พระชายาคือแพทย์อัจฉริยะ นิยาย บท 295

หิมะที่เต้นระบำลานจวนไร้เสียง แต่เสียงร่ำไห้ของหรงฉานกลับดังขึ้นเป็นระยะ

ภายใต้บรรยากาศอันตึงเครียดนี้ เสียงฝีเท้าอันเร่งรีบดังขึ้นพร้อมกับเสียงหอบเหนื่อยจากไกลมาใกล้

“อาชิ่น..อาชิ่น”

ร่างกายของเสียนอ๋องประหนึ่งธนูปรากฏ เสื้อสีเขียวยุ่งเหยิงเล็กน้อย กวานผมก็เอนเอียงเพราะการวิ่ง เส้นผมสยายลงมาอย่างรุงรัง

กลิ่นคาวเลือดสดยังคงตลบอบอวลกลางอากาศ เสียนอ๋องมาถึงก็ไม่ได้มองผู้อื่น รีบตรงดิ่งเข้าไปด้านในห้องทันควัน

วินาทีที่เห็นพระชายาเสียน เขาก็ส่งเสียงแหบพร่าออกมา

“อาชิ่น”

ร่างกายเสียนอ๋องสั่นเทา ดวงตาแดงก่ำจ้องเขม็งมายังอวิ๋นหลิง

“ตอนนี้นางเป็นอย่างไรบ้าง?”

“ตอนนี้อาชิ่นพ้นขีดอันตรายแล้ว แต่อาการยังคงน่าเป็นห่วง สั่งให้คนไปเอาสมุนไพรห้ามเลือดจากอู๋อันกงแล้ว” อวิ๋นหลิงก้าวเข้าไปหนึ่งก้าว ก่อนจะมองเสียนอ๋อง “แล้วก็ตอนนี้นางเสียเลือดหลังแท้งไปมาก จากสุขภาพที่อ่อนแอเหมือนโดนซ้ำเติม เกรงว่าต่อไปจะตั้งครรภ์ยากแล้ว”

เสียนอ๋องได้ยินประโยคนี้ร่างกายพลันสั่นเทิ้ม ใบหน้ามีน้ำตาหยดลงมาอย่างไม่ได้นัดหมาย

“น้องสะใภ้สาม เจ้าต้องช่วยนางให้ได้นะ”

เสียนอ๋องพูดเสียงหมดอาลัยตายอยากเสร็จ ก็หมุนกายนั่งข้างเตียง ก่อนจะกุมมือเย็นเยียบของพระชายาเสียนแล้วหลับตากลบเกลื่อนความเจ็บปวด ความเคียดแค้นเสียใจไว้

อวิ๋นหลิงเม้มปาก มองประเมินเสียนอ๋องเงียบๆ ก่อนนางจะทำหน้าแปลกๆ

นางเห็นอีกฝ่ายทำท่าเจ็บปวดเพียงนี้ จึงไม่รู้ว่ายามนี้เสียนอ๋องกำลังเสแสร้งหรือรู้สึกเสียใจจริง

ถ้าจะบอกว่าเขาเสแสร้ง แต่นางก็รู้สึกว่าเขาเจ็บปวดจริง แต่จะบอกว่าเขาไม่ได้เสแสร้ง แล้วทำไมเขาต้องสร้างเรื่องแบบนี้กับซ่งเชว่อวี่ด้วย”

“มาแล้วพ่ะย่ะค่ะ มาแล้ว อู๋อันกงนำสมุนไพรห้ามเลือดมาแล้วพ่ะย่ะค่ะ”

เสียงข้ารับใช้ของจวนรุ่ยอ๋องดึงทุกคนกลับสู่ความจริง อวิ๋นหลิงรีบลงมือเคี่ยวโอสถทันที

เมื่ออู๋อันกงรู้ต้นสายปลายเหตุแล้วก็ทอดทอนใจ

“เห้อ...เสิ่นชิ่นกับนั่วเอ๋อร์เคราะห์ซ้ำกรรมซัดจริง ๆ โชคดีที่อวิ๋นหลิงปลูกยาสมุนไพรพวกนี้ไว้แต่เนิ่น ๆ หาไม่แล้วคงน่าเป็นห่วงแน่”

ก่อนหน้านี้เขายังดีใจที่ได้ดูแลเพาะปลูกยาล้ำค่าพวกนี้ แต่ตอนนี้คิดว่าชาตินี้ก็อย่าได้มีโอกาสใช้มันเลย

