆล่อๆ ยามีผลข้างเคียง อย่าหลงระเริงกับความสุขมากเกินไป คนหนุ่มสาวควรใส่ใจสุขภาพให้มากขึ้น ตื่นแต่เช้าและวิ่งออกกำลังกายบ้าง ดูสิ อ่อนแอแค่ไหน”

เซี่ยวปี้เฉิงเข้าใจความหมายโดยนัยของอวิ๋นหลิง และมองไปที่รุ่ยอ๋อง “พี่ใหญ่ จริงๆแล้ว ท่าน……”

รุ่ยอ๋องเต็มไปด้วยความอัปยศและโกรธ คำรามว่า “ข้าไม่ได้! ยานั่นเป็นอุบัติเหตุ!”

เมื่อนึกถึงวิธีที่ฉู่อวิ๋นหานนำยาที่แรงมาโดยไม่คำนึงถึงความเป็นอยู่ของเขา อารมณ์ของรุ่ยอ๋องก็ซับซ้อนและปั่นป่วน

“ข้าเข้าใจแล้ว……หลังจากวินิจฉัยเสร็จแล้ว เจ้าสามารถกลับไปรายงานเสด็จพ่อได้”

เซียวปี้เฉิงเห็นรุ่ยอ๋องนิ่งและไม่แสดงเจตนาจะลุกขึ้น ก็ขมวดคิ้วอีกครั้ง “พี่ใหญ่ ท่านต้องดูแลร่างกายของท่าน อย่านั่งตากลมที่นี่ ทานข้าวได้แล้ว”

รุ่ยอ๋องนิ่งไม่หวั่นไหว อารมณ์ของเขาตกต่ำ “ข้าแค่อยากอยู่คนเดียว”

“ท่านจะเสียเวลาคุยกับเขาทำไม ทำให้เรียบง่ายและตรงไปตรงมาเถอะ”

อวิ๋นหลิงดึงแขนเสื้อของเซียวปี้เฉิง จากนั้นเตะเก้าอี้หวายของรุ่ยอ๋อง ทำให้มันสั่นและเกือบจะพลิกคว่ำ

“รีบลุกขึ้น ถ้ายังซ่อนตัวอยู่ในเรือนนี้และทำเหมือนตาย ข้าจะกระจายข่าวเกี่ยวกับยาของท่านทันที แล้วทั้งเมืองหลวงจะได้รู้!”

รุ่ยอ๋อง “…”

ในช่วงชีวิตของเขาที่ทำความดีและสั่งสมคุณธรรม ทำไมเขาถึงต้องพบเจอกับฉู่อวิ๋นหลิง?