พระชายาคือแพทย์อัจฉริยะ นิยาย บท 27

"ดวงตาคู่นั้นของพระชายาจิ้งอ๋อง ช่างคล้ายกับองค์หญิงใหญ่เจียอี้ เพลานั้นที่บ่าวได้พบกับพระชายาจิ้งอ๋อง ก็ราวกับมีท่าทางขององค์หญิงใหญ่เจียอี้ในยามนั้นซ้อนทับกันขึ้นมา "

เซียวปี้เฉิงถามอย่างลังเลว่า "ฝูกงกง องค์หญิงใหญ่เจียอี้เป็นผู้ใดกันหรือ?"

ไฉนเขาไม่เคยได้ยินว่าตนเองมีท่านป้าที่มีนามว่าเจียอี้?

ความเศร้าและความคิดถึงพลันฉายชัดในแววตาของฝูกงกง "องค์หญิงใหญ่เจียอี้เป็นบุตรสาวของพระเจ้าหลวงและพระพันปีหยวนเจิน อีกทั้งยังเป็นธิดาองค์แรกของพระเจ้าหลวงด้วยพะยะค่ะ"

พระเจ้าหลวงฐานะเดิมเป็นชาวนาที่ยากจน ครั้นยังเยาว์วัยยังมีคนรักในวัยเด็กที่เติบโตมากับเขา ผู้นั้นก็คือพระพันปีหยวนเจิน

ต่อมาได้เกิดโกลาหลครั้งใหญ่ ต้าโจวทั่วทุกพื้นที่ได้มีการเกณฑ์ชายฉกรรจ์ที่แข็งแรงไปเป็นทหาร ในปีนั้นพระเจ้าหลวงอายุได้สิบหกปี และเพิ่งจะแต่งงานกับพระพันปีหยวนเจินได้ไม่ทันไร กลับถูกจับส่งไปยังค่ายทหารในวันที่สามของการแต่งงาน

หลายปีก่อนฝูกงกงเป็นผู้ดูแลข้างกายของพระเจ้าหลวง ทำให้ได้รับรู้ความลับในอดีตมากมายที่แม้แต่พระสนมและเหล่าองค์ชายต่างก็ไม่รู้

"การเดินทางครานี้ยาวนานถึงสิบเจ็ดปี จดหมายก็ยากจะนำส่งในช่วงไฟสงคราม รอจนพระเจ้าหลวงกลับมาสู่มาตุภูมิอย่างสมเกียรติ จึงได้รู้ว่าหลังจากไปหนึ่งปี พระพันปีหยวนเจินก็ได้ให้กำเนิดบุตรสาวแก่เขาผู้หนึ่ง หลายปีมานี้เด็กกำพร้าและหญิงหม้ายมีชีวิตอยู่กันอย่างทุกข์ระทมกันอย่างมาก”

แต่ทว่าองค์หญิงใหญ่เจียอี้กลับยังคงได้รับการอบรมสั่งสอนจากพระพันปีหยวนเจินให้เป็นคนเข้มแข็ง มีไหวพริบ ทั้งยังรู้เหตุรู้ผล

ไม่ง่ายเลยกว่าพวกเขาจะได้อยู่พร้อมหน้าพร้อมตากัน แต่กลับกลายเป็นว่าภรรยาและบุตรสาวถูกศัตรูจับตัวไป เพื่อป้องกันมิให้พระเจ้าหลวงต้องถูกบีบบังคับ มารดาและบุตรสาวทั้งสองจึงได้เป็นฝ่ายชักดาบจบชีวิตตนเองเสีย

เซียวปี้เฉิงสีหน้าแลดูงุนงง "หลายปีที่ผ่านมา ไม่เคยได้ยินท่านปู่เอ่ยถึงอดีตเหล่านี้เลย"

ฝูกงกงทอดถอนใจเบาๆ "นี่เป็นปีศาจที่เกิดจากความโหยหาของพระเจ้าหลวง"

นั่นคือคนที่เขารักมากที่สุดในชีวิตและยังเป็นคนที่ทำให้เขาละอายใจที่สุดอีกด้วย

ไม่เพียงแต่ให้พวกนางได้มีชีวิตที่ดี กลับยังปล่อยให้พวกนางต้องมาพัวพันจนต้องมาตายแทนตนเอง

แม้นว่าพระพันปีองค์ปัจจุบันจะอยู่เคียงข้างพระเจ้าหลวงมาสามสิบหรือสี่สิบปี ทว่าต่อหน้าก็ยังไม่กล้าที่จะเอ่ยถึงพระพันปีหยวนและองค์หญิงใหญ่เจียอี้ขึ้นมาง่ายๆ

"นามเดิมขององค์หญิงใหญ่เจียอี้ได้ถูกเปลี่ยนเป็นเซียวหลิงเอ๋อร์ ในปีที่นางจากไป อายุก็เท่ากันกับพระชายาจิ้งอ๋องพะยะค่ะ"

