พระชายาคือแพทย์อัจฉริยะ นิยาย บท 40

เซียวปี้เฉิงฟังจนรู้สึกปวดหัว ถ้าขืนยังเป็นอย่างนี้ต่อไปคงได้ทะเลาะกันไม่จบสิ้น

“พี่ใหญ่ ในเมื่อส่งของขวัญยินดีมาให้แล้ว ท่านกับคุณหนูรองฉู่ก็กลับจวนไปก่อนเถอะ ประเดี๋ยวอวิ๋นหลิงยังต้องช่วยฝังเข็มให้ข้า ไม่มีเวลาว่างต้อนรับพวกท่านจริงๆ วันหลังหากมีเวลาว่าง ข้าจะไปเยี่ยมท่านที่จวนรุ่ยอ๋องด้วยตนเองเลย”

เมื่อได้ยินคำว่า “คุณหนูรองฉู่” สีหน้าของฉู่อวิ๋นหานก็ซีดลง นิ้วมือกำผ้าเช็ดหน้าไว้แน่นทันที

เพราะอะไรกันแน่ ทุกครั้งที่นางเจอกับเซียวปี้เฉิง อีกฝ่ายจะให้ความรู้สึกเหินห่างกว่าครั้งที่แล้วหลายส่วนนัก

ความรักที่พวกเขามีต่อกันมานานหลายปี......

รุ่ยอ๋องมึนงงไปชั่วครู่ จากนั้นก็รู้สึกโกรธขึ้นมาอย่างรุนแรง

“ปี้เฉิง เห็นได้ชัดว่าฉู่อวิ๋นหลิงเป็นคนหาเรื่องก่อน ทำไมเจ้ากลับปกป้องนาง นางรังแกอวิ๋นหานอย่างไร เจ้ามองไม่เห็นแต่ไม่เคยได้ยินหรืออย่างไร”

เซียวปี้เฉิงสีหน้าไร้อารมณ์ พอดีเป็นเพราะเขารู้ว่าฉู่อวิ๋นหานเป็นคนเช่นไร ดังนั้นจึงได้เลือกที่จะยืนอยู่ข้างอวิ๋นหลิง

ที่น่าปวดหัวไปมากกว่านั้นก็คือ ถ้าหากเอะอะจนพระเจ้าหลวงมาละก็ คงต้องวุ่นวายอย่างเลี่ยงไม่ได้แน่

เมื่อเห็นท่าทีของเซียวปี้เฉิง ดวงตาของรุ่ยอ๋องก็มีแววผิดหวังอย่างรุนแรง

“มิตรภาพความเป็นเพื่อนสิบกว่าปีของอวิ๋นหานกับเจ้า หลังจากที่เจ้ามองไม่เห็นก็ตามหาหมอหายารักษาให้เจ้าไปทั่วทุกที่ แต่ตอนนี้เป็นเพราะฉู่อวิ๋นหลิงสามารถรักษาดวงตาของเจ้าได้ นางเกลียดอวิ๋นหาน เจ้าเองก็จะบาดหมางกับนางด้วยอย่างนั้นหรือ"

สีหน้าของเซียวปี้เฉิงขรึมลง คำพูดประโยคนี้ได้ทิ่มแทบบาดแผลที่อยู่ในใจเขาอย่างไม่ตั้งใจ

ใช่แล้ว มิตรภาพสิบกว่าปีที่รู้จักกันมา ฉู่อวิ๋นหานกลับเลือกที่จะแทงข้างหลังเขา

อวิ๋นหลิงไม่อาจจะทนฟังได้อีกต่อไปแล้ว “เซียวเทียนอวี้ สมองท่านมีปัญหาหรืออย่างไร พูดจาเช่นนี้ต่อหน้าข้ากับท่านอ๋อง จงใจจะยุแยงตะแคงรั่วหรือ”

ถ้าหากไม่ใช่เพราะนางกินอิ่มจนพุงกาง เคลื่อนไหวไม่สะดวกละก็ คงเข้าไปต่อยสักหนึ่งหมัดแล้ว

ฉู่อวิ๋นหานกลับรู้สึกเจ็บแปลบในใจ น้ำตารื้นเต็มดวงตาแล้ว

“อ๋องรุ่ยไม่จำเป็นต้องพูดอีกแล้ว ตอนนี้จิ้งอ๋องทรงแต่งงานมีภรรยาแล้ว อวิ๋นหานจะหลีกเลี่ยงไม่ทำตัวให้เป็นที่น่าสงสัยเอง ถ้าหากท่านพี่ถือสา วันหน้าข้าก็จะไม่มาอีก......”