หลังพระชายาเสียนดื่มโอสถแล้ว ใบหน้าซีดเซียวก็เริ่มมีสีเลือด แต่ยังคงหลับตาสลบไสล ส่วนเสียนอ๋องก็อยู่ข้างนางไม่ไปไหน

หรงฉานจึงหยุดร้องไห้อย่างกังวลใจ จากนั้นก็หน้าเปลี่ยนสี เกาะต้นไม้ในลานแล้วอาเจียนไม่หยุด

นางแพ้ท้องอย่างหนัก ช่วงนี้ต้องทรมานจนร่างกายอ่อนเพลีย ผอมซูบลงเยอะมาก

รุ่ยอ๋องเห็นแล้วก็รู้สึกปวดใจ แต่ก็ทำอะไรไม่ได้

“น้อง...น้องสะใภ้สาม ตอนนี้เจ้าว่าง ช่วยดูอาการเสี่ยวฉานหน่อยได้ไหม?”

เพื่อหรงฉาน เป็นครั้งแรกที่รุ่ยอ๋องรวบรวมความกล้าเข้าไปพูดกับอวิ๋นหลิงก่อน

อวิ๋นหลิงเลิกคิ้วพูดเสียงเรียบ “ประเดี๋ยวข้าจะเขียนเทียบยาให้ท่าน ท่านให้สาวใช้ดื่มยาให้นางดื่มตามสูตรของข้า แต่จงจำให้ขึ้นใจว่ายาก็มีผลเสีย ห้ามดื่มเกินครึ่งถ้วยต่อวัน”

รุ่ยอ๋องรีบพยักหน้ารับ ได้สูตรยาแล้วก็รีบส่งให้พ่อบ้าน จากนั้นก็สั่งให้บ่าวไพร่กวาดเกล็ดหิมะบนพื้นให้หมดอีกครั้ง

“ขุดหิมะออกไปด้านนอกให้หมด อย่าให้เหลือแม้แต่นิดเดียว พื้นลื่นไม่ได้แม้แต่จุดเดียว”

เพราะพระชายาเสียนยังหมดสติอยู่ อวิ๋นหลิงจึงไปไหนไม่ได้ คืนนี้จึงนอนค้างแรมพร้อมกับเซียวปี้เฉิงที่นี่

ช่วงเช้าตรู่ พระชายาเสียนก็ค่อย ๆ ฟื้นขึ้นมา

เสียนอ๋องเฝ้านางมาทั้งคืน แววตาอันหดหู่เริ่มมีแสงสว่างขึ้นมา ผ่านไปแค่วันเดียว แต่สีหน้าก็อิดโรยเป็นอย่างยิ่ง

“อาชิ่น ยังเจ็บอยู่ไหม?”

ดวงตาอันล่องลอยของพระชายาเสียนขจัดความกังวลทิ้ง มองเสียนอ๋องปราดหนึ่ง จากนั้นก็หันไปมองอวิ๋นหลิง

“ข้า...แท้งลูก...แล้วใช่ไหม?”

เสียนอ๋องได้ยินนางถามถึงลูกในครรภ์ด้วยเสียงแหบพร่าก็เผยสีหน้าปวดใจ ภายในใจเผยกลิ่นอายสังหารอันเข้มข้นออกมาอย่างเลี่ยงไม่ได้

ไอ้คนชั่วซ่งเชว่อวี่ กล้าวางแผนใส่เขา！

พระชายาเสียนไม่ได้พูดถึงเรื่องระหว่างเขากับซ่งเชว่อวี่ เอาแต่จ้องอวิ๋นหลิง

ตอนที่นางหกล้ม ความเจ็บที่ท้องทำให้นางรู้ว่าตัวเองตั้งท้องโดยไม่รู้ตัว

อวิ๋นหลิงถอนหายใจเบา ๆ ไม่ได้บอกส่งกระทบต่อสุขภาพของพระชายาเสียน แค่ปลอบใจเสียงอ่อนโยนว่า “พักฟื้นร่างกายดี ๆ ต่อไปก็จะมีลูกได้อีก”

ลูก...นางรอลูกในครรภ์คนนี้มาสามปีเต็ม ๆ

น้ำตาพระชายาเสียงไหลพรั่งพรู ยอมรับความจริงไม่ได้ จึงเป็นลมหมดสติอีกครั้ง

“อาชิ่น”