พระชายาคือแพทย์อัจฉริยะ นิยาย บท 217

ตงชิงรีบรับกล่องมา แล้วนำเชว่อวี่ไปยังงานห้องฝั่งขวาสำหรับสตรี

เซียวปี้เฉิงกำลังอยู่อีกห้องรับแขกบุรุษอยู่ อวิ๋นหลิงเดินไปกระตุกแขนเสื้อเขา แล้วเล่าเรื่องเมื่อครู่ให้เขาฟัง

เซียวปี้เฉิงขมวดคิ้วเล็กน้อย ตอบเสียงทุ้มต่ำ “ดูจากน้ำหนักเท้าและลมหายใจ นางเป็นวิชาวรยุทธ์”

ซ่งเชว่อวี้จะเป็นคนในคืนนั้นเหรอ?

ทั้งคู่สบตากัน ต่างระแวงซ่งเชว่อวี่กันทั้งคู่

“ทำตามวิธีที่ข้าสอนท่าน ใช้พลังจิตแปรเปลี่ยนเป็นการฟัง ต่อให้อยู่ห่างออกไปสิบเมตรก็ได้ยินเสียงสนทนาในห้องได้”

เซียวปี้เฉิงพยักหน้าทำตาม ไม่ช้าเสียงสนทนาของเหล่าสตรีก็ดังเข้าหู

เหล่าสตรีในงาน พระชายาเสียงอ๋อง หรงฉานและเวินหวยหยู สามคนนั่งโต๊ะเดียวกัน ยังเหลือที่นั่งอีกหนึ่งที่

ซ่งเชว่อวี่เดินปรี่เข้าไป กวาดสายตามองรอบ สุดท้ายก็หยุดอยู่ที่พระชายาเสียนอ๋อง

แววตานางยากที่จะอธิบาย ฉายแววความอิจฉาและเย็นชาผ่านไปในเสี้ยววินาที แล้วเปลี่ยนสีหน้าเป็นรอยยิ้มสดใสอย่างรวดเร็ว

“พี่หญิงอาชิ่น ไม่ได้เจอหลายวันสบายดีหรือไม่? นั่วเอ๋อร์คิดถึงข้าบ้างหรือเปล่า?”

พูดไป ช่งเชว่อวี่ก็ยื่นไปจะหยิกแก้มนั่วเอ๋อร์

เจ้าตัวน้อยตากลมโตหดคอ ซุกตัวเข้าอ้อมอกของพระชายาเสียนอ๋อง เลี่ยงการแตะต้องของซ่งเชว่อวี่

พระชายาเสียนอ๋องอุ้มลูกสาวขึ้นมา “นั่วเอ๋อร์เด็กดี เรียกอาหญิงเร็ว”

ถึงซ่งเชว่อวี่จะเป็นลูกเลี้ยง แต่จากลำดับญาติแล้ว นั่วเอ๋อร์ควรเรียกนางว่า อาหญิงถูกแล้ว

หลายวันก่อน ก่อนที่ซ่งเชว่อวี่จะถูกแต่งตั้งเป็นท่านหญิง พระชายาเสียนอ๋องก็รู้จักนางจากอันชินอ๋องแล้ว

นั่วเอ๋อร์มองซ่งเชว่อวี่อย่างหวาดกลัว กอดคอพระชายาเสียนอ๋องไม่ปล่อยมือ

“แม่ นั่วเอ๋อร์อยากเล่นกับพวกน้องชาย อยากให้อาอวิ๋นหลิงอุ้มอุ้ม อยากกินขนมนุ่มๆ ”

สายตาซ่งเชว่อวี่นิ่งขรึม ก้มหน้าเก็บความเกลียดและรำคาญใจไว้

ในสายตานั่วเอ๋อร์ ทุกครั้งที่เจออาหญิงจะปั้นหน้ายิ้มแย้มตลอด จนนางรู้สึกกลัว

รอยยิ้มของอาหญิงกับของอาสะใภ้อวิ๋นหลิงไม่เหมือนกัน นางคิดว่าอาหญิงไม่ชอบตัวเอง แต่พ่อกับปู่บอกว่า นั่วเอ๋อร์ต้องเชื่อฟังนางถึงจะเป็นเด็กดี

ไม่คิดว่าลูกสาวที่ปกติเป็นเด็กเชื่อฟังจะไม่ไว้หน้าแบบนี้ ทำให้พระชายาเสียงอ๋องกระอักกระอ่วน

“ปกตินั่วเอ๋อร์ไม่มีเพื่อนวัยเดียวกันให้เล่นด้วย ดีที่อวิ๋นหลิงเกิดลูกชายสองมา นางอยากเล่นกับน้องชายมาตลอดทั้งทางเลย””

ซ่งเชว่อวี่ทำทีไม่ใส่ใจ ส่ายมือยิ้มตอบ “ไม่เป็นไรหรอก เด็กมันขี้เล่นแบบนี้แหละ”

เมื่อปรามไม่ให้นั่วเอ๋อร์เล่นกับต้าเป่าเอ้อร์เป่าได้ พระชายาเสียนอ๋องจึงได้แค่ปล่อยนางไป ดีที่เด็กๆมีแม่นมเฉินคอยดูแลจึงวางใจได้

ปกติอันชินอ๋องและเสียนอ๋องค่อนข้างสนิทกัน เมื่อครั้งเสียนอ๋องตกตึกแล้วสติไม่ดี อันชินอ๋องยังตามหาทั้งหมอทั้งยามารักษาให้

ดังนั้น พระชายาเสียนอ๋องจึงเคารพผู้ใหญ่คนนี้ที่มีเมตตากับนางมาก

เมื่อมีความสัมพันธ์แน่นแฟ้นกัน พระชายาเสียนอ๋องจึงไม่แสดงท่าทีเย็นชากับซ่งเชว่อวี่ อันเป็นลูกบุญธรรมของอันชินอ๋อง

แล้วยังเป็นคนกลาง แนะนำซ่งเชว่อวี่ให้กับพวกฉานหรง ซ่งเชว่อวี่แสดงตัวเป็นคนกระฉับกระเฉง ใจกว้าง

เวินหวยหยูท่าทีแปลกใจ จึงถามเสียงเล็กอ่อนโยน “ไม่ทราบว่าท่านหญิงเป็นคนที่ไหนหรือ?”

“ข้าเกิดที่เมืองสุยน่ะ”

“เมืองสุย? ไกลจากเมืองหลวงมากเลยงั้นสิ เหมือนว่าจะอยู่ใกล้ๆชายแดน”

“ใช่ เมืองสุยไม่ค่อยสงบ ครอบครัวข้าล้วน……พ่อบุญธรรมเห็นข้าตัวคนเดียวน่าสงสาร จึงพาข้ากลับมาด้วย”

ซ่งเชว่อวี่หน้าขรึมลง ฝืนยื้มบางๆแล้วไม่พูดอะไรอีก

ฉานหรงมองซ่งเชว่อวี่อย่างสงสาร เดาว่าครอบครัวนางคงตายในสงครามความไม่สงบแล้ว