“เช่นนั้นเจ้าก็รีบไสหัวไปซะเถอะ ทุกครั้งที่ปรากฏตัวก็ไม่เคยมีเรื่องดีเลยสักครั้ง”

อวิ๋นหลิงมองนางแสดงละครด้วยสายตาเย็นชา มุมปากเผยรอยยิ้มบางๆ “ครั้งที่แล้วเจ้ายุยงส่งเสริมให้องค์หญิงหกฟ้องร้องหวงกุ้ยเฟย ทำให้เจ้าบอดต้องถูกตบหน้าอย่างไร้ความผิด ไม่ไปคิดบัญชีกับเจ้าด้วยตนเองก็ดีแค่ไหนแล้ว ยังกล้าหน้าด้านมาที่นี่อีก”

รุ่ยอ๋องนิ่งอึ้งไป มองไปยังฉู่อวิ๋นหานด้วยสีหน้าตกตะลึง ในสายตาเหมือนจะมีความสงสัยไม่เข้าใจแฝงอยู่

เขารู้เรื่องที่น้องสาวแท้ๆถูกลงโทษให้ไปคัดพระคัมภีร์ที่วัด แต่มันเกี่ยวข้องอะไรกับฉู่อวิ๋นหาน

คิดไม่ถึงว่าอวิ๋นหลิงจะยกเรื่องนี้ขึ้นมาพูดในสถานการณ์เช่นนี้ ฉู่อวิ๋นหานหัวใจกระตุก สีหน้าซีดเผือด

“อวิ๋นหานไม่เคยเข้าวังมาก่อน ก่อนหน้านี้เคยเกิดอะไรขึ้นข้าเองก็ไม่รู้ ทำไมท่านพี่ต้องโยนความผิดในเรื่องนี้มาให้ข้าด้วย”

หรือว่าเซียวปี้เฉิงเองก็สงสัยว่านางเป็นผู้ยั่วยุอยู่เบื้องหลัง ดังนั้นจึงได้มีท่าทีเช่นนี้

รุ่ยอ๋องไม่คิดอะไรมาก คิดว่าอวิ๋นหลิงกำลังใช้วิธีอย่างที่เคยทำก่อนหน้านี้อีกแล้ว นางจงใจหาเรื่องฉู่อวิ๋นหานไม่ใช่ครั้งสองครั้งแล้ว

“ฉู่อวิ๋นหลิง การพูดจาให้ร้ายต้องถูกขังที่หอต้าหลี่ คนในราชวงศ์ทำผิดก็ต้องรับโทษเหมือนสามัญชนทั่วไป”

ให้ตายเถอะ เยี่ยมจริงๆ

อวิ๋นหลิงอดไม่ได้ที่จะรู้สึกเห็นใจองค์หญิงหกขึ้นมา

นางถอนหายใจและพูดว่า “ข้าล่ะยอมใจจริงๆ ทำไมจึงได้มีคนโง่อย่างท่านเช่นนี้ น้องสาวแท้ๆจะถูกคนอื่นหลอกแล้ว ยังจะยื่นมือไปช่วยคนเลวที่อยู่เบื้องหลังทวงความยุติธรรมอีก ถ้าหากข้าเป็นองค์หญิงหก คงจะตบท่านจนหัวทิ่ม”

คุยกับคนเช่นนี้มากๆ จะมีผลกระทบทำให้สติปัญญาถูกดึงลงต่ำได้ง่ายๆ

รุ่ยอ๋องกัดฟันกรอดจ้องมองอวิ๋นหลิง กำลังจะเปิดปากตอบโต้ จู่ๆบริเวณลานบ้านก็เกิดเสียง “ตุ๊บ” ดังขึ้น

รุ่ยอ๋องทำเสียงอู้อี้เสียงหนึ่ง ทันใดนั้นดวงตาก็พร่ามัว เป็นลมล้มตึงลงไป

พวกลู่ฉีต่างก็หันไปมอง พระเจ้าหลวงที่ยกไม้เท้าค้างไว้เหมือนวิญญาณที่ไม่รู้ว่ามาตั้งแต่เมื่อไหร่ ปรากฏตัวขึ้นทางด้านหลังของรุ่ยอ๋องอย่างไร้สุ้มเสียง

“พระเจ้าหลวงตีได้ดี”

อวิ๋นหลิงอดไม่ได้ที่จะร้องขึ้นอย่างยินดี นับว่าได้ช่วยนางระบายอารมณ์ไม่ดีออกมาแล้ว

ฉู่อวิ๋นหานมองภาพตรงหน้าอย่างตกตะลึง อ้าปากค้าง ไม่เหลือภาพลักษณ์ของความเป็นกุลสตรีแล้ว