ทางด้านของรูปลักษณ์ใบหน้า อวิ๋นหลิงและเซียวหลิงเอ๋อร์แตกต่างกันกันอย่างสิ้นเชิง

แต่นัยน์ตาของอวิ๋นหลิง ได้แฝงความเข้มแข็งหนักแน่นเอาไว้ความชัดเจน ที่คล้ายคลึงกับเซียวหลิงเอ๋อร์ในยามนั้น

เซียวปี้เฉิงเหม่อลอย ที่แท้ยังมีอดีตที่ปกปิดเอาไว้เช่นนี้นี่เอง มิน่าเล่าพระเจ้าหลวงจึงได้ยึดติดกับอวิ๋นหลิงเหนียวแน่นถึงเพียงนั้น

เดิมคิดว่าเป็นการใช้อาคมชั่วร้ายบางอย่าง แต่ดูเหมือนว่าจะเป็นการปรักปรำอีกฝ่ายเข้าแล้ว

เมื่อได้รับอนุญาตจากจักรพรรดิจาวเหริน พระเจ้าหลวงก็ขึ้นรถม้ากลับไปที่จวนจิ้งอ๋องอย่างมีความสุข

ก่อนจะจากไปก็ยังไม่ลืมที่จะกวาดเอาต้นกาวางในตำหนักฉางหนิงไปหมดจนเกลี้ยง บอกว่าจะเอากลับไปให้อวิ๋นหลิงกิน

หลักจากเยี่ยนอ๋องได้ทราบเรื่องที่ฝูกงกงบอกเล่าจากปากของเซียวปี้เฉิง ก็ได้แต่ทอดถอนใจ

"ที่แท้ท่านปู่ก็มีอดีตที่ไม่เคยลืมเลือนเช่นนี้นี่เอง"

ทว่าอวิ๋นหลิงกลับไม่คิดว่าที่พระเจ้าหลวงเกาะติดนางเช่นนี้ เพียงเพราะนางมีดวงตาที่คล้ายคลึงกับองค์หญิงใหญ่เจียอี้ผู้นั้นเท่านั้น

จากที่นางสังเกตการณ์อย่างละเอียดมาตลอดสองวันนี้ พบว่าต่อให้จะหลบซ่อนมิดชิดเพียงใด พระเจ้าหลวงก็มักจะอาศัยสัญชาตญาณตามหานางพบได้เสมอ

จากเหตุการณ์นี้ อวิ๋นหลิงคาดเดาว่าคงเป็นเพราะพลังจิตของนางได้ไปกระตุ้นกลีบสมองของพระเจ้าหลวงส่วนลึกข้างในเข้า

กลีบสมองมีความสามารถในการจดจำ การที่พระเจ้าหลวงเกิดความรู้สึกผูกพันและรู้สึกพึ่งพาอาศัยต่อพลังจิตของนาง จึงได้นำเอาคนและเรื่องราวต่างๆที่ไม่อาจลืมเลือนมารวมเข้าไว้ด้วยกัน

เมื่อกลับมายังจวนจิ้งอ๋อง พระเจ้าหลวงก็ได้โวยวายจะอยู่เรือนเดียวกันกับอวิ๋นหลิงให้ได้ จึงได้แต่ต้องจัดให้เขาพักอยู่ทางเรือนตะวันออกของเรือนหลันชิง

หลังออกจากพระราชวัง เซียวปี้เฉิงมีเรื่องที่ต้องการพูดคุยกับอวิ๋นหลิงเป็นการส่วนตัว แต่กลับถูกพระเจ้าหลวงกันไว้ที่ลานด้านนอกไม่อาจเข้ามาได้

"เจ้าหมาอ๋อง! เจ้ามาที่นี่ทำไมกัน? ข้าจะบอกเจ้าให้ เจ้าทั้งยากจนทั้งหน้าตาน่าเกลียด คิดอยากจะแต่งกับหลิงเอ๋อร์ไม่มีทางซะหรอก!"

พระเจ้าหลวงถือไม้เท้าแยกเขี้ยวยิงฟัน และขับไล่เซียวปี้เฉิงราวกับขับไล่ภูติผีปีศาจทั้งหลาย

เซียวปี้เฉิงมุมปากพลันกระตุก จริงที่ว่าเขายากจน แต่มันเกี่ยวข้องกับที่ว่าหน้าตาน่าเกลียดอย่างไรกันหรือ?

เยี่ยนอ๋องที่อยู่ด้านข้างก็อดไม่ได้ที่จะระเบิดเสียงหัวเราะออกมา "พี่สาม ยามที่ท่านปู่ไม่ได้ตีหน้าขรึม ก็น่ารักไม่น้อยทีเดียว"