พระชายาคือแพทย์อัจฉริยะ นิยาย บท 214

หลังส่งพระชายาเสียนกลับไปแล้ว อวิ๋นหลิงอดไม่ได้ที่จะคุยกับเซียวปี้เฉิงถึงเรื่องนี้ “ไม่แน่เสียนอ๋องอาจเป็นลูกของเสด็จพ่อจริงก็ได้”

เซียวปี้เฉิงอดไม่ได้ที่จะตอบว่า “ดูเหมือนเจ้าจะสนใจเรื่องนี้เป็นพิเศษนะ”

“ก็ไม่เชิงนัก ไหน ๆ พี่รองท่านเกิดมาก็ต้องเป็นลูกชายอยู่แล้ว จะเป็นลูกใครก็ไม่สำคัญ ข้ากลับเป็นห่วงสีพระเกศาของเสด็จพ่อท่านมากกว่า”

เซียวปี้เฉิง “...”

ไม่รู้เพราะอะไร พอบอกว่าเสียนอ๋องน่าจะเป็นโอรสแท้ ๆ ของจักรพรรดิจาวเหริน เขามักรู้สึกว่าสายตาของอวิ๋นหลิงมีแววเสียดายและผิดหวังแฝงอยู่

พอเห็นว่าเรื่องนี้ต่างจากที่คิดไว้ อวิ๋นหลิงก็หมดความสนใจที่จะวิเคราะห์ต่ออีก กลับมุ่งไปที่เรื่องอื่นแทน

ก่อนหน้านี้นางได้เขียนแบบรถศึกประจัญบานให้พระจ้าหลวงเสร็จสิ้นแล้ว ขาดแต่หาช่างไม้ฝีมือดี อวิ๋นหลิงมอบงานนี้ให้เป็นหน้าที่ของเซียวปี้เฉิงกับฉู่อวิ๋นเจ๋อ

ใกล้จะถึงวันงานครบเดือนของสองตัวน้อย จู่ ๆ เยี่ยนอ๋องก็มายังจวนจิ้งอ๋อง บอกว่าจะขออาศัยซักระยะหนึ่ง

เซียวปี้เฉิงขมวดคิ้ว “เจ้ามีจวนของตัวเองไม่อยู่ กลับมาจวนของข้าทำไมกัน?”

หมอนี่เอะอะก็ชอบมากวนอวิ๋นหลิงเรื่อย ไม่มีความเกรงใจบ้างเลย

เยี่ยนอ๋องรีบร้อนวิงวอน “พี่สามอย่าไล่ข้าไปเลย หมู่นี้ท่านแม่จัดแจงให้ข้าไปพบคุณหนูคนโน้นคนนี้อยู่เรื่อย จนข้าสุดจะทนไหวแล้ว!”

เห็นอวิ๋นหลิงให้กำเนิดบุตรชายอ้วนท้วนสองคน องค์ชายอื่นก็เริ่มมีผลงานปรากฏ หวงกุ้ยเฟยนั่งไม่ติดแล้วจริง ๆ

เยี่ยนอ๋องถึงวัยสมควรมีครอบครัวนานแล้ว ก่อนหน้านี้เพราะขาพิการจึงได้มองข้ามเรื่องนี้ไป บัดนี้เขากลับมาเดินเหินได้เป็นปกติ หวงกุ้ยเฟยจึงได้เป็นห่วงเรื่องคู่ครองของเขาต่อ

อวิ๋นหลิงกล่าวยิ้ม ๆ ว่า “ที่แท้ก็มาหลบภัยที่จวนจิ้งอ๋องนี่เอง”

เยี่ยนอ๋องยิ้มเขิน เขามาหลบภัยที่นี่จริง ๆ ทั่วแคว้นต้าโจวนอกจากเสด็จพ่อกับเสด็จปู่แล้ว คนที่จะกำราบหวงกุ้ยเฟยได้อยู่ ก็มีแต่พี่สะใภ้สามเท่านั้น