พระชายาคือแพทย์อัจฉริยะ นิยาย บท 388

หน่วนซิ่งยังประชดประชันไม่หยุด

“หากจะพูดถึงข้าน่ะ ในเมืองหลวงมีผู้หญิงมากมายขนาดนั้น เหตุใดเฟิงจิ่นเฉิงถึงไม่มองคนข้าง ๆ แต่กลับจะต้องไปมองนางให้ได้？”

“ต่อให้เฟิงจิ่นเฉิงทำเรื่องชั่วร้ายมามาก นางเองก็ใช่ว่าจะบริสุทธิ์ ไม่แน่ว่านางอาจจะเสแสร้งใช้เสน่ห์ยั่วยวนอีกฝ่ายก่อน อีกฝ่ายถึงได้ลงมือ นี่ก็เรียกว่าตบมือข้างเดียวไม่ดัง！”

เมื่อได้ยินคำพูดนี้ ใบหน้าของจื่อเถาก็เย็นชาเหมือนกับน้ำแข็ง เมื่อนึกถึงท่านพ่อที่ถูกทําร้ายและเสียชีวิต อีกทั้งบรรดาผู้หญิงที่ได้รับความทุกข์ทรมานในอดีตพวกนั้น มือทั้งสองข้างก็กำหมัดแน่นและสั่นเล็กน้อย

“เจ้าว่าใครไม่สะอาด？”

หน่วนซิ่งตกใจ รีบหันกลับไป สีหน้าไม่เป็นธรรมชาติเล็กน้อย

แต่ว่านางไม่อยากที่จะเสียเปรียบต่อหน้าสาวใช้ที่มาจากต่างที่เฉกเช่นจื่อเถา จากนั้นก็เชิดคางเร็วมาก สิ่งที่นางพูดเดิมทีก็เป็นเรื่องจริง！

“สิ่งที่ข้าพูดล้วนเป็นความจริง ทุกคนล้วนพูดกันเช่นนี้ นับตั้งแต่ที่เจ้าออกมาจากหมู่บ้านน้ำพุร้อน ใคร ๆ ต่างก็รู้ว่าเจ้าไม่สะอาดแล้ว”

“เมื่อครู่ที่เจ้าพูด หมายความว่าข้าเป็นคนไปยั่วไอ้โจรบ้านั่นหรือ？”

“เหอะ ตบมือข้างเดียวไม่ดัง...”

จื่อเถาทนไม่ไหว ยกมือขึ้นตบหน้านางอย่างแรง “ข้าตบเจ้าสักฉาด ฟังดูเสียว่าดังไหม！”

หน่วนซิ่งอึ้งไปชั่วขณะ เอากำแก้มที่แสบร้อนจ้องนางตาเขม็ง ร้องด้วยเสียงแหลมว่า “ข้าเป็นนางในใหญ่ของตำหนักจิ่งเหริน เจ้าเป็นใครถึงบังอาจมาตบข้า？”

จื่อเถาเงียบและดวงตาเกรี้ยวกราดมาก ดึงผมของนางและตบอย่างแรงอีกครั้ง

ตอนที่เข้ามาในจวนจิ้งอ๋องครั้งแรก พระชายาเคยเตือนนางด้วยตัวเองว่า

——ข้ามีนิสัยที่ไม่เคยเสียเปรียบมาโดยตลอด ใครทำให้ข้าโมโห จะต้องเอาคืนให้จงได้ เจ้าเป็นคนของข้าข้าเองไม่อนุญาตให้คนอื่นมารังแกเจ้า ไม่ว่าอีกฝ่ายจะเป็นใครก็ตาม

——ต่อไปตอนที่ไปทำธุระข้างนอก ถ้าหากมีคนพูดจาไม่เคารพ ท่าทางชั่วร้าย เจ้าไม่จำเป็นต้องอดทนและห้ามยอมให้！

