พระชายาคือแพทย์อัจฉริยะ นิยาย บท 270

สิ่งที่เซียวปี้เฉิงกล่าว ใช่ว่าจะเป็นไปไม่ได้

พระเจ้าหลวงครุ่นคิดดูแล้วพลันกล่าวเสียงเคร่งขรึม “พวกเจ้าสองคนกลับจวนก่อน ช่วงนี้ไม่ต้องอยู่ในวัง ไว้หาโอกาสได้แล้วค่อยคุยเรื่องการค้าขาย เวลาเจอหน้ากันจะได้ไม่รู้สึกอึดอัด”

“กลับถึงจวนแล้ว เจ้าสาม เจ้าไปตรวจสอบให้ละเอียดว่าองค์หญิงเก้ามีตราพยัคฆ์ได้อย่างไร?”

เซียวปี้เฉิงพยักหน้า บัดนี้ไม่เหมาะที่จะอยู่ในวังต่อจริง ๆ ไม่สู้กลับจวนไปพักผ่อนสักพักหนึ่ง จักรพรรดิจาวเหรินจะได้ไม่ลำบากใจ

ยามเที่ยงคืน พวกเขาสองคนนั่งรถม้ากลับจวนจิ้งอ๋องอย่างเงียบๆ เห็นได้ชัดว่าอวิ๋นหลิงยังไม่หายโกรธ ไม่พูดจาตลอดทาง ไม่แยแสเซียวปี้เฉิง

เมื่อกลับถึงจวนจิ้งอ๋อง ลู่ฉีที่ออกมาเปิดประตูทำหน้างัวเงียและสงสัย “ท่านอ๋อง พระชายา คืนนี้พวกพระองค์ต้องพักในวังไม่ใช่หรือพ่ะย่ะค่ะ?”

อวิ๋นหลิงทำหน้าบึ้งตึง เดินอ้อมผ่านเขาแล้วไปยังเรือนหลันชิง เซียวปี้เฉิงรีบเดินตามไปด้วยความร้อนรนใจ ไม่มีเวลาสนใจลู่ฉี

ลู่ฉีเกาหัวด้วยความงวยงง หลังกลับเข้าไปด้านในเรือนก็คุยกับเฉียวเย่

“ท่านอ๋องกับพระชายางอนกันอีกแล้ว เพราะอะไรหรือ?”

“ไม่รู้เหมือนกัน” ลู่ฉีส่ายหน้า “แต่ท่าทางการงอนของพระชายาเหมือนท่าทางของเวินหวยหยูจวิ้นจู่มาก ท่านว่าฝ่าบาทจะจัดพระชายารองให้ท่านอ๋องหรือเปล่า?”

“เจ้าอย่าพูดซี้ซั้วสิ”

เฉียวเย่ตำหนิเบา ๆ ภายในใจก็ครุ่นคิดไปด้วยว่า พระชายาเป็นคนร่าเริงและใจคอกว้างขวาง ไม่ค่อยงอนท่านอ๋อง หรือจะเป็นอย่างที่ลู่ฉีสันนิษฐานจริงๆ?

ณ เรือนหลันชิง เซียวปี้เฉิงเดินตามอวิ๋นหลิงพร้อมกับเรียกชื่อตลอดทาง

เมื่อเดินมาถึงหน้าประตูห้อง อวิ๋นหลิงก็กลอกตาใส่เขา จากนั้นก็พูดอย่างไม่สบอารมณ์ว่า “คืนนี้ข้าจะนอนคนเดียว ท่านไปนอนที่เรือนซู่สือ”

กล่าวจบ นางก็ปิดประตูเสียงดัง ให้อีกฝ่ายอยู่ด้านนอก เซียวปี้เฉิงอนาทรร้อนใจ คิดอะไรมากไม่ได้ รีบเอื้อมมือไปดันประตู

“อ๊าก”

วินาทีต่อมาเซียวปี้เฉิงก็โอดครวญด้วยความเจ็บปวด ทั้งยังสูดลมหายใจเข้าด้วย

อวิ๋นหลิงสะดุ้งตกใจ รีบเปิดประตู “ท่านเป็นอะไร มือโดนประตูหนีบหรือ?”

อวิ๋นหลิงเห็นเซียวปี้เฉิงกุมมือตัวเองแล้วเผยแววตาเจ็บปวด สีหน้านางก็กลัดกลุ้มขึ้นมา “เจ็บหนักไหม?”

“โอ๊ย! เหมือนกระดูกที่นิ้วจะหักแล้ว”

อวิ๋นหลิงได้ยินก็กระวนกระวายใจ รู้สึกปวดใจยิ่ง “ข้าผิดเอง...รีบเอามือมาให้ข้าดู”

นางเกลียดในความหัวฟัดหัวเหวี่ยงของตัวเอง นางไม่ได้ปิดประตูเบาๆเลย

เซียวปี้เฉิงเห็นอวิ๋นหลิงเดินเข้ามาด้วยความเป็นห่วง จึงยกมุมปากขึ้นโค้งโดยไม่ให้เป็นที่สังเกต จากนั้นสองแขนอันแข็งแกร่งก็ดึงนางมาอยู่ในอ้อมกอด

อวิ๋นหลิงชะงักงัน ก่อนจะรู้สึกเดือดดาลจนเกือบกระโดดขึ้นมา พูดเสียงหงุดหงิด “ตาบ้า กล้าหลอกข้าหรือ?”

นางอุตส่าห์เป็นห่วง

อวิ๋นหลิงยื่นมือแล้วตบไปยังหน้าผากอันบวมเป่งของเซียวปี้เฉิง

“เสแสร้งหรือ เสแสร้งเก่งนักใช่ไหม?”

เซียวปี้เฉิงส่งเสียง ครั้งนี้ไม่ได้แสร้งทำ แต่เจ็บจริงเลยแหละ