นางได้ยินไม่ผิด พระ......พระเจ้าหลวง

“หลิงเอ๋อร์ ข้ารอเจ้าที่เรือนหลันชิงตั้งนานแล้ว ทำไมยังไม่กลับมากินผลปี่แป่อีก”

“ถูกต้อง ก็ไม่รู้ว่าทำไมจู่ๆนิสัยก็เปลี่ยนไป”

ฮูหยินเหลียนยิ้มเย็น “คิดว่าตนเองสามารถรักษาจิ้งอ๋องให้หายได้ และยังตั้งครรภ์ด้วย เรื่องที่ได้เป็นพระชายารัชทายาทคงจะทำให้มั่นใจมาก ตอนนี้ย่อมไม่เห็นรุ่ยอ๋องอยู่ในสายตาแล้ว”

“เห็นทีที่ผ่านมาพวกเราคงจะถูกนางหลอก คิดไม่ถึงว่านางจะมีความคิดลึกล้ำเช่นนี้”

ฉู่อวิ๋นหานสีหน้าคาดไม่ถึง เอ่ยอย่างเป็นกังวลว่า “ตัวของฉู่อวิ๋นหลิงรู้วิชาแพทย์ แล้วยังระแวงพวกเรามาก นางไม่มีทางใช้ยาบำรุงที่จวนเหวินกั๋วกงส่งไปให้ อยากจะกำจัดลูกในท้องของนาง วิธีนี้เห็นทีคงจะไม่ได้ผล”

ฮูหยินเหลียนจ้องมองเข็มปักผ้าที่อยู่ในมือ ไม่รู้ว่ากำลังคิดอะไรอยู่

หลังจากผ่านไปชั่วครู่ นางก็พูดเสียงต่ำว่า “ก่อนหน้านี้เฟิงเหยียนเคยล่วงเกินจิ้งอ๋องที่จวนเหวินกั๋วกง สองสามวันนี้เสนาบดีซ้ายเฟิงได้สั่งให้เขานำของขวัญไปขอโทษที่จวนจิ้งอ๋อง หานเอ๋อร์เจ้าหาเวลานัดพบกับเขาที”

เมื่อได้ยินว่าต้องติดต่อกับเฟิงเหยียน สีหน้าของฉู่อวิ๋นหานก็มีแววรังเกียจผุดขึ้นมาทันที

“เห็นทีท่านแม่คงจะมีแผนการแล้ว”

ฮูหยินเหลียนแววตาอึมครึม “ถ้าหากครั้งนี้ยังทำพลาดอีก ก็ต้องสกัดยากลิ่นสลายวิญญาณแล้ว”

ฉู่อวิ๋นหานทำหน้าไม่เข้าใจ “กลิ่นสลายวิญญาณ”

ฝึกวิชาแพทย์กับหลินซินมาหลายปี แล้วยังได้รับการสั่งสอนเป็นการส่วนตัวจากฮูหยินเหลียน ฉู่อวิ๋นหานย่อมรู้ดีว่า “กลิ่นสลายวิญญาณ” คืออะไร

นี่เป็นยาชนิดหนึ่งที่มีกลิ่นหอมแปลกใหม่อัศจรรย์ คนปกติเมื่อได้ดมกลิ่นแล้วก็จะรู้สึกสงบช่วยในเรื่องการนอนหลับ

แต่ถ้าหากภายในร่างกายมี “ตัวกระตุ้น” ยากลิ่นสลายวิญญาณจะกลายเป็นพิษร้ายแรงที่ไม่อาจจะรักษาได้ ทำให้คนใหลตายในความฝันภายในสามวัน

เพียงแต่ตัวกระตุ้นของยาพิษ อย่างน้อยต้องทำการปลูกฝังเอาไว้ล่วงหน้าสองปีจึงจะได้ผล อีกอย่างการจะทำยาชนิดนี้ขึ้นมาต้องเสียเงินจำนวนมากแต่ก็ไม่แน่ว่าจะสำเร็จ

“ท่านแม่เคยปลูกตัวกระตุ้นยาไว้ในร่างกายของฉู่อวิ๋นหลิงตั้งแต่เมื่อไหร่”

ฮูหยินเหลียนยิ้มจางๆ “ตัวกระตุ้นที่อยู่ในตัวนางสารเลวนั่น ถูกปลูกฝังไว้ตั้งแต่กำเนิดแล้ว แม้จะเป็นแค่อุบัติเหตุ แต่ก็นับว่าไม่เสียเปล่า......”

ฉู่อวิ๋นหานนิ่งอึ้ง จากนั้นก็เหมือนจะคิดอะไรบางอย่างออก เข้าใจเรื่องราวขึ้นมาทันที

ที่แท้ก็เป็นเช่นนี้นี่เอง......