พระชายาคือแพทย์อัจฉริยะ นิยาย บท 211

เชว่อวี่มองดูเสียนอ๋องด้วยแววตาคล้ายจะหลงใหล แต่เพียงไม่นานก็กลับสู่สภาพเดิม แววตาเป็นประกาย

"ท่านอ๋อง ข้าขอบังอาจทวงรางวัลกับท่าน"

"ว่ามา"

นางรวบรวมความกล้า ส่งสายตาเพ่งมองไปยังเสียนอ๋อง "ข้าต้องการสถานะที่แน่ชัด"

สีหน้าเสียนอ๋องเย็นชาลงทันควัน "จำฐานะเจ้าไว้ให้ดี สิ่งที่ไม่ควรได้ก็อย่าอาจเอื้อมนัก"

เชว่อวี่ได้ยินเข้า แววตาดูคล้ายกับคนบาดเจ็บ น้ำเสียงก็ส่อแววสะเทือนใจ "ท่านอ๋อง เชว่อวี่อยู่กับท่านมาหลายปี ท่านยังไม่เข้าใจความคิดข้าอีกหรือ? ข้าไม่หวังอื่นใด ขอเพียงท่านยอมรับข้าอย่างเปิดเผยก็พอแล้ว"

"แต่ตอนนี้ยังไม่ถึงเวลา"

"ใครว่ายังไม่ถึงเวลาอีก? สภาพของฉู่อวิ๋นหานกับเหลียนฮูหยินท่านก็เห็นอยู่ ฐานะของพวกนางถูกจำกัด จะทำอะไรก็เหมือนติดขัดมากมาย หากข้าได้เป็นชายารองของเสียนอ๋อง จะทำงานให้ท่านก็จะยิ่งง่ายขึ้น!"

เสียนอ๋องแทบไม่เงยหน้าด้วยซ้ำ "เจ้าแค่อยู่ในที่ลับก็พอแล้ว ถ้าต้องการทำงานสะดวกกว่านี้ ข้าจะวางแผนให้เจ้าไปเป็นสาวใช้ข้างกายอาชิ่นก็ย่อมได้"

ได้ยินชื่อของพระชายาเสียน เชว่อวี่ก็ทำเหยียดปาก สายตาส่อแววโกรธแค้นและไม่พอใจ คำพูดที่วู่วามจึงออกจากปาก

"ข้าไม่เข้าใจเลย ข้ากับพี่ชายจงรักภักดีต่อท่าน พี่ชายถึงขนาดตายด้วยน้ำมือจิ้งอ๋องพลีชีพให้แก่แผนการของท่าน แล้วมีอะไรสู้ผู้หญิงคนนั้นไม่ได้อีก? ถ้าสมัยก่อนท่านทำตามแผนของอันชินอ๋อง ให้ข้ารับตำแหน่งพระชายาแทน ทุกวันนี้ท่านคงไม่ต้องเสแสร้งปิดบังเพราะเห็นแก่นาง เกะกะขวางทางนัก!"

สมัยก่อนถ้าคนที่เป็นชายาเสียนอ๋องคือนาง ป่านนี้คงได้ประสานงานของเสียนอ๋อง จะทำอะไรก็สะดวกขึ้้นเยอะ เสียนอ๋องก็ไม่ต้องเสียเวลามาปกปิดตัวเองอีก

ส่วนเรื่องฐานะนั้น อันชินอ๋องสามารถรับนางเป็นบุตรบุญธรรม เทียบกับลูกสาวขุนนางฝ่ายบู๊ขั้นห้าอย่างเสิ่นชิ่น มิยิ่งเหนือกว่าเป็นสิบเท่าหรอกหรือ?

