พระชายาคือแพทย์อัจฉริยะ นิยาย บท 210

เมื่อได้ยิน เซียวปี้เฉิงไม่ได้สนใจกล่องไม้นั่นมากนัก กลับถามอย่างหน้าเคร่งว่า "อาการของเจ๋อเฟิงหนักมากหรือเปล่า?"

"องครักษ์เยี่ยถูกฟันที่แขนซ้าย แผลไม่ลึกมาก อาจารย์หลินซินพอรู้ข่าวก็รีบมาทำแผลให้ทันที"

เซียวปี้เฉิงพยักหน้า สีหน้าค่อยผ่อนคลายหน่อย เยี่ยเจ๋อเฟิงปลอดภัยเขาก็เบาใจขึ้น

เฉียวเย่เห็นเขาไม่รู้สึกอะไรทั้งที่ถูกขโมยของ อดไม่ได้ที่จะถามว่า "ท่านอ๋อง คนร้ายเอากล่องไม้ที่ใส่กุญแจไป ข้างในมีของสำคัญอะไรหรือเปล่า?"

เซียวปี้เฉิงยิ้มจาง ๆ "กล่องไม้นั่นเดิมทีก็ไว้เบี่ยงเบนความสนใจอยู่แล้ว ข้างในไม่มีอะไรหรอก"

หากเดาไม่ผิด อีกฝ่ายน่าจะมาเพราะภาพต้นแบบของหน้าไม้ พักก่อนเขากับอวิ๋นหลิงตั้งใจโพนทะนาความพิเศษและประสิทธิภาพของหน้าไม้ ก็เพื่อหวังให้ชาวทูเจวียหันเหความสนใจมาทางนี้ เปิดทางให้พวกเขาได้ผลิตปืนคาบศิลาได้สะดวกขึ้น

เล่นละครก็ต้องให้สมจริง เซียวปี้เฉิงจึงวางกล่องไม้ที่ใส่กุญแจไว้ในห้องหนังสือ อีกทั้งให้ทหารคอยเฝ้าอย่างเข้มงวด

ส่วนในกล่องจะมีอะไรกันแน่ เรื่องนี้คงต้องถามอวิ๋นหลิง

เฉียวเย่ค่อยถอนใจโล่งอกหน่อย และยิ้มออกมา "ท่านอ๋องคิดการรอบคอบนัก แต่ท่านจงใจปิดบังพวกเรา เจ้าลู่ฉีร้อนใจจนจะแย่ คิดว่าตัวเองบกพร่องต่อหน้าที่ จนป่านนี้ยังร้องไห้ไม่หยุดเลย"

เซียวปี้เฉิงพยักหน้า "งั้นวันนี้เราจะกลับจวนกัน ไว้ค่ำ ๆ ค่อยออกเดินทาง"

พวกเขามาอยู่ในวังได้เกือบครึ่งเดือนแล้ว บัดนี้เรื่องของตระกูลฟงก็จัดการเรียบร้อย สมุนไพรของอู่อันกงก็ปลูกขึ้น ถึงเวลาที่ต้องกลับจวนจัดงานครบเดือนให้กับสองตัวเล็กเหมือนกัน

ในรถม้าที่โยกไปมา เซียวปี้เฉิงโอบอวิ๋นหลิงแล้วแอบพูดเบา ๆ

"น้ำมือชาวทูเจวียเหนือกว่าที่ข้าคิดไว้มากนัก ขนาดจวนจิ้งอ๋องที่คุ้มกันหนาแน่น พอเห็นเราสองคนไม่อยู่ พวกมันก็ยังกล้ารุกล้ำ ซ้ำยังออกไปได้อย่างปลอดภัยอีก"

"ชั่วดียังไงพวกเขาก็แฝงกายอยู่ในต้าโจวถึงยี่สิบกว่าปี คาดว่าไส้ศึกระดับอย่างเหลียนฮูหยินที่สามารถแอบแฝงอยู่ในหมู่ขุนนางผู้ใหญ่ อาจมีมากกว่าหนึ่งด้วยซ้ำ จนแม้แต่อันชินอ๋องก็อาจเป็นหนอนบ่อนไส้ด้วย"

อวิ๋นหลิงหลุบตาลง ถ้านางคิดจะกำจัดเหลียนฮูหยินคนนี้ บอกได้เลยว่าง่ายกว่าบี้มดตายตัวหนึ่งซะอีก

แต่นางมารเฒ่าคนนี้ยังต้องละเว้นไว้ก่อน เพราะพระเจ้าหลวงหวังใช้นางเป็นเหยื่อล่อ หลอกให้ไส้ศึกอื่นที่แฝงกายอยู่ในราชสำนักออกมาให้หมด

อวิ๋นหลิงปวดหัวจนต้องนวดขมับ นางไม่ชอบอะไรที่อ้อมค้อมแบบนี้เลยจริง ๆ

พี่ใหญ่เคยบอกว่า นางเป็นคนฉลาดแต่เกียจคร้านนัก ไม่ชอบใช้ความคิดมากมาย หวังแต่อยู่สงบเงียบ ๆ แต่บัดนี้เพื่อเห็นแก่อนาคตแล้ว นางอาจต้องใส่ใจเรื่องพวกนี้ซะบ้าง

