พระชายาคือแพทย์อัจฉริยะ นิยาย บท 37

เมื่อออกมาจากเรือนหลันชิง ลู่ฉีก็เอาแต่บ่นพึมพำไม่หยุด

“ทำไมพระชายาถึงทำเรื่องเช่นนี้ เมื่อครู่ที่เรือนเกษตรมีคนมองดูอยู่มากมาย เช่นนี้จะให้ท่านเอาหน้าไปไว้ที่ไหน”

สีหน้าของเซียวปี้เฉิง “สวบ” ดำคล้ำขึ้นมาทันที ทำไมผู้ใต้บังคับบัญชาคนนี้จึงเอาแต่พูดเรื่องที่ไม่ควรพูด

“ยังมีเสื้อผ้าบนตัวท่านอีก นั่นใช้ผ้าไหมที่ฮ่องเต้ทรงประทานให้ตัดขึ้นมา ทั้งตู้เสื้อผ้าของท่านก็มีอยู่แค่ชุดนี้ชุดเดียว เป็นชุดที่ดีที่สุดของท่าน ผ้าไหมชั้นดีราคาสูง ทนแรงซักขยี้ไม่ได้”

แทงใจจริงๆ ลู่ฉี

เซียวปี้เฉิงเอ่ยด้วยน้ำเสียงไม่พอใจว่า “เจ้าหุบปากได้หรือไม่ พูดให้มันน้อยหน่อย”

เห็นได้ชัดว่าลู่ฉีรู้สึกน้อยใจมาก “ข้าน้อยกำลังช่วยท่านประณามพระชายานะพ่ะย่ะค่ะ ทำไมท่านจึงหันกลับมาระบายอารมณ์โกรธกับข้าน้อยเล่า”

ทั้งๆที่เมื่อก่อนท่านอ๋องไม่ใช่คนเช่นนี้

เซียวปี้เฉิงยิ้มเย็น “ถ้าเจ้ายังพูดอีกแม้แต่คำเดียว ข้าจะให้คนเย็บปากของเจ้าซะ”

ข้างหน้ามีอวิ๋นหลิงข้างหลังมีลู่ฉี ต้องมีสักวันที่เขาต้องถูกสองคนนี้ทำให้โมโหจนตาย

ลู่ฉีหุบปากฉับทันที ได้แต่ใช้สายตาที่รื้นไปด้วยน้ำตาฟ้องร้องความบริสุทธิ์และน้อยใจของตนเอง เสียดายที่เซียวปี้เฉิงมองไม่เห็นอะไรเลย

ไม่ช้าห้องครัวก็ส่งน้ำร้อนมาให้ เซียวปี้เฉิงไล่ลู่ฉีไปอย่างรังเกียจ

“เจ้าไปกวาดลานบ้านไป เปลี่ยนคนมาปรนนิบัติข้าด้วย”

ตอนนี้ได้ยินเสียงเจ้านี่ก็รู้สึกโมโหขึ้นมาทันที

ลู่ฉีได้แต่ถอยออกไปอย่างน้อยอกน้อยใจ หมุนตัวเดินจากไปจนถึงระเบียงยาวก็พบเข้ากับสาวรับใช้ใบหน้ารูปไข่ดวงตาราวกับผลซิ่ง

“ใต้เท้าลู่ เสื้อผ้าที่จะใช้เปลี่ยนของท่านอ๋องเอามาแล้วเจ้าค่ะ”

ชิวซวงถือเสื้อผ้าสะอาดพับหนึ่ง ยื่นออกไปเตรียมจะมอบให้กับลู่ฉี แต่ลู่ฉีได้แต่ก้มหน้าถอนหายใจโบกมือปฏิเสธ ไม่รับเสื้อผ้า

“วันนี้ท่านอ๋องไม่ให้ข้าอยู่ปรนนิบัติตอนอาบน้ำ น้องชิวซวงเจ้าไปเถอะ”

