พระชายาคือแพทย์อัจฉริยะ นิยาย บท 212

ภายใต้การส่งสายตาของอันชินอ๋อง เชว่อวี่ก้มหน้าเร็วพลัน รีบถอยออกไปอย่างรู้งาน

รอจนประตูห้องหนังสือปิดสนิทลงแล้ว เขาจึงค่อยเผยรอยยิ้มจาง ๆ ต่อเสียนอ๋อง "เพิ่งเข้าเมืองมาเมื่อตอนหัวค่ำ อาชิ่นเหมือนจะไม่อยู่ใช่ไหม?"

เสียนอ๋องลุกขึ้นรินน้ำชาให้เขา แววตาเยือกเย็นคล้ายจะมีความอุ่นใจมากขึ้น

"สองวันนี้นางพานั่วเอ๋อร์กลับไปเยี่ยมบ้านเกิด บอกว่าอีกซักพักลูกแฝดของเจ้าสามจัดงานครบเดือน ต้องหาของขวัญไปมอบให้เสียหน่อย"

หลายปีมานี้เขาแสร้งทำโง่งม เปลือกนอกมีการเข้าสังคมหลายอย่างที่ไม่สะดวกจะออกหน้าเอง ได้แต่มอบให้พระชายาเสียนไปจัดการแทน

อันชินอ๋องพยักหน้า ยกถ้วยน้ำชาขึ้นดื่ม แววตาสุดจะอธิบายได้

"จิ้งอ๋องก็ช่างเหนือความคาดหมาย เดิมคิดว่าสองปีก่อนจากการลอบสังหารที่ชายแดน เขาจะไม่มีทางกลับตัวได้อีก สุดท้ายเพราะความใจอ่อนเลยกลายเป็นปัญหาภายหลัง"

ยังไงนั่นก็เป็นหลานแท้ ๆ ของเขา แม้จะเห็นว่าขวางหูขวางตา ก็ไม่ได้คิดจะเอาชีวิตเข่นฆ่าจริง ๆ

เดิมคิดว่าจะใช้พิษเย็นทำลายวรยุทธของจิ้งอ๋องให้หมดสิ้นก็พอ จะได้ไม่สามารถนำทัพออกศึกอีก และไม่อาจต่อกรกับใครทั้งสิ้น ที่ไหนได้กลับผิดพลาด ทำให้พิษนั้นไปลงที่เยี่ยนอ๋องแทน

หลังเกิดเหตุอันชินอ๋องได้พบเจอสองพี่น้อง ปรากฏว่าคนหนึ่งตาบอดอีกคนขาพิการ ถือว่าบรรลุเป้าหมาย จึงไม่ได้คิดเอาชีวิตต่ออีก

เสียนอ๋องกล่าวอย่างสุขุม "เมื่อหลายเดือนก่อน ในวังลือกันว่าชายาจิ้งอ๋องสามารถรักษาตาของเจ้าสามจนหายเป็นปกติ ข้าจึงรีบส่งคนไปเล่นงาน ปรากฏว่าสามสิบกว่าคนที่ไป ไม่มีใครรอดชีวิตกลับมา จนแม้แต่เชว่หลิงก็พ่ายแพ้"

เชว่หลิงก็คือชายหนุ่มผู้องอาจกล้าหาญ ซึ่งเป็นพี่ชายแท้ ๆ ของเชว่อวี่

อันชินอ๋องมองดูเสียนอ๋องด้วยสีหน้าประหลาด พลางยิ้มเล็กน้อย “ฉางซวี่ เจ้าทำงานเฉียบขาดกว่าข้ามากนัก และไม่ใจอ่อนเหมือนอย่างเสด็จพ่อเจ้า นิสัยจะดูคล้ายเสด็จปู่มากกว่า”

เสียนอ๋องขมวดคิ้ว เห็นชัดว่าไม่ต้องการเอ่ยถึงจักรพรรดิจาวเหริน จึงได้กล่าวต่อว่า “เสด็จอาใหญ่ ข้าสงสัยว่าตาของเจ้าสามหายดีนานแล้ว ตอนนั้นก็เริ่มมีการเตรียมตัวป้องกัน เพียงแต่จงใจไม่บอกให้ใครรู้”

