พระชายาคือแพทย์อัจฉริยะ นิยาย บท 233

ขณะที่เสียงถ่านในห้องกำลังปะทุ เขาและนางนอนกอดกันและหลับใหลไปในคืนที่เงียบสงบ

เช้าวันรุ่งขึ้นหลังตื่นนอน ก็เห็นฝูกงกงมาหาที่จวนจิ้งอ๋องด้วยตัวเอง เขาพูดด้วยเสียงเบา “ท่านอ๋อง พระชายา ปืนคาบศิลาทั้งสิบกระบอกถูกส่งไปที่ฝ่าบาทแล้วขอรับ และฝ่าบาททรงเรียกท่านทั้งสองเข้าวังโดยเร็วขอรับ”

เมื่อได้ยิน อวิ๋นหลิงและเซียวปี้เฉิงก็มองหน้ากันด้วยแววตาดีใจ

“พวกเราจะไปประเดี๋ยวนี้”

ไม่นานรถม้าก็เร่งความเร็วแล่นเข้าสู่วังหลวง เมื่ออวิ๋นหลิงเข้ามายังพระที่นั่งบำรุงฤทัย ก็เห็นพระเจ้าหลวงและจักรพรรดิจาวเหรินที่รออยู่แล้ว

บนโต๊ะยังมีปืนคาบศิลาสะท้อนมันวาววางอยู่สิบกระบอก

“นางหนูหลิง เจ้ารีบมาดูนี่สิ มันทำขึ้นมาตรงกับความต้องการของเจ้าหรือไม่?”

พระเจ้าหลวงมองอวิ๋นหลิงตาปริบๆ สีหน้าเต็มไปด้วยความคาดหวังและตื่นเต้น เพราะเกรงว่าสิ่งที่ทำจากเงินจำนวนมากจะกลายเป็นกองขยะ

อวิ๋นหลิงเดินเข้ามาหยิบปืนคาบศิลาขึ้นมาตรวจสอบอย่างละเอียด ไม่นานสีหน้านางก็ค่อยๆเบ่งบานขึ้น

“ช่างที่หามาฝีมือไม่เลวเลยเพคะ ปืนที่ทำออกมาก็ทำได้ดีมาก ดีกว่าที่ข้าคิดไว้เสียอีก เหลือแค่ต้องลองใช้การดูแล้วเพคะ”

สมแล้วที่ช่างฝีมือในต้าโจวเป็นอับดับหนึ่งในใต้หล้า ผลิตปืนคาบศิลาขึ้นชุดแรก อย่างน้อยๆก็ได้ไม่ต่ำกว่าเก้าคะแนน

ดูรวมๆแล้วปืนคาบศิลาทั้งสิบกระบอกนี้ล้วนใช้งานได้ทั้งหมด

จักรพรรดิจาวเหรินพอพระทัยยกใหญ่ พูดขึ้นอย่างอดไม่ไหว “เช่นนั้นแล้วก็ไปกันเถอะ!”

อวิ๋นหลิงพยักหน้าตอบกลับยิ้มๆ “ไปลองที่ฐานล่าสัตว์กันเถอะเพคะ”

ฝูกงกงเก็บปืนคาบศิลาทั้งสิบกระบอกลงในกล่อง จากนั้นก็สั่งให้องครักษ์ลับลอบเคลื่อนย้ายไปยังฐานล่าสัตว์หลวง”

ท่ามกลางลมเหนืออันหนาวเหน็บ เมื่อมองไปเห็นเพียงหญ้ารกร้างไกลสุดลูกหูลูกตา มองไปบนฟ้าก็มีห่านป่าและนกอินทรีบินวนเป็นครั้งครา กระต่ายป่าก็ผลุบๆโผล่ๆหัวอย่างระแวดระวัง

พระเจ้าหลวงเอ่ยเร่งนาง “เร็วเข้าสิ ข้าอยากเห็นอิทธิฤทธิ์ของปืนคาบศิลานี่แล้ว ว่าจะทรงพลังอย่างที่เจ้าว่าหรือไม่”

อวิ๋นหลิงหยิบปืนคาบศิลาขึ้นมาหนึ่งกระบอก ใช้มือลูบสัมผัสเปลือกไม้และชิ้นส่วนโลหะ นางเริ่มรู้สึกถึงสัมผัสที่คุ้นเคย เผยให้เห็นสีหน้าของความคะนึงหาอยู่ชั่วครู่ อารมณ์ภายในใจก็พลุ่งพล่านอย่างไม่เคยเป็นมาก่อน

นางหันตัวกลับมายักคิ้วให้เซียวปี้เฉิงและคนอื่นๆ

“ทุกท่านจับตาดูให้ดีๆนะ”

เมื่อตรวจสอบลูกกระสุนเสร็จ ดวงตาสวยก็หรี่ลงพร้อมมองไปบนท้องฟ้า ใบหน้าเผยให้เห็นความน่าเกรงขามอยู่ครู่หนึ่ง

หลังล็อคเป้าหมายเสร็จ นางก็เล็งปลายกระบอกปืนขึ้น และเหนี่ยวไกอย่างชำนาญ

เซียวปี้เฉิงและคนอื่นๆได้ยินเพียงดังสนั่นราวฟ้าผ่า ชั่วพริบตาห่านป่าที่บินวนอยู่บนฟ้าก็ร่วงลงมาบนพื้นหญ้ารกร้างทันที

“ไอ้หยา!” พระเจ้าหลวงถูกเสียงปืนทำให้ตื่นตระหนกจนแทบจะกระโดดสูงถึงแปดจั้ง เมื่อพระองค์ดึงสติกลับมาจากความตกใจ และปรับสายตามองให้ชัดๆ ก็ตกตะลึงไปทันที

“นี่นี่นี่…ข้าคงไม่ได้ตาลายกระมัง ห่านป่าบินอยู่สูงถึงเพียงนั้น ถูกยิงลงมาง่ายๆเช่นนี้เลยหรือ?”

ภายนอกที่ดูราวกับไม่ตะพด แต่กลับทรงพลังถึงเพียงนี้เชียวหรือ!

จักรพรรดิจาวเหรินอดไม่ได้ที่จะยกมือขึ้นขยี้ตา ทุกอย่างเกิดขึ้นอย่างรวดเร็ว เร็วเสียจนพวกเขามองได้ไม่ชัด แต่ห่านนั่นก็ร่วงลงมาที่พื้นแล้วจริงๆ

เขาอดไม่ได้ที่จะเชยชม “ช่างทรงพลังสมกับชื่อปืนคาบศิลาจริงๆ”

เซียวปี้เฉิงควบม้าไปสำรวจรอบๆ ไม่นานก็กลับมาพร้อมห่านป่าตัวนั้น

เขาอยู่กับอวิ๋นหลิงมานานได้สัมผัสสิ่งแปลกใหม่ไปไม่น้อย ความอดทนทางจิตใจก็สูงขึ้น แม้จะไม่ตื่นตะลึงจนอ้าปากค้างเหมือนพระเจ้าหลวงกับจักรพรรดิจาวเหริน แต่หลังจากได้เห็นอิทธิฤทธิ์ของปืนคาบศิลาด้วยตาของตัวเอง เขาก็ตกใจอยู่ไม่น้อย

“หากยิงด้วยธนู ลูกศรของธนูยังต้องใช้ระยะเวลาในการพุ่งตัว แต่ปืนคาบศิลานี่กลับปลิดชีวิตได้ในเวลาเพียงเสี้ยววิ ไม่หลงเหลือเวลาให้เป้าหมายได้โต้ตอบเลยสักนิด”