เสิ่นชิ่นไม่รู้อะไรซักอย่าง เพราะเป็นแค่คนนอก การมีตัวตนของนางนอกจากจะเกะกะและทำให้ยุ่งยากแล้ว แทบไม่มีประโยชน์อื่นใดเลยด้วยซ้ำ

นัยน์ตาของเสียนอ๋องฉายแววเย็นชาที่ลึกล้ำ กล่าวเรียบ ๆ ว่า "การตัดสินใจใด ๆ ของข้าไม่ใช่สิ่งที่เจ้าพึงสงสัย หากเจ้าเจียมตัวเจียมตน เมื่อถึงวันที่งานข้าสำเร็จ ฝ่ายในของวังหลวงย่อมมีพื้นที่สำหรับเจ้า มิเช่นนั้นเจ้าก็เตรียมไปทำงานที่อื่นตั้งแต่บัดนี้เถอะ"

เชว่อวี่หน้าซีดลงทันควัน นัยน์ตามีแววตื่นตระหนกและน้อยใจ ยังคิดจะพูดอะไรต่ออีก กลับถูกเสียนอ๋องขัดจังหวะอย่างไม่ไว้หน้า

"อย่าพูดมากอีกเลย รีบเปิดกล่องไม้เร็วเข้า"

น้ำเสียงเสียนอ๋องเริ่มจะหงุดหงิดบ้างแล้ว เชว่อวี่รู้ว่าขืนพูดต่อรังแต่ทำให้เขายิ่งโกรธมากขึ้น จึงได้แต่เม้มปากแล้วทำตามคำสั่งอย่างเงียบ ๆ

ดาบฟันฉับลงไป กุญแจที่ใส่ไว้ก็ขาดสะบั้นทันที เชว่อวี่เปิดกล่องไม้ออก กลับพบว่าข้างในยังมีกล่องเล็ก ๆ อีกหนึ่งใบ

เสียนอ๋องเริ่มขมวดคิ้ว "ทำงานรวดเร็วหน่อย"

เชว่อวี่ไม่กล้ารอช้า รีบฟันขาดกุญแจดอกที่สอง ที่ไหนได้ข้างในยังมีกล่องเล็กอีกหนึ่งใบ！

เสียนอ๋องขมวดคิ้วแน่น สีหน้าเริ่มมีแววบึ้งตึง ไม่รู้เพราะอะไรคล้ายมีลางสังหรณ์ที่ไม่สู้ดีนัก

เขาซุ่มกบดาบมาหลายปี สามารถฝึกตนถึงขั้นแม้ขุนเขาถล่มลงมาตรงหน้าก็ไม่สะทกสะท้าน แต่ตอนนี้ไม่รู้เพราะอะไร จู่ ๆ รู้สึกเหมือนมือจะกำแน่นขึ้น

ลายมือและภาพวาดดูพิลึกพิลั่น พอดูออกว่ามาจากผลงานของสิ่งแปลกที่เรียกว่า "ดินสอ" คาดว่าคงเป็นฝีมืออวิ๋นหลิงแน่นอน

แววตาเสียนอ๋องแลดูน่ากลัว สุดท้ายกลับหัวเราะเบา ๆ ฟังไม่ออกว่ามีอารมณ์ประเภทไหน

"ผู้หญิงคนนั้น...ดีมาก น่าสนุกนัก" ฉลาดและเจ้าเล่ห์กว่าที่เขาคิดไว้มาก

เชว่อวี่กวาดตามองดูอักษรและภาพวาดบนกระดาษโดยไม่ตั้งใจ สีหน้าก็แปรเปลี่ยนเช่นกัน

"ท่าน...ท่านอ๋อง..."

นางไม่คาดคิดเลยว่า เสียเวลาไปกว่าครึ่งเดือนสืบแล้วสืบอีก สิ่งที่ทุ่มเทแรงกายแรงใจขโมยกลับมากลับมีหน้าตาเป็นแบบนี้！

นึกถึงว่าเมื่อกี้ตนยังหาญกล้าไปทวงรางวัลกับเสียนอ๋องอีก เชว่อวี่ก็ให้รู้สึกเหงื่อไหลเต็มหน้าผาก เสียวสันหลังวาบและคิดจะอธิบาย

ยังไม่ทันได้เอ่ยปาก ประตูห้องหนังสือก็ถูกเปิดออก คนที่เข้ามาเป็นชายวัยกลางคนรูปงาม หนวดเคราดูเรียบแปล้และแววตาคมลึก หากสังเกตดี ๆ หน้าตาจะดูคล้ายกับจักรพรรดิจาวเหรินไม่น้อย

เสียนอ๋องแววตาเปล่งประกาย รีบลุกขึ้นยืน น้ำเสียงมีแววดีใจ "เสด็จอาใหญ่ ท่านกลับมาแล้วหรือ?"