พระชายาคือแพทย์อัจฉริยะ นิยาย บท 302

เซียวปี้เฉิงสีหน้าบูดบึ้ง ยืนที่หน้าประตูแล้วหันหลังให้พวกเขา น้ำเสียงเต็มไปด้วยความชิงชังรังเกียจ

"รีบเอาเสื้อผ้าให้นางใส่ซะ เห็นแล้วช่างน่าสะอิดสะเอียนราวกับตัวหนอนในห้องสุขา!"

แม้ว่าเฟิงจิ่งเหวยจะยังใส่เสื้อบังทรงอยู่ แต่เซียวปี้เฉิงก็ยังเห็นบางสิ่งบางอย่างโผล่มา เขารู้สึกถึงความน่าขยะแขยง ชวนให้ท้องไส้ปั่นป่วนอยากอาเจียนเอาอาหารออกมาให้หมดมากกว่า

ช่างน่าเห็นใจน้องห้าจริง ๆ!

เซียวปี้เฉิงก็เคยมีประสบการณ์ที่คล้ายคลึงเช่นนี้มาสองครั้ง หวนนึกถึงเรื่องของเสียนอ๋องเมื่อวันก่อน จนมาประสบกับเหตุการณ์ขององค์ชายห้าอีก รู้สึกราวกับตัวเองก็ถูกกระทำเช่นกัน

ได้แต่ถอนหายใจเฮือกยาว เหตุไฉนพี่น้องแต่ละคนจึงต้องมาเผชิญกับชะตากรรมเช่นเดียวกันแบบนี้?

จื่อเถาอดไม่ได้ที่จะหลุดปาก "ถุย หน้าไม่อาย!"

แน่นอนว่านางไม่อาจให้อวิ๋นหลิงลงมือเองได้ จึงรีบเก็บเสื้อผ้าที่ตกอยู่ตามพื้นขึ้นมา จับตัวเฟิงจิ่งเหวยมาใส่ลวก ๆ แล้วผูกราวกับบ๊ะจ่างด้วยความหงุดหงิด

เฟิงจิ่งเหวยนิ่งอึ้งอยู่นานกว่าจะตั้งสติใหม่ แววตายังมีความสับสนงงงวยอยู่

นางสู้ลงทุนลงแรง กว่าจะเกลี้ยกล่อมให้ซ่งเชว่อวี่ยอมมาช่วยเหลือ สุดท้ายเป้าหมายที่เล็งไว้กลับกลายเป็นปืนกระสุนด้านที่สวยงามแค่เปลือกเท่านั้น

อวิ๋นหลิงแม้จะโกรธเคือง แต่ยังไม่มีแก่ใจไปสั่งสอนเฟิงจิ่งเหวย เร่งรีบไปดูสภาพขององค์ชายห้าก่อน

"หยวนโม่ เจ้าเป็นอย่างไรบ้าง?"

องค์ชายห้าตั้งสติกลับมา เห็นว่าได้พ้นปากเหยี่ยวปากกาแน่แล้ว ก็ค่อยถอนใจโล่งอกหน่อย

แม้จะเบาใจลงบ้าง แต่ความรุ่มร้อนยังคงมาเป็นระลอก ทำให้เขารู้สึกทรมานนัก

"พี่สะใภ้สาม ข้า...ข้าถุูกนางวางยา..."

เซียวปี้เฉิงรีบมาดูอีกคน เห็นองค์ชายห้าร่างกายแดงเถือกไปหมด จึงกล่าวด้วยน้ำเสียงกังวลใจ

"ฤทธิ์ยาตัวนี้ค่อนข้างแรง เจ้าพอมีวิธีช่วยเขาบรรเทาหรือไม่?"

อวิ๋นหลิงขมวดคิ้วแล้วส่ายหน้า "ก่อนหน้านี้ข้าเคยบอกแล้ว ยาชนิดนี้ไม่ใช่พิษ จึงไม่มียาถอนหรือฝังเข็มช่วยรักษาได้ การระบายออกมาคือทางแก้ที่ดีที่สุด"

สมัยก่อนเซียวปี้เฉิงก็เคยถูกชิวซวงเล่นงานด้วยวิธีนี้ ต้องอาศัยความใจแข็งและน้ำเย็นเข้าช่วยถึงรอดมาได้

เซียวปี้เฉิงมองหน้าอีกฝ่ายหนึ่ง "น้องห้า ในตำหนักเจ้ามีสาวใช้ต้นห้องหรือเปล่า?"

องค์ชายห้าชะงักเล็กน้อย ส่ายหน้าอย่างอดทน กล่าวเสียงแหบว่า "ไม่มี รบกวนพี่สามช่วยรินชาเย็นมาให้ข้าถ้วยหนึ่ง"

เซียวปี้เฉิงพยักหน้า เดินมาที่โต๊ะจะรินน้ำชาให้เขา กลับพบว่าในกาไม่มีอะไรเลย

"ในกาไม่มีน้ำ..."

อวิ๋นหลิงเห็นเขาทนอัดอั้นจนแทบไม่ไหว คิดแล้วจึงตอบอย่างจริงจังว่า "ไม่ก็เอางี้ดีมั้ย เจ้าแก้ปัญหาอยู่ในห้องคนเดียว เราจะไปเฝ้าข้างนอกให้"

"ไม่ต้องห่วง รับรองจะไม่ให้ใครเข้ามา และเราก็จะไม่บอกใครด้วย!"

เซียวปี้เฉิงริมฝีปากกระตุก "..."

องค์ชายห้าสีหน้าแดงก่ำ "..."

จื่อเถาได้ยินคำพูดนี้ จู่ ๆ ก็เกิดสำลักน้ำลายตัวเองขึ้นมา

"แค่ก ๆ ๆ"

องค์ชายห้ามองหน้านางอย่างกระดากใจ ใบหน้าแดงจนแทบจะทะลักโลหิตออกมา

"หยวนโม่ ไม่ต้องมองจื่อเถาหรอก นางก็ช่วยอะไรเจ้าไม่ได้"

อวิ๋นหลิงเห็นองค์ชายห้าจ้องมองจื่อเถา สีหน้ายิ่งเปลี่ยนเป็นแดงเรื่อ แววตาก็ดูมีอาการเคลิบเคลิ้ม ในใจเหมือนฉุกคิดอะไรได้บางอย่าง

จื่อเถาหน้าตาสะสวย องค์ชายห้าคงไม่ได้คิดอะไรกับนางหรอกนะ?