"จริงสิ จี้ดวงดาวสีเพลิงของเจ้าต้องเก็บไว้ให้ดีล่ะ อย่าสะเพร่าจนถูกคนขโมยไปอีก"

อวิ๋นหลิงกระตุกริมฝีปากเล็กน้อย ยิ้มจนตาหยีพลางกล่าวว่า "ข้อนี้วางใจได้ เพราะข้าเก็บไว้ในที่ ๆ พวกเขาคาดคิดไม่ถึงแน่นอน"

เซียวปี้เฉิงเลิกคิ้ว ถามด้วยความอยากรู้ว่า "งั้นหรือ? ซ่อนไว้ที่ไหนน่ะ?"

"ดั่งคำว่า ที่ ๆ อันตรายคือที่ปลอดภัยที่สุด อยู่ในที่สะดุดตา กลับไม่มีใครพบเห็นได้ง่าย..."

"เอาน่า อย่ามัวเฉไฉอีกเลย" เซียวปี้เฉิงยิ้มพลางโอบเอวนางเบา ๆ "ไปเก็บไว้ไหนกันแน่?"

อวิ๋นหลิงกล่าวว่าลับ ๆ ล่อ ๆ ว่า "อยู่ในกระโถนใต้เตียงของเรา"

เซียวปี้เฉิน "..."

นั่นเป็นสิ่งที่เสด็จพ่อทรงถือเป็นมรดกตกทอดแห่งราชวงศ์เชียวนะ ถ้าทรงทราบเรื่องเข้า คงต้องฆ่าคนเป็นแน่แท้

สีหน้าเซียวปี้เฉิงดูเหยเกชอบกล อวิ๋นหลิงจึงรีบร้อนอธิบาย "เป็นกระโถนที่สะอาดน่ะ ข้าตั้งใจซื้อมาเพื่อจะเก็บหินอุกกาบาต!"

เซียวปี้เฉิงมองดูเยี่ยเจ๋อเฟิง "นอกจากนี้แล้ว ยังสืบได้ข่าวอะไรมาอีก?"

เยี่ยเจ๋อเฟิงส่ายหน้า "ผู้หญิงคนนั้นเหมือนคุ้นเคยกับเมืองหลวงเป็นอย่างดี ตรงข้ามกับข้าที่เพิ่งกลับมาไม่นานยังไม่ชินกับสภาพแวดล้อม เลยปล่อยให้นางหนีไปได้ แต่ว่า แม้นางจะทำร้ายข้า ข้าก็ฝากรอยกระบี่ไว้ที่หลังมือขวาของนางเช่นกัน"

"ดีมาก ข้าจะจำเอาไว้" อวิ๋นหลิงพยักหน้า "หลายวันนี้ลำบากเจ้าแล้ว ในเมื่อข้ากับเจ้าทึ่มกลับมาแล้ว ส่วนเจ้าก็ได้รับบาดเจ็บ งั้นก็ให้หยุดงานครึ่งเดือนแล้วกัน"

เยี่ยเจ๋อเฟิงสีหน้าอ่อนลง ไม่ปฏิเสธความหวังดีของอวิ๋นหลิง "ขอบคุณพระชายาที่เมตตา"

เขาก็อยากกลับไปอยู่จวนอู่กั๋วกงซักพักเหมือนกัน พักก่อนหลินซินทำงานผิดพลาดจนเป็นเรื่องใหญ่ อู่อันกงยังไม่หายโกรธ เขาต้องกลับไปปลอบใจนางซักหน่อย

......

ค่ำคืน แสงจันทร์ดูหม่นหมองรางเลือน

ห้องหนังสือในจวนเสียนอ๋องจุดไฟสว่างโร่ เชว่อวี่นำกล่องไม้ที่ใส่กุญแจมาวางบนโต๊ะ

"ท่านอ๋อง ข้าแอบสืบมาแล้ว ภาพต้นแบบของหน้าไม้น่าจะเก็บอยู่ในกล่องใบนี้"

บนเก้าอี้ไม้สีแดงก่ำ มีชายหนุ่มหน้าตาหล่อเหลาสวมชุดยาวสีขาว สายตาจับจ้องแน่นิ่งอยู่ที่กล่องไม้ใบนั้น

กิริยาท่าทีของเขาสื่อถึงความสง่างามและสูงส่ง ดูต่างจากเสียนอ๋องซึ่งปกติจะเป็นคนสมถะและจริงใจราวกับเป็นคนละคนเลยทีเดียว

"ทำดีมาก"

เขาเอ่ยปากเนิบ ๆ น้ำเสียงนุ่มนวล หากแต่เทียบกับหิมะที่เพิ่งละลายยังหนาวเย็นมากกว่าอีกสามส่วน