พระชายาคือแพทย์อัจฉริยะ นิยาย บท 221

หลังจากที่ศาลต้าหลี่พาคนหลายคนเดินออกไป เซียวปี้เฉิงก็ไล่แขกทั้งหมดออกก่อนเวลา คนในงานเลี้ยงฉลองครบเดือนก็ตื่นตระหนกจากไปอย่างไม่มีความสุข

อวิ๋นหลิงนำผู้คนไปตรวจสอบของขวัญแสดงความยินดีที่ได้รับมาด้วยตัวเอง เพื่อให้แน่ใจว่าไม่มีของอื่นซ่อนอยู่

นั่วเอ๋อร์ยังหมดสติอยู่ เสียนอ๋องและภรรยาของเขาอยู่ในจวนจิ้งอ๋องยังไม่กล้าออกไปโดยไม่ได้รับอนุญาต

เยี่ยเจ๋อเฟิงเชิญอู๋อันกงมาตรวจดูอาการของนั่วเอ๋อร์ วินิจฉัยจากเข็มพิษที่ทิ้งไว้ในรองเท้าหัวเสือ มันเคลือบด้วยพิษงู

“ในพิษงูผสมกับพิษอื่นๆ บวกกับนั่วเอ๋อร์เองยังเด็ก ดังนั้นพิษจึงลุกลามอย่างรวดเร็ว โชคดีที่เจอมันได้ทันเวลา ไม่งั้นผลที่ตามมาก็ยากจะคิด”

พระชายาอ๋องเสียนกล่าวด้วยความ อู๋อันกง งูตัวนี้ร้ายแรงหรือไม่?”

“ไม่เพียงแต่ร้ายแรง แต่พิษของมันยังร้ายแรงถึงชีวิต!” อู๋อังกงขมวดคิ้ว สีหน้าของเขาไม่สามารถซ่อนความโกรธเอาไว้ “ถ้าไม่ใช่เพราะนางหนูหลิงใช้สมุนไพรเลี่ยหั่วแก้พิษได้ทันเวลาละก็ เกรงว่านั่วเอ๋อร์เด็กคนนี้คงจะ...”

สมุนไพรเลี่ยหั่วเป็นสมุนไพรหายากที่จะพบในม่อเป่ย สมุนไพรชนิดนี้มักจะเติบโตในถิ่นที่มีงูพิษดุร้ายที่สุดในทะเลทราย แต่มันสามารถแก้พิษของงูส่วนใหญ่ได้

“คนที่ลงมือทำเช่นนี้ช่างโหดเหี้ยมจริงๆ แม้แต่เด็กก็ไม่ยอมปล่อยไป!”

อู๋อันกงยังพูดไม่ทันจบ แต่เสียนอ๋องและภรรยาก็เข้าใจว่าเขาหมายถึงอะไร ใบหน้าก็กลายเป็นซีดเผือดในทันที

เสียงของพระชายาเสียนอ๋องสั่นสะท้าน นางถามด้วยความโล่งใจเล็กน้อย “นั่วเอ๋อร์ได้รับยาแก้พิษแล้ว จะไม่เป็นไรใช่หรือไม่?”

หลังจากอวิ๋นหลิงตรวจสอบของขวัญแสดงความยินดี และจัดการลูกชายทั้งสองของนางเสร็จแล้ว เมื่อนางเข้าไปในห้อง ก็ได้ยินเสียงสนทนาของเสียนอ๋องและพวก

“ตอนนี้ยังไม่มีอันตรายถึงชีวิต แต่พิษที่ตกค้างในร่างกายของนั่วเอ๋อร์ยังไม่ถูกล้างออกไป ในภายหน้าก็ยังต้องดื่มยาและสังเกตอาการ ยาส่วนนี้มีพิษสามส่วน นั่วเอ๋อร์ยังเด็ก การป้อนยาของนางดูเหมือนจะไร้ประโยชน์ ภายหน้าต้องยาแก้พิษต้องถูกปรับปรุงใหม่ให้อ่อนกว่านี้ถึงจะใช้ได้ มิฉะนั้น การดื่มมากเกินไปจะส่งผลต่ออวัยวะภายในของนางด้วย”

เมื่อได้ยินเช่นนั้นแล้ว เสียนอ๋องก็จ้องไปที่อวิ๋นหลิง พยายามยับยั้งความรู้สึกจริงๆ ที่พลุ่งพล่านอยู่ในอกเอาไว้อย่างสุดความสามารถ

“ยา...จะ ผสม เสร็จ เมื่อ ไหร่?”