เซียวปี้เฉิงไม่ได้สั่งว่าให้ใครไปปรนนิบัติ ลู่ฉีบังเอิญพบกับชิวซวง จึงโยนหน้าที่ให้นางไป

ชิวซวงได้ยิน ก็ทั้งตกใจและดีใจ

“เพราะอะไรหรือ”

ต้องรู้ว่าเวลาท่านอ๋องอาบน้ำไม่เคยให้สาวใช้ไปรับใช้ข้างกาย นางเป็นสาวรับใช้ใหญ่ของเซียวปี้เฉิง ก็ไม่เคยปรนนิบัติอยู่ข้างอ่างอาบน้ำมาก่อน

ลู่ฉีเอ่ยอย่างเศร้าใจว่า “ท่านอ๋องกำลังหัวเสียมาก คาดว่าคงจะไม่ชอบที่ข้าเงอะงะกระมัง”

ดวงตาของชิวซวงสว่างวาบขึ้นมา “โมโหเพราะเรื่องของพระชายาหรือเจ้าคะ”

เมื่อครู่ตอนที่นางกำลังปะชุนเสื้อผ้า ไม่ได้เห็นกับตาตนเอง แต่ได้ยินว่าในจวนเกิดเรื่องอะไรขึ้น

ลู่ฉีแบะปาก หยิบไม้กวาดในลานขึ้นมา “นอกจากพระชายาแล้ว ยังมีใครมีความสามารถทำให้ท่านอ๋องโกรธขนาดนี้ได้ น้องชิวซวงอย่าถามอีกเลย รีบไปรับใช้ท่านอ๋องเถอะ จะได้ไม่ต้องถูกตำหนิถ้าไปสาย”

“ข้าจะไปเดี๋ยวนี้”

ชิวซวงรวบรวมสมาธิ พยายามปิดบังความยินดีบนใบหน้า เอาเสื้อผ้ารีบเดินไปยังห้องของเซียวปี้เฉิง

เห็นที่ในใจของท่านอ๋องคงจะชื่นชอบพระชายาไม่ลงจริงๆ ดังนั้นจึงได้แต่อดทนต่ออีกฝ่ายครั้งแล้วครั้งเล่า และเห็นแก่เด็กในท้อง รวมไปถึงฝีมือการแพทย์ของนาง

รอมาตั้งหลายปี ในที่สุดโอกาสนางก็มาถึงแล้ว

ตอนนี้ ชิวซวงรู้สึกโชคดีอยู่บ้างที่คนที่แต่งเข้ามาในจวนอ๋องเป็นฉู่อวิ๋นหลิง หากเปลี่ยนเป็นฉู่อวิ๋นหานละก็ ชาตินี้ท่านอ๋องคงไม่มีทางหันมามองพวกนาง

“สวรรค์ นี่ท่านอ๋องเรียกชิวซวงไปปรนนิบัติตอนอาบน้ำหรือ......”

“เพราะใบหน้าของพระชายา......แม้ท่านอ๋องจะมองไม่เห็น แค่คิดก็ยากที่จะลงมือแล้วกระมัง”

ในบรรดาสาวรับใช้ในจวน ชิวซวงนับว่ามีหน้าตาดีที่สุด

“เห็นทีพี่ชิวซวงคงจะต้องถูกท่านอ๋องรับเป็นอนุอย่างไม่ต้องสงสัย”

เหล่าสาวรับใช้ที่อยู่ด้านล่างระเบียงทางเดินแอบกระซิบกระซาบกัน ทั้งแววตาและน้ำเสียงยากจะปกปิดความอิจฉาไว้ได้

ในสายตาที่มีแววอิจฉาของเหล่าสาวใช้ เหล่านั้น ชิวซวงมุมปากโค้งขึ้น ยืดตัวตรงเดินไปยังห้องของเซียวปี้เฉิง

“ไสหัวออกไป แล้วไปเรียกลู่ฉีมาหาข้าเดี๋ยวนี้”

“เพคะ เพคะ......”

