พระชายาคือแพทย์อัจฉริยะ นิยาย บท 215

เยี่ยนอ๋องถอนหายใจ “แต่สิ่งที่ท่านแม่ตั้งใจไว้ ข้าไม่เคยเถียงสู้นางได้เลย นางยังอยากให้ข้าเอาอย่างพี่ใหญ่ วันเดียวแต่หญิงสองคนเข้าบ้านด้วยซ้ำ ข้าไม่อยากมีปัญหากับนางอีก เลยขอมาแอบอยู่ที่นี่ชั่วคราว”

เซียวปี้เฉิงกล่าวยิ้ม ๆ “แต่พูดก็พูด เจ้าก็ถึงวัยควรจะแต่งงานจริง ๆ”

“ข้าอยากหาคนที่รักใคร่ชอบพอ เหมือนอย่างพี่สามกับพี่สะใภ้สาม”

ขณะที่พูดประโยคนี้ แววตาของเยี่ยนอ๋องดูสลดลง เพราะเรื่องคู่ครองขึ้นอยู่กับมารดา เกรงว่าชาตินี้เขาอาจไม่ได้สมหวังดังใจ

อวิ๋นหลิงคิดพลางก็ให้เห็นใจเยี่ยนอ๋อง แต่หญิงที่ถูกหวงกุ้ยเฟยหมายตาก็ยิ่งน่าสงสารมากกว่า นิสัยของแม่สามีอย่างงั้นใครจะไปทนไหว

ในใจนางแอบคิดเล่น ๆ ถ้ามีหญิงสาวที่สามารถกำราบหวงกุ้ยเฟยได้ก็คงดี

เซียวปี้เฉิงเปลี่ยนหัวข้อพูดคุย “จริงสิ ได้ยินว่าเสด็จอาใหญ่กลับวังมาแล้ว เจ้าอยู่ในวังพอมีข่าวคราวอะไรบ้างมั้ย?”

เยี่ยนอ๋องใช้ความคิดเล็กน้อย “พูดถึงเสด็จอาใหญ่ทำให้ข้านึกขึ้นได้ วันก่อนข้าเดินผ่านตำหนักบำรุงฤทัย ได้ยินเสด็จพ่อกำลังพูดคุยอยู่กับเสด็จอาใหญ่ เห็นว่าตอนอยู่ข้างนอกไปรับลูกสาวบุญธรรมคนหนึ่ง อยากให้เสด็จพ่อประทานตำแหน่งให้นางหน่อย”

เห็นเสด็จอาใหญ่เล่าว่า ตอนไปท่องยุทธภพได้ประสบเหตุร้ายเข้า เคราะห์ดีมีเพื่อนมาช่วยไว้ แต่ก็ทำให้อีกฝ่ายเสียชีวิต เหลือลูกสาวกำพร้าอยู่คนเดียว เพื่อตอบแทนบุญคุณที่ช่วยชีวิต เขาจึงอยากดูแลนางให้ดี

“เสด็จพ่อทรงรับปาก คาดว่าในสองวันนี้คงมีราชโองการออกมา”

เยี่ยนอ๋องพูดคุยอยู่ครู่หนึ่ง จึงขอตัวไปเล่นกับหลานน้อยสองคน

อวิ๋นหลิงกับเซียวปี้เฉิงต่างสบสายตา แววตายากจะบรรยาย

“ดูแลให้ดี...ซ้ำยังมีการแต่งตั้งซะใหญ่โต สมคงจะยกให้เป็นคนของฝ่ายไหนอีก”

เซียวปี้เฉิงขมวดคิ้ว รู้ดีแก่ใจว่าซ่งเชว่อวี่ต้องมีปัญหาแน่ และไม่รู้ว่าอันชินอ๋องจะหมายตาใครเข้าอีก

ก่อนจะถึงวันงานครบเดือนของเด็กน้อยสองคน จักรพรรดิจาวเหรินมีราชโองการลงมาจริง ๆ แต่งตั้งธิดาบุญธรรมของอันชินอ๋องคือซ่งเชว่อวี่ให้เป็นท่านหญิงอี้เหอ

และในวันจัดเลี้ยง อีกฝ่ายก็มาเยือนถึงจวนอย่างเหนือความคาดหมาย

รัฐทายาทผู้เฒ่าสีหน้าแปรเปลี่ยน อวิ๋นหลิงรีบขอตัวก่อนที่เขาจะอาละวาด “ข้ายังมีธุระ เชิญท่านตามสบายก่อนนะ”

แขกเหรื่อมากันเยอะ ในฐานะเจ้าบ้านฝ่ายหญิง นางจำต้องต้อนรับให้ทั่วถึง ไม่อยากให้ใครถูกละเลย

รัฐทายาทผู้เฒ่าเห็นนางวิ่งวุ่นไม่หยุด ก็ถลึงตาทำเสียงฮึ จากนั้นก็หันไปพูดคุยยิ้มแย้มกับคนอื่นต่อ ส่วนลูกสาวที่เคยโปรดปรานอย่างฉู่อวิ๋นหานนั้น ป่านนี้ถูกลืมไปอยู่ไหนต่อไหนแล้วก็ไม่รู้

หรงฉานมาพร้อมกับรุ่ยอ๋อง พร้อมส่งมอบอั้งเปาซองใหญ่

เป็นครั้งแรกที่อวิ๋นหลิงเห็นสามีภรรยาคู่นี้มาเป็นแขกที่จวนจิ้งอ๋องพร้อมกัน รุ่ยอ๋องดูซูบไปเล็กน้อย แต่ผ่านไปครึ่งเดือนกว่าแล้ว สีหน้าเหมือนจะดูดีขึ้นมาก

“ฟื้นฟูได้ไม่เลวนัก พยายามต่อไปล่ะ”

สีหน้ารุ่ยอ๋องดูอึดอัด ยิ่งเจอหน้าอวิ๋นหลิง ร่างกายทุกส่วนคล้ายกับเกิดอาการเขม็งเกลียว แววตาก็เหมือนเผชิญหน้ากับศัตรู

เขากลัวอวิ๋นหลิงจะพลั้งปากต่อหน้าผู้คนมากมาย เอ่ยถึงเรื่องเมื่อคราวก่อนอีก ถ้าเป็นอย่างงั้นเขาคงไม่อาจอยู่เมืองหลวงได้