พระชายาคือแพทย์อัจฉริยะ นิยาย บท 207

รุ่ยอ๋องมีสีหน้าสิ้นหวังและในที่สุดก็เลือกที่จะยอมจำนนต่ออวิ๋นหลิง ความคิดอำนาจในมือของอวิ๋นหลิง สามารถใช้คุกคามเขาได้ทุกเมื่อ ทำให้เขารู้สึกแย่มาก

หลังจากออกจากเรือนด้านข้าง อวิ๋นหลิงพูดคุยกับหรงฉานเป็นการส่วนตัวอยู่ครู่หนึ่ง “บอกข้าตรงๆ เขาสัมผัสเจ้าหรือเปล่า?”

ใบหน้าของหรงฉานเปลี่ยนเป็นสีแดงเล็กน้อย และนางก็พยักหน้าอย่างงุ่มง่าม “เราทั้งคู่ดื่มกันในคืนนั้น และมันก็เกิดขึ้นโดยไม่รู้ตัว...…”

“ยาได้รับจากฉู่อวิ๋นหาน?”

“ใช่ สาวใช้ที่ข้าไว้ใจบอกข้า นางอยากมีลูก นางก็เลยหายานั้นมาให้รุ่ยอ๋อง โดยอ้างว่าจะช่วยเรื่องการตั้งครรภ์”

อวิ๋นหลิงลดสายตาลงเล็กน้อย ด้วยตัวตนของฉู่อวิ๋นหาน เห็นได้ชัดว่านางไม่สามารถแบกรับลูกของรุ่ยอ๋องได้ มิฉะนั้นเด็กจะมีช่วงเวลาที่ยากลำบากในการวางตัวอย่างเหมาะสมในอนาคต เรื่องนี้จำเป็นต้องรายงานฮองเฮาและคนอื่นๆ

อวิ๋นหลงเมื่อมองไปที่ดวงตาของหรงฉานซึ่งยังคงมีนัยของความไร้เดียงสา ถอนหายใจ “เจ้าวางแผนจะทำอะไรเกี่ยวกับความสัมพันธ์ของเจ้ากับรุ่ยอ๋อง”

หรงฉานเงียบไปครู่หนึ่งแล้วส่ายหัว ดูเหมือนสับสนเล็กน้อย “ไม่รู้สิ เขาบอกว่าถ้าข้าเจอคนที่ข้ารัก เขาจะทำทุกอย่างเท่าที่ทำได้เพื่อช่วยข้าออกจากจวนรุ่ยอ๋อง แต่ลึกๆแล้วข้ารู้ว่า ความเป็นไปได้ที่ข้าจะออกจากจวนรุ่ยอ๋องในชีวิตนี้เป็นไปได้น้อยมาก”

นางและรุ่ยอ๋องได้แต่งงานโดยฮ่องเต้ พวกเขาจะแยกกันโดยไม่มีเหตุผลได้อย่างไร ก็เหมือนตบหน้าฮ่องเต้

อวิ๋นหลิงตบบ่าหรงฉานเบาๆ “เจ้ารู้สึกอย่างไรกับรุ่ยอ๋อง? เจ้าต้องการออกจากที่นี่หรือไม่?”

“ข้ากับเขา……ข้าไม่สามารถพูดได้อย่างแน่ชัด แต่ตอนนี้เราเป็นสามีภรรยากัน ไม่ว่าข้าจะต้องการหรือไม่ก็ตาม ข้าไม่สามารถจากไปได้” หรงฉานกล่าว สีหน้าของนางเต็มไปด้วยความอ้างว้าง นางฝืนยิ้มให้กับอวิ๋นหลิง “เขาไม่ได้ปฏิบัติกับข้าไม่ดี และข้าค่อนข้างสบายในที่อยู่ในจวน ข้าไม่เป็นไร

อวิ๋นหลิงมองดูนางและพูดอย่างจริงจังว่า “เจ้ายังเด็ก และชีวิตเจ้ายังอีกยาวไกล เจ้าไม่จำเป็นต้องใช้ชีวิตให้แสนสั้น ถ้าวันหนึ่งคนโง่นั่นทำร้ายเจ้าและต้องการจากไป บอกข้า แล้วข้าล่ะ จะช่วยเจ้า”

