พระชายาคือแพทย์อัจฉริยะ นิยาย บท 224

“ในกลางเดือนนี้ ปืนคาบศิลาชุดแรกที่ผลิตโดยช่างฝีมือเหล่านั้นจะถูกส่งมา”

เมื่อพูดถึงปืนคาบศิลา พระเจ้าหลวงเต็มไปด้วยกายรอคอย พวกเขาวางแผนที่จะสร้างปืนสิบกระบอกเพื่อดูผล ขณะนี้เหลืออีกเพียงครึ่งเดือนก่อนกส่งมอบของที่เสร็จแล้ว

เมื่อได้ยินเช่นนี้ สีหน้าของอวิ๋นหลิงก็ผ่อนคลายขึ้นมาก นางพูดด้วยรอยยิ้ม “เมื่อข้าได้ปืนคาบศิลามา ข้าจะสอนท่านใช้มัน ถ้าท่านใช้เป็น ก็เก็บไว้ข้างตัวเผื่อฉุกเฉิน”

นี่คือไพ่ตายและมือสังหารของพวกเขาในตอนนี้ พวกเขารู้แล้วว่าไส้ศึกชาวทูเจวี๋ยแอบซุ่มอยู่ในวัง ใต้หมอนนั้นก็ซ่อนแผนการมากมายเอาไว้

พระเจ้าหลวงพยักหน้าอย่างมีความสุข แล้วถอนหายใจ “ถ้าพวกพวกเรามีเงิน พวกพวกเราสามารถทำผลิตของสิ่งนี้ออกมาได้มากและเร็วขึ้น”

“ทูตแคว้นตงฉู่จะมาในช่วงปลายปีไม่ใช่หรือ” ดวงตาของเซียวปี้เฉิงสั่นไหว อวิ๋นหลิงกล่าวว่า “เมื่อเทียบกับปืนคาบศิลาที่แคว้นตงฉู่ได้รับจากชาวตะวันตก ปืนคาบศิลาที่พวกพวกเราทำนั้นทรงพลังกว่า”

“แคว้นฉู่อยู่ใกล้ทะเล ข้าได้ยินมาว่ามีแคว้นเกาะมากมายทางแคว้นตงฉู่ เรือมักถูกปล้นโดยชาวญี่ปุ่น ระหว่างทางไปทำการค้าทางทะเล ตอนนี้ยังเป็นเรื่องน่ากังวลสำหรับพวกเขา ดังนั้นพวกเขาจึงนำปืนคาบศิลาเข้ามาจากชาวตะวันตก ถ้าปืนคาบศิลาของพวกเราดีกว่า ข้าคิดว่าพวกเขาก็ยินดีที่จะร่วมมือกับทางแคว้นต้าโจว”

ด้วยวิธีนี้ปัญหาเงินก็จะสามารถแก้ไขได้ชั่วคราว

ทันทีที่แคว้นตงฉู่ถูกกล่าวถึง พระเจ้าหลวงก็ได้สติทันที “ใช่ นี่เป็นโอกาสที่ดีสำหรับแคว้นต้าโจว! ยังมีวิธีการสร้างดินสอของอาจารย์หลินนังหนูหลิงคนนั้น สามารถนำไปเจรจากับแคว้นตงฉู่ได้เหมือนกัน”

วิธีการสร้างดินสอที่อวิ๋นหลิงมอบให้นั้น ตอนนี้เป็นประโยชน์ในการสร้างผลิตภัณฑ์สำเร็จรูปขึ้นมาหนึ่งชุด หลังจากจักรพรรดิจาวเหรินแจกจ่ายให้กับขุนนางในราชสำนัก ทุกคนต่างชื่นชมยินดี

“ครั้งนี้ คราวนี้ต้องให้กลุ่มเศรษฐีแคว้นตงฉู่ได้เห็นถึงได้!”

การค้าของแคว้นตงฉู่กำลังพัฒนาได้ดี แต่น่าเสียดายที่สงครามกำลังปะทุ ที่ชายแดนแคว้นต้าโจว ทั่วทั้งแคว้นมีเสียงเตือนของความยากจน ในช่วงปีแรกๆ ทูตของแคว้นตงฉู่มีทัศนคติที่กระตือรือร้นต่อแคว้นต้าโจวมาก แต่ภายหลังพวกนั้นกลับมองว่าแคว้นต้าโจวยากจนเกินไป นอกจากธุรกิจดอกไม้ไฟและเหล็กบริสุทธิ์ก็ทำอะไรไม่ได้แล้ว ความสัมพันธ์นานวันเข้าก็เริ่มจืดจาง

อวิ๋นหลิงกล่าวด้วยความอยากรู้ “ท่านดูไม่ค่อยชอบแคว้นตงฉู่ซักเท่าไหร่”

“ถูกต้องแล้ว! ชาวแคว้นตงฉู่มีแต่กลิ่นทองแดงไปทั่วร่างกาย เวลามองคนก็มักจะมองอย่างดูถูก!”

เหมือนกับพระเจ้าหลวงดูเก็บกดมานาน หลังจากพูดก็พูดไม่หยุด

“ตอนที่ข้ายังเด็ก ข้าได้ต้อนรับทูตจากแคว้นตงฉู่เป็นครั้งแรก แต่กลับไปแอบได้ยินพวกเขาแอบพูดลับหลัง ว่าที่ที่ข้านอน ที่ที่ข้ากินไม่ดีไปกว่าหมูที่พวกเขาเลี้ยง!”

แม้ว่าความขัดแย้งของแคว้นต้าโจวในตอนนั้นเพิ่งจบลง กำแพงเมืองและพระราชวังส่วนใหญ่ถูกทำลายและทรุดโทรม แต่ก็ไม่น่าจะถึงขั้นสู้คอกหมูของแคว้นตงฉู่ไม่ได้หรอกกระมัง?

“พวกเขามาที่แคว้นต้าโจวในฐานะแขก ตอนนั้นข้าถึงขึ้นนำหมูสามชั้นตากแห้งและแฮมรมควันที่ดีที่สุดมาเลี้ยงพวกเขา พวกเขาก็ยังเรื่องมาก อ้างว่าตัวเองไม่สามารถกินของหยาบๆ ได้เพราะท้องไม่ดี”

ขณะที่กำลังกล่าว หมัดของพระเจ้าหลวงก็กำแน่น

หากไม่ใช่เพราะรายได้ส่วนใหญ่ของกรมคลังแคว้นต้าโจวมาจากการค้ากับแคว้นตงฉู่ในช่วงหลายปีที่ผ่านมา เขาคงทุบจมูกไอ้ทูตแคว้นตงฉู่นั่นในคราวเดียวไปแล้ว

เซียวปี้เฉิงพยักหน้า “ชาวแคว้นตงฉู่ให้ความสำคัญกับผลประโยชน์ของพวกเขาเป็นอันดับแรก พวกเขาไม่ได้ชอบแคว้นต้าโจวมากนัก ตอนที่ข้าได้ยินพวกเขาด่าว่าพวกคนจน ทั่วไปแล้วก็ล้วนด่าอีกฝ่ายว่าเป็นพวกแคว้นต้าโจวกลับชาติมาเกิด”