พระชายาคือแพทย์อัจฉริยะ นิยาย บท 34

คำพูดของอวิ๋นหลิงที่ออกมา เซียวปี้เฉิงก็หุบยิ้มทันที “ผู้หญิงอัปลักษณ์ เจ้าอย่ามาหลงรักข้า ข้ากับเจ้าไม่มีทางลงเอยกันได้แน่”

มุมปากของอวิ๋นหลิงกระตุกจนเป็นตะคริว “แม่งเอ๊ยบางครั้งข้าก็อยากจะต่อยหัวท่านสองสามครั้ง”

ครั้งนี้ก็น่าจะเป็นความตื่นเต้นจากการทะเลาะกันล่าสุด สองวันมานี้มีเรื่องหรือไม่มีเรื่องอะไรต้อง

สำลักคำพูดของนางถึงจะสบายใจ

“คำพูดหยาบคาย”

เซียวปี้เฉิงเชอะเบา ๆ สีหน้ารังเกียจ

รอให้ลูกคลอดออกมาก่อน จะไม่ให้ฉู่อวิ๋นหลิงเลี้ยงเด็กขาด มิเช่นนั้นลูกที่นางสอนออกมาไม่รู้จะเป็นเช่นไร

อวิ๋นหลิงขี้เกียจจะเถียงกับเด็กประถม “ตอนนี้หัวของท่านเป็นเช่นไรบ้าง ว่ามึนหัวหรือปวดหัว？”

ถ้าหากว่ามึนหัวล่ะก็ จะต้องทำการนวดก่อนต้องรออีกสองสามวันถึงจะฝังเข็มไป ถ้าหากว่ารู้สึกปวดล่ะก็ ถ้าเช่นนั้นจะต้องรอพักฟื้นอีกระยะหนึ่งถึงค่อยทำการรักษา

“ในเมื่อไม่รู้สึกมึนหรือเจ็บ แต่รู้สึกเบามาก”

ในใจของเซียวปี้เฉิงก็ประหลาดใจ ไม่รู้ว่านางใช้ศาสตร์มารแขนงไหน หลังจากความเจ็บปวดอย่างรุนแรงในระยะเวลาสั้น ๆ เขารู้สึกผ่อนคลายอย่างไม่เคยเป็นมาก่อน

อวิ๋นหลิงเลิกคิ้วเหลือบมองไปที่เซียวปี้เฉิง แววตาเปล่งประกายความแปลกใจที่ไม่อาจปิดบังได้

คิดไม่ถึงว่าสภาพร่างกายและจิตใจของเจ้าบอดนี่จะสูงถึงเพียงนี้ นี่ถ้าหากไปวางไว้ที่องค์กร จะต้องเป็นเป้าหมายที่ฝึกฝนที่สำคัญเป็นแน่ อีกทั้งยังสามารถพัฒนาพลังจิตได้สำเร็จ

“ถ้าเช่นนั้นก็ดี ข้าจะฝังเข็มให้ท่านเดี๋ยวนี้” อวิ๋นหลิงถอดที่ครอบผมของเขาออก จากนั้นก็ยิ้มออกมา “แต่ว่าผมของท่านช่างรุงรังยิ่งนัก หรือจะให้ข้าโกนให้ก่อน แต่ว่าข้าจะปรุงยาบำรุงผมให้ท่าน สามเดือนก็จะงอกออกมา”

ใบหน้าของเซียวปี้เฉิงเป็นสีดําเหมือนก้นหม้อทันที “ข้าจะคิดว่าเจ้าอาศัยช่วงเวลานี้มาแก้แค้นข้าได้หรือไม่？”

โกนผมเป็นคนหัวล้าน？ถ้าเช่นนั้นเขายังพบหน้าใครได้อีก？

“จริงสิ ข้างลืมไป พวกท่านพิถีพิถันเรื่องผิวรูปร่าง ได้รับร่างกายมาจากพ่อแม่ จะโกนหัวตามใจชอบไม่ได้”

เซียวปี้เฉิงแอบคิดในใจว่า ฉู่อวิ๋นหลิงจะต้องเป็นมารแน่ มิเช่นนั้นเหตุใดถึงได้พูดคำพูดนี้

“ในเมื่อโกนไม่ได้ล่ะก็ ข้ามัดให้ท่านก่อน จะได้ไม่ต้องเป็นอุปสรรคเวลาข้าฝังเข็ม”

เซียวปี้เฉิงไม่มีความคิดเห็น เพื่อที่ฉู่อวิ๋นหลิงสะดวกในการรักษาดวงตาของเขา

อวิ๋นหลิงมัดเส้นผมสีดำทมิฬดั่งเส้นไหมของเซียวปี้เฉิง เมื่อคิดถึงคำพูดของที่เขาสำลักคำพูดของตัวเอง สายตาก็ขยับเล็กน้อย เบ้ปากขึ้น ทันใดนั้นก็มีแผนการในใจ

เจ้าคนตาบอด มาต่อว่าข้าบ่อย ๆ ครานี้อย่าโทษว่าข้าไม่ไว้หน้าเจ้า！

เซียวปี้เฉิงรู้สึกว่ามือเรียวของนางกำลังลูบผ่านเส้นผมของตัวเองไป แตะหนังศีรษะและหลังหูเป็นครั้งคราวปลายนิ้วราวกับมีกระแสไฟผ่าน กระตุ้นความรู้สึกสั่นแปลกประหลาดของเขาอย่างคลุมเครือ

หลังจากสิบห้านาที ในที่สุดอวิ๋นหลิงก็หยุดเคลื่อนไหว

“ท่านอ๋อง ข้าจะเริ่มฝังเข็มแล้ว ท่านอย่าขยับอีก”

เซียวปี้เฉิงถอนหายใจ ไม่รู้ว่าเป็นภาพลวงตาหรือไม่ เขาถึงได้รู้สึกว่าน้ำเสียงของอวิ๋นหลิงประหลาดเล็กน้อยราวกับว่ากำลังกลั้นขำอยู่

“ข้ารู้”

ระดับความถึงพอใจของอวิ๋นหลิงพอใจกับผลงานตัวเอง จากนั้นก็เริ่มทำการฝังเข็มจุดต่าง ๆ

อวิ๋นหลิงไม่ได้พูดอะไรอีก แต่ละเข็มแนบด้วยพลังจิต ขณะที่ฝังเข้มนั้นจะต้องรวบรวมสมาธิ มีสติแน่วแน่

เซียวปี้เฉิงหลับตา ไม่รู้ว่านานมากแค่ไหน ในที่สุดอวิ๋นหลิงก็ถอดเข็มจากหัวของเขาออกมาทั้งหมด

อวิ๋นหลิงยืดเส้นยืดสาย จากนั้นก็หาวแล้วมีน้ำตาออกมาจากหางตา พูดจาไม่ชัด “หิวจะตายอยู่แล้ว เจ้าบอด พวกเรารีบไปกินข้าวเย็นกันเถิด”

บางทีอาจเป็นเพราะการตั้งครรภ์ ทุกครั้งที่ใช้พลังจิต ร่างกายก็หิวเป็นอย่างมาก อีกทั้งยังก็ไม่รู้ว่าเมื่อไหร่จักรพรรดิจาวเหรินจะเอาจี้อุกกาบาตมาให้

เซียวปี้เฉิงลืมตาทั้งสองข้างขึ้น ก็ตกใจเป็นอย่างมาก

การมองของเขาดูเหมือนว่าจะสว่างกว่าเมื่อก่อนมาก ในสายตาพร่ามัว สามารถมองเห็นโครงร่างได้ลาง ๆ มากแล้ว