ผู้ใดดูหมิ่นนาง ผู้นั้นก็เท่ากับดูหมิ่นพระชายาจิ้งอ๋อง

จื่อเถาเป็นคนที่มีนิสัยไม่ยอมแพ้รุนแรงมาก นิสัยแก้แค้นก็สูงมาก เวลาที่อวิ๋นหลิงคุยกับคนอื่น เคยบอกว่านางมีเงาของตัวเองเล็กน้อย

บัดนี้ที่เผชิญหน้ากับหน่วนซิ่ง จื่อเถาลงมือโดยไม่ปราณีเลยสักนิด เสียงกรีดร้องของตำหนักจิ่งเหรินอีกฝ่ายดังขึ้นอย่างรวดเร็ว

“หยุดตีเถิดหยุดตีเถิด！”

“ท่านพี่จื่อเถา...”

บรรดานางในวังน้อยรีบเกลี้ยกล่อม แต่ว่าจื่อเถาทํางานฝีมือไม้มาตั้งแต่เด็ก จึงแรงดีกว่าผู้หญิงทั่วไป ห้ามไม่ได้เลย

ไม่นานจมูกของหน่วนซิ่งก็บวมเขียวขึ้นมา ร้องไห้จนน้ำตาทำเครื่องสำอางค์เลอะเปรอะเปื้อน มวยผมก็กระจัดกระจาย ท่าทางน่าสังเวชมาก

สุดท้ายซวงหลีได้ยินการเคลื่อนไหว ก็รีบเข้ามาหยุดฉากความวุ่นวาย

นางจัดการเรื่องนี้อย่างมีประสบการณ์ ให้คนมาพาหน่วนซิ่งไป จากนั้นปลอบใจทั้งสองฝ่ายเพียงลำพังอีกครั้ง

“แม่นางจื่อเถา หน่วนซิ่งละเมิดกฎของพระราชวัง ข้าจะลงโทษนางเอง แต่ว่าเจ้าจะใจกว้างหน่อยได้ไหมละเว้นนางไว้สักครั้งเถิด？ถ้าหากอาละวาดไปถึงหน้าฝ่าบาทห้าและเหลียงเฟย เรื่องนี้คงจะลำบากมากแน่”

จื่อเถาเงียบไปชั่วขณะ พูดด้วยน้ำเสียงที่เย็นชาว่า “เห็นแก่เจ้า ครั้งนี้ข้าจะไม่คิดเล็กคิดน้อยกับนาง แต่ว่าไม่มีครั้งหน้าแล้ว！”

หน่วนซิ่งเป็นคนที่เหลียงเฟยจัดการวางแผนไว้ให้พระโอรสห้า ความจริงแล้วถือเป็นคนของเหลียงเฟย

ทั้งสองคนทะเลาะวิวาทตบตีกัน พูดให้ละเอียดเป็นความผิดของหน่วนซิ่ง แต่ถ้าหากว่าไม่ยอมอาละวาดต่อไป หน้าตาของเหลียงเฟยก็จะแย่แล้ว

ซวงหลีถอนหายใจด้วยความโล่งอก พูดด้วยน้ำเสียงที่อบอุ่นว่า “ทำให้แม่นางน้อยใจแล้ว”

ครั้งนี้จื่อเถาจึงไม่ไล่เอาความผิด หน่วนซิ่งกลับอดไม่ได้ที่จะเก็บความแค้นไว้ในใจ วิ่งไปฟ้องใส่ไฟที่เหลียงเฟยนั่น

“พระสนมเพคะ เด็กผู้หญิงคนนั้นไม่สงบเสงี่ยมเจียมตัวเอง！ช่วงเวลาก่อนหน้านี้ตอนที่ฝ่าบาทพักฟื้นนั้นจื่อเถาป้อนน้ำให้ฝ่าบาท จงใจมือสั่นทำให้เสื้อที่หน้าอกของตัวเองเปียก นางอยากจะยั่วยวนฝ่าบาทเพคะ”

นี่คือการวางแผนที่หน่วนซิ่งเคยมาแล้วครั้งหนึ่งและล้มเหลว ตอนนี้นางจงใจป้ายสีใส่บนตัวของจื่อเถา