ชิวซวงรักษาชีวิตเอาไว้ได้ เมื่อเห็นท่าทีเต็มไปด้วยไอสังหารของเซียวปี้เฉิง ในใจไหนเลยจะยังมีความเพ้อฝันที่อ่อนละมุนอยู่ รีบวิ่งออกไปจากประตูทันที เรียกได้ว่าหนีหัวซุกหัวซุนทีเดียว

นางไม่รู้ว่าหลังจากนั้นเกิดอะไรขึ้น ได้ยินแค่เสียงร้องโหยหวนอย่างอเนจอนาถของลู่ฉีที่ดังมาแต่ไกลเสียงหนึ่ง จากนั้นก็ต้องทำความสะอาดลานบ้านในจวนทั้งหกเรือนทั้งคืน และไม่ได้กินข้าวด้วย

……

เช้าวันรุ่งขึ้น อวิ๋นหลิงพบกับพระเจ้าหลวงที่เรือนเกษตร ชายชรากำลังขุดดินอยู่ ขุดหลุม ฝังเมล็ดพันธุ์

เมื่อวานนางหนีมาที่เรือนเกษตรแต่ไม่ได้พบกับพระเจ้าหลวง หลังจากนั้นได้ก็รู้ว่า พระเจ้าหลวงไปตลาดเพื่อซื้อหาอุปกรณ์การทำเกษตรอาหารสัตว์และปุ๋ย

การกระทำของพระเจ้าหลวง ทำให้เยี่ยนอ๋องรู้สึกตกตะลึงมาก

“ตั้งแต่เสด็จปู่ทรงกลายเป็นคนโง่ อย่าว่าแต่ใช้เงินเลย แม้แต่นับเลขยังนับไม่ถูกต้อง ผู้หญิงเลว เจ้ารักษาเสด็จปู่ให้หายดีได้อย่างไร”

นี่มันน่าอัศจรรย์มากเกินไปแล้ว

พระเจ้าหลวงในตอนนี้ นอกจากปกติแล้วจะทำตัวเอาแต่ใจแปลกประหลาด จำคนนอกไม่ได้ การกระทำอื่นๆก็เหมือนกับคนทั่วไปไม่แตกต่างเลย

อวิ๋นหลิงส่ายหน้า “ข้าก็ไม่รู้”

ชาติที่แล้วนางเคยรักษาแค่มนุษย์พฤกษ์ ไม่เคยศึกษาคนแก่ที่เป็นโรคอัลไซเมอร์

“พระเจ้าหลวงเพคะ ให้ข้าช่วยท่านทำนะเพคะ”

อวิ๋นหลิงถกแขนเสื้อขึ้น เตรียมตัวจะช่วยทำงาน

ที่จริงนางมีความรู้เกี่ยวกับการทำสวนเพาะปลูกมาก การเป็นผู้เชี่ยวชาญด้านการรักษาพิษในองค์กร นางเคยเพาะเลี้ยงพืชแปลกๆมากมายด้วยตนเอง

อีกทั้งพลังจิตของนางก็ยังสามารถทำให้นางสื่อสารกับพืชเหล่านั้นได้ กระทั่งเร่งการเจริญเติบโตได้ด้วย

เพียงแต่เสียดายที่ตอนนี้พลังจิตของนางยังฟื้นฟูกลับมาได้ไม่หมด ก่อนหน้านี้ก็ถูกองค์หญิงหกผลักทีหนึ่ง ถูกลูกที่อยู่ในครรภ์ดูดซับเอาพลังในทะเลแห่งสติจนเกือบจะเหือดแห้ง ไม่มีพลังเหลือที่จะใช้ในการเร่งให้พืชเจริญเติบโตขึ้นมาแล้ว