เขาเคยได้ยินเรื่องสมุนไพรเลี่ยหั่ว ว่ากันว่าเป็นสมุนไพรที่ขึ้นในพื้นที่แห้งแล้งมาก ไม่เพียงแต่มีน้อย แต่ยังหายากมากอีกด้วย

ในอดีต คนที่เป็นหมอจำนวนมากต้องการเพาะปลูกสมุนไพรเลี่ยหั่วนี้หลังจากได้รับมา แต่พบว่าสมุนไพรเลี่ยหั่วจะตายลงเมื่อออกจากทะเลทราย

“นั่วเอ๋อร์โชคดีมาก ที่ได้เจอกับนางหนูหลิง” อู๋อังกงปลอบโยนเขา “ก่อนหน้านี้ข้าเคยเอาสมุนไพรเลี่ยหั่วกลับมาจากทะเลทรายสองต้น นางหนูหลิงก็มีความสามารถมาก สามารถปลูกสมุนไพรเลี่ยหั่วได้ถึงแม้ว่าจะไม่ได้อยู่ในทะเลทราย”

เมื่อได้ยินดังนั้น สีหน้าของเสียนอ๋องก็ดูซับซ้อน ผสมกับความตกใจ

เขามองอวิ๋นหลิงอย่างอดไม่ได้ อารมณ์ตอนนี้คลุมเครือจนยากจะพูดได้

ฉู่อวิ๋นหลิงคนนี้มีความคุกคามอย่างมาก เดิมทีหลังจากนี้ก็วางแผนจะลงมือทำบางอย่างแล้ว...แต่กลับไม่คิดว่า นางดันมาช่วยชีวิตนั่วเอ๋อร์

เสียนอ๋องหรี่ตาลง แอบยิ้มขมขู่ในใจ

อวิ๋นหลิงแสร้งทำเป็นไม่เห็นอารมณ์ที่ผันผวนของเสียนอ๋อง และพยักหน้าให้พวกเขา “ตอนนี้มีสมุนไพรไม่ขาด ข้าจะเตรียมให้เร็วที่สุดเท่าที่จะทำได้ แต่นั่วเอ๋อร์อาจต้องทรมานมากช่วงนี้”

พระชายาเสียนอ๋องถอนหายใจด้วยความโล่งอก จมูกก็แสบรื้นขึ้นมา อดไม่ได้ที่จะคุกเข่าลงกับพื้นพร้อมกับเสียงดัง “ตุ้บ” มองไปที่หลิงอวิ๋น

“น้องสาม นั่วเอ๋อร์คือชีวิตของข้า บุญคุณใหญ่หลวงในวันนี้ ข้าจะจดจำไว้ ชาติหน้าก็จะไม่ลืม!”

อวิ๋นหลิงช่วยชีวิตลูกสาวของนาง นางยินดีใช้ชีวิตนี้เพื่อตอบแทนอีกฝ่าย!

อวิ๋นหลิงพยุงพระชายาเสียนอ๋อง เอ่ยเสียงทุ้มต่ำ “พี่สะใภ้รองกล่าววาจาหนักไปแล้ว นั่วเอ๋อร์เป็นหลานสาวของข้า และยิ่งไปกว่านั้น นางเกิดเรื่องในจวนจิ้งอ๋อง ดังนั้นข้าจะไม่นิ่งดูดายแน่นอน”

ไม่ว่าเรื่องนี้จะเกี่ยวกับเสียนอ๋องและซ่งเชว่อวี่หรือไม่ แต่เรื่องจริงก็คือนั่วเอ๋อร์ช่วยต้าเป่าและเอ้อร์เป่าให้พ้นจากอันตราย

เสียนอ๋องก้าวไปข้างหน้าเพื่อประคองพระชายาเสียนอ๋อง “อาชิ่น...”