“เมื่อข้ารักษาอาการตาบอดให้หายดี พระเจ้าหลวงยังคงติดค้างรางวัลข้าอยู่ ท่านสัญญากับข้าว่า ไม่ว่าข้าต้องการอะไร ข้าสามารถขอท่านได้ และท่านจะมอบให้”

เมื่อได้ยินเช่นนี้ ดวงตาของหรงฉานก็เอ่อล้นด้วยน้ำตาแห่งความซาบซึ้งใจ “พี่สาวอวิ๋นหลิง ท่านดีกับข้ามาก ข้าไม่รู้จะขอบคุณยังไงดี”

อวิ๋นหลิงยิ้มและมองนางอย่างอ่อนโยน “ระหว่างเพื่อน ไม่จำเป็นต้องขอบคุณ”

ฉู่อวิ๋นหลิงมีชื่อเสียงเสื่อมเสีย ตั้งแต่มาถึงแคว้นต้าโจว นางไม่เคยมีเพื่อนหญิงที่สนิทเลย นอกจากตงชิงแล้ว หรงฉานเป็นเพื่อนคนแรกที่นางมี

นอกจากนี้ยังมีหรงจั้นและจวนเจิ้นกั๋วกง แม้ว่าพวกเขาจะไม่ค่อยได้ติดต่อกับจวนจิ้งอ๋อง แต่ก็มักจะช่วยเหลือพวกเขาและจวนเหวินกั๋วกงเป็นการส่วนตัว

ตอนนี้กลุ่มต่างๆในศาลที่เริ่มปั่นป่วน หลายคนเลือกข้าง ปู่ของหรงฉานก็สนับสนุนเซียวปี้เฉิง

หลังคุยกับหรงฉานแล้ว อวิ๋นหลิงก็ตรวจดูนางเพื่อให้แน่ใจว่านางสบายดี จากนั้นนางกับเซียวปี้เฉิงก็เตรียมตัวออกเดินทางและกลับไปที่ตำหนัก

ในระยะไกล ฉู่อวิ๋นหานจ้องมองไปที่ร่างทั้งสองที่เดินเคียงข้างกันบนทางเดิน ดวงตาของนางเต็มไปด้วยอารมณ์ที่ซับซ้อนและคลุมเครือ

นางรู้เรื่องการมาถึงของอวิ๋นหลิงและเซียวปี้เฉิงตั้งแต่เนิ่นๆ แต่ด้วยตัวตนปัจจุบันของนาง จึงไม่เหมาะที่นางจะแสดงตัว

หลังจากไม่ได้เจอเขาหลายเดือน เขาก็ยิ่งมีเสน่ห์มากขึ้น และถ้านางอดทนมากกว่านี้อีกนิด คนที่อยู่เคียงข้างเซียวปี้เฉิงก็ควรจะเป็นนาง……

เมื่อสัมผัสได้ถึงการจ้องมองที่รุนแรงและร้อนแรงจากเงามืด เซียวปี้เฉิงหยุดชั่วขณะก่อนที่จะช่วยอวิ๋นหลิงขึ้นรถม้าโดยไม่หันศีรษะ

หรงฉานเดินตามพวกเขาไปที่ประตูเป็นการส่วนตัวและโบกมือลา “เดินทางอย่างปลอดภัยนะ พี่สาวอวิ๋นหลิง”

รุ่ยอ๋องตามหลังนางไปเงียบๆ สีหน้ายังค่อนข้างกระอักกระอ่วน ไม่แน่ใจว่าจะเข้าหานางอย่างไร

เขามองไปรอบๆอย่างไร้จุดหมาย แต่ทันใดนั้นก็มองเห็นฉู่อวิ๋นหานบนทางเดินที่ห่างไกล โดยสัญชาตญาณเขากำลังจะเดินเข้าไปหานาง แต่แล้วก็หยุดฝีเท้ากะทันหัน