นอกจากจิ้งอ๋องแล้ว องครักษ์อื่นล้วนไม่ใช่คู่ต่อสู้ของเชว่หลิงทั้งสิ้น คนที่เขาส่งไปล้วนมีเป้าหมายคือเอาชีวิต แต่ผลลัพธ์กลับเหมือนกันทุกคน แสดงว่าปัญหาเกิดจากจิ้งอ๋องแน่

ยังมีฉู่อวิ๋นหลิงอีกคน ซึ่งจะมองข้ามไม่ได้

แม้จะอยู่ไกลจากเมืองหลวง อันชินอ๋องก็ยังคงติดตามสถานการณ์อย่างใกล้ชิดอยู่ “หลานสาวของเหวินกั๋วกงคนนั้น จำได้ว่านางเป็นคนรักษาตาของจิ้งอ๋องใช่ไหม? เหลียนฮูหยินกบดานอยู่ในจวนเหวินกั๋วกงตั้งยี่สิบกว่าปี ไม่ทันระวังก็ถูกจับผิด จนทำให้เราเสียแผน นังคนนี้ช่างเป็นเสือซ่อนเล็บจริง ๆ”

เสียนอ๋องขมวดคิ้ว พยักหน้ากล่าวอย่างเย็นชา “ไม่เพียงแค่นี้ ความคิดของนางมีเหลี่ยมคูลึกนัก”

เขากวาดตามองภาพวาดหมูน้อยเป๊บป้านั่น ทั้งยังเล่าเหตุการณ์คว้าน้ำเหลวของเชว่อวี่ให้ฟังอีก

“เมื่อครู่ตอนมาถึง ข้าได้ยินคำสนทนาระหว่างเจ้ากับเชว่อวี่บ้าง แม้นางจะมีเป้าหมายอื่นในตัวเจ้า แค่คำพูดนางก็ใช่ว่าจะไร้เหตุผล หากเจ้ามอบตำแหน่งชายารองให้นางอย่างเปิดเผย น่าจะเป็นผลดีต่อเรามากกว่า”

เพราะคนที่เสนอคืออันชินอ๋อง เสียนอ๋องจึงนิ่งไปชั่วขณะ ไม่ได้คัดค้านเสียงแข็งเหมือนอย่างเมื่อซักครู่นี้

ภายในห้องเงียบไปอึดใจหนึ่ง สีหน้าเขาสับสนพลางเอ่ยปากช้า ๆ “ข้ากลัวว่าอาชิ่นจะรับไม่ได้”

ท่านแม่ อาชิ่น นั่วเอ๋อร์...ถือเป็นหญิงสามคนที่มีความสำคัญต่อชีวิตเขามากที่สุดในเวลานี้

สิ่งที่เขาทำไปทุกอย่าง ก็เพื่อหวังแก้แค้นเสด็จพ่อ เรียกร้องความเป็นธรรมให้แก่ท่านแม่ แต่ถ้าในระหว่างนี้จะต้องทำร้ายถึงเสิ่นชิ่น เขาก็จำเป็นต้องคิดหนักหน่อย

ได้ยินดังนี้ อันชินอ๋องก็หัวเราะเบา ๆ ยกมือขึ้นตอบว่า “ข้อนี้เจ้าวางใจได้ อาชิ่นรับได้อย่างแน่นอน เพราะนางรักเดียวใจเดียวต่อเจ้า”

“ฉางซวี่เอ๋ย ผู้หญิงคนหนึ่งหากไม่รักแล้ว ให้เจ้ายอมสละแผ่นดินเพื่อนาง นางก็ไม่มีวันซาบซึ้งจนเหลียวมองเจ้าได้ แต่หากนางรักเจ้าจริง แม้ต้องเจ็บช้ำน้ำใจเพียงไหน นางก็จะไม่มีปริปากบ่น...”

อันชินอ๋องกล่าวเนิบ ๆ มองดูเสียนอ๋องด้วยสีหน้าเรียบเฉย คล้ายกับกำลังมองอีกคนหนึ่งโดยผ่านใบหน้าของเขา

เสียนอ๋องนิ่งเงียบไปอีกครั้ง ท่ามกลางแสงไฟที่กึ่งสว่างกึ่งริบหรี่นั้น มองไม่เห็นสีหน้าและแววตาของเขาเลย