พระชายาคือแพทย์อัจฉริยะ นิยาย บท 280

อาศัยพลังจิต อวิ๋นหลิงกับเซียวปี้เฉิงสามารถแยกแยะได้อย่างง่ายดาย เมื่อครู่คนที่อยู่ในลานบ้านและเข้าใกล้เรือนด้านข้างเข้ามาเรื่อยๆก็คือสือจิ่ว

ด้วยความเชื่อใจที่มีต่อเด็กคนนี้ เมื่อครู่ทั้งสองคนจึงไม่ได้ห้ามเขาไม่ให้เข้าใกล้

แต่ตอนนี้เห็นได้ชัดว่าอาการของเขาไม่ปกติ เมื่อนึกได้ว่าสือจิ่วมาจากแคว้นตงฉู่ อวิ๋นหลิงขมวดคิ้วเล็กน้อยมองไปทางเซียวปี้เฉิง

“ท่านอ๋อง”

นางร้องเรียกเสียงต่ำ เซียวปี้เฉิงรับรู้ได้ทันที ทันใดนั้นก็ลุกขึ้นเปิดประตูเรือนอย่างรวดเร็ว

สือจิ่วตกใจ ด้วยจิตใต้สำนึกคิดจะหมุนตัวและวิ่งจากไป แต่กลับถูกเซียวปี้เฉิงที่รูปร่างสูงใหญ่กว่าคว้าคอเสื้อด้านหลังเอาไว้ จับตัวเขากลับไปราวกับหิ้วลูกไก่

เซียวปี้เฉิงเลิกคิ้วขึ้น “เจ้าตัวแสบ เอาแต่หลบอยู่หลังประตูไม่ไปไหนทำไมกัน”

สีหน้าของสือจิ่วลนลานขึ้นมาทันที ไม่รอให้เขาตอบคำถาม ตี้หวู่เหยาที่เห็นหน้าตาเขาแล้ว ก็ดีดตัวขึ้นมาจากเก้าอี้

“เจ้าๆๆ......ชวียวี่เหิง ที่แท้เจ้าก็หนีมาแคว้นต้าโจวนี่เอง”

นิ้วมือของตี้หวู่เหยาที่ชี้ไปยังสือจิ่วสั่นไม่หยุด อ้าปากค้างจนคางแทบจะหลุดออกมาแล้ว

เมื่อครู่ตอนที่มาจวนจิ้งอ๋อง เหมือนนางจะมองเห็นเงาร่างของชวียวี่เหิงอยู่เลือนราง คิดไม่ถึงว่าจะเป็นเขาจริงๆ

อวิ๋นหลิงมองสือจิ่วด้วยสายตาประหลาดใจแวบหนึ่ง “เขาก็คือชวียวี่เหิงอย่างนั้นหรือ”

บ่าววัยรุ่นที่ช่วยเหลือเอาไว้ตอนนั้น คิดไม่ถึงว่าจะเป็นน้องชายของน้องเล็กในโลกนี้ ทำไมจึงได้บังเอิญขนาดนี้

สีหน้าของสือจิ่วแข็งทื่อขึ้นมาทันที ร่างกายแข็งเกร็ง กัดฟันและเอ่ยด้วยเสียงแหบแห้งว่า “องค์หญิงเก้า ท่านจำคนผิดแล้ว ข้าน้อยเป็นแค่บ่าวในจวนอ๋องจิ้งชื่อสือจิ่ว ไม่ใช่ชวียวี่เหิงอะไร......”

“ข้าไม่ได้แก่จนสายตาฝ้าฟาง เจ้าก็คือชวียวี่เหิง”

ตี้หวู่เหยาจ้องมองเขา ด้วยสายตาโกรธเคืองปนแววตกตะลึง

“ทำไมเจ้าจึงหนีมาอยู่ที่แคว้นต้าโจว เจ้ารู้หรือไม่ เรื่องสารเลวที่เจ้าทำไว้เกือบจะทำให้พี่สะใภ้ตายแล้ว หลังจากเจ้าหนีมา เสียนกั๋วกงคิดว่านางเป็นคนที่มีดวงทำให้แม่และน้องต้องประสบชะตากรรมไม่ดี กระทั่งสั่งการให้คนลงโทษนางถึงตาย......”

ม่านดวงตาของสือจิ่วหดเล็กลง อดไม่ได้ที่จะหอบหายใจแรง สีหน้าทุกระทมขึ้นมาทันที

“ข้าไม่ได้......ข้าไม่ได้ทำ ข้าไม่ได้ทำร้ายใคร และไม่ได้หนีเพราะกลัวความผิด ไม่ใช่ข้า......”

เห็นเขาหายใจแรงอย่างเจ็บปวดและหวาดกลัว ไม่มีความนิ่งสงบเหมือนเวลาปกติ อวิ๋นหลิงก็ลุกขึ้นมาทันที

นางยื่นมือไปเอาถุงหอมในตู้ที่อยู่ข้างๆออกมา จากนั้นก็รื้อเข็มเงินออกมาเดินไปทางสือจิ่ว ปักเข็มลงไปยังจุดชีพจรหลายแห่งของอีกฝ่ายอย่างรวดเร็ว

“ดีขึ้นบ้างหรือยัง”

สือจิ่วครางออกมาอย่างเจ็บปวดเสียงหนึ่ง สูดดมกลิ่นของสมุนไพรที่คุ้นเคยและทำให้จิตใจสงบลง ค่อยๆใจเย็นลงมา

ผ่านไปชั่วครู่ สีหน้าเจ็บปวดของหนุ่มน้อยก็ค่อยๆดีขึ้น ร่างกายที่อ่อนเปลี้ยมีอาการเซเหมือนจะล้ม เผลอซบไปยังคนที่สามารถพึ่งพาได้ที่สุดในตอนนี้

“พระชายา......”

สีหน้าของเซียวปี้เฉิงคล้ำลงเล็กน้อย เดินเข้าไปคั่นระหว่างคนสองคนด้วยสีหน้าเรียบเฉย ประคองสือจิ่วให้นั่งลงบนเก้าอี้

“เจ้าไม่เป็นไรกระมัง”

อวิ๋นหลิงเดินอ้อมมาด้านหน้าเขา อดไม่ได้ที่จะนวดศีรษะเล็กๆของหนุ่มน้อย เม้มปากพลางยิ้ม

“คิดไม่ถึงว่าเจ้าจะเป็นน้องชายแท้ๆของศิษย์น้องข้า พูดได้เลยว่าหากมีวาสนาต่อกันห่างกันพันลี้ยังพบกัน”

ถึงว่าปกติแล้วเวลาเห็นดวงตาของสือจิ่วที่เหมือนราวกับตาแมว นางมักจะคิดถึงน้องเล็กขึ้นมาอย่างไม่ตั้งใจ

สือจิ่วมองนางอย่างตกตะลึง “พระ พระชายา......ท่านพูดอะไร”