พระชายาคือแพทย์อัจฉริยะ นิยาย บท 400

“ไม่ ท่านผิดคำพูดก่อน” ฮองเฮาเฟิงน้ำตาไหลริน หน้าอกกระเพื่อมขึ้นลงด้วยความโมโห “คืนแต่งงานท่านสาบานกับข้าว่า ต่อให้ท่านจะมีสตรีในวังหลังเพิ่มขึ้นอีกคน แต่ท่านก็จะรักข้าคนเดียว ไม่ไปรักคนอื่น”

“ข้าผิดคำพูดตอนไหน?” จักรพรรดิจาวเหรินเกรี้ยวกราดสุดแสน หันไปมองเซียวปี้เฉิง “พวกเจ้าสองคนลองว่ามาสิ ที่ผ่านมาข้าลำเอียงและเข้าข้างพวกฮองเฮาอย่างออกนอกหน้าหรือไม่?”

เซียวปี้เฉิงกระตุกมุมปาก จะให้เขาตอบเช่นไรดี?

อวิ๋นหลิงอดพึมพำไม่ได้ “ที่แท้เสด็จพ่อก็รู้ตัวดี ก่อนหน้านี้ข้าว่าท่านลำเอียง แต่ท่านยังไม่อยากยอมรับอีก...”

ฮองเฮาเฟิงกลับไม่ยอมฟัง พูดร้องเรียกจักรพรรดิจาวเหรินด้วยน้ำตาอาบแก้ม

“ตอนจี้หลิงหวาแต่งเข้าจวนรัชทายาท ท่านพูดว่านางเป็นคนรักของอันชินอ๋อง ท่านเห็นนางเป็นเหมือนพี่สะใภ้ บอกว่านางก็จนตรอกที่ต้องแต่งเข้าจวนรัชทายาท บอกข้าว่าอย่าติดใจ แต่ต่อมาท่านกลับมีความเพศสัมพันธ์กับนาง แล้วยังตั้งท้องด้วย”

ดูเหมือนฮองเฮาเฟิงจะเริ่มรื้อบัญชีเก่ามาสะสางแล้ว แต่ว่าเรื่องพวกนี้เป็นเรื่องส่วนตัว

อวิ๋นหลิงกับเซียวปี้เฉิงสบตากัน ไม่รู้จะออกไปดี หรือจะอยู่ต่อดี

จักรพรรดิจาวเหรินหน้าแดงปลั่ง รู้สึกแผ่วร้อน พูดแก้ต่างว่า “ตอนนั้นข้าเมา นางเป็นฝ่ายเข้าหาข้าก่อน”

จี้ซูเฟยเป็นคนเฉยชา ราวกับเทพธิดาจุติมาเกิด ท่าทางสูงศักดิ์จนไม่อาจเอื้อมไปถึงได้

ความรู้สึกที่เขามีต่อจี้ซูเฟยนั้นซับซ้อนมาก มีเสียดาย มีละอายแก่ใจ และมีใจปรารถนา ทว่าไม่เคยปักใจรักเชิงชู้สาวมาก่อน

“ใช่ นางเสนอตัวเอง” ฮองเฮาเฟิงพูดมาถึงจุดนี้ก็ขบเขี้ยวเคี้ยวฟัน “ข้าทำตามที่ท่านบอก เห็นนางเป็นพี่น้องเสมอมา หวังดีต่อนางทุกอย่าง แต่นางทำอะไรกับข้าบ้าง?”

“ตอนที่ข้าตั้งท้องสามเดือน ปรนนิบัติบนเตียงไม่ได้ นางก็ใช้อุบายปืนขึ้นเตียงท่าน ท่านลืมไปแล้วหรือว่าเสียลูกของพวกเราไปถึงสองคนเช่นไร?”

ฮองเฮาเฟิงนึกถึงอดีตทีไร ก็เหมือนกินแมลงวันอันขยะแขยงเข้าไปสิบตัว ถึงตอนนี้นางยังจงเกลียดจงชัดจี้ซูเฟยไม่หาย

เพราะความเสแสร้ง สูงศักดิ์ของนังสารเลว ทำให้นางได้รับบทเรียนราคาแพง รู้ว่านางไร้เดียงสาและโง่เขลาเพียงใด

ตรงมุมห้อง อวิ๋นหลิงกับเซียวปี้เฉิงสบตากัน นางอดถามเสียงเบาไม่ได้ “คำพูดนี้หมายความว่าอย่างไร?”

เซียวปี้เฉิงเล่าเสียงเบาให้ได้ยินกันแค่สองคน “ฮองเฮาเคยตั้งท้องก่อนจะมีพี่ใหญ่กับองค์หญิงหกด้วย แต่ก็ต้องแท้งอย่างไม่คาดคิด”

เป็นความลับที่เขารู้มาจากปากหวงกุ้ยเฟย

เหมือนฮองเฮาเฟิงจะไม่ชอบพูดถึงเรื่องนี้ ปกติไม่มีใครกล้าพูดถึง ไม่กล้าไปกระตุกหนวดเสือ

จักรพรรดิจาวเหรินได้ยินดังนั้นก็ใบ้กิน เขาหลับตาแล้วสูดลมหายใจเข้าลึก ๆ “ข้ารู้ว่าเจ้าต้องทุกข์ใจ หลังจากนั้นข้าจึงไม่เคยเลือกป้ายจี้ซูเฟยให้มาปรนนิบัติอีกเลย ถึงเจ้าจะทุกข์ใจหรือโกรธเพียงใดก็ไม่ควรทำร้ายเจ้าสอง เขาไม่รู้อะไรด้วย”

น้ำตาท่วมท้นใบหน้าฮองเฮาเฟิง “แล้วลูกของเขาไม่บริสุทธิ์หรือ?”

นางไม่ควรจะมีลูกแค่รุ่ยอ๋องกับองค์หญิงหก แต่เป็นเพราะตอนนั้น จากที่สุขภาพนางระหว่างตั้งครรภ์ก็ไม่ดีอยู่แล้ว เมื่อทราบข่าวจี้ซูเฟยปืนขึ้นเตียงก็กระทบกระเทือนจิตใจจนต้องแท้งลูก

เพราะการแก้แค้น ตอนที่จี้ซูเฟยคลอดลูก นางจงใจเรียกจักรพรรดิจาวเหรินไป เวลาต่อมา แม้เสียนอ๋องยังเด็ก นางก็วางแผนทำร้ายเขา

อวิ๋นหลิงเห็นจักรพรรดิจาวเหรินทำหน้าหดหู่ใจ เกรงว่าคำพูดของฮองเฮาเฟิงจะจี้จุดเข้าแล้ว จึงอดพูดเสียงเข้มขรึมไม่ได้

“แล้วน้องห้าล่ะ? เหลียงเฟยคงไม่เคยล่วงเกินท่านก่อนกระมัง?”

จักรพรรดิจาวเหรินได้ยิน แววตาก็ค่อย ๆ สุกใสและเย็นชาขึ้นมา

ฮองเฮาเฟิงทำหน้าเศร้าสร้อย “นางไม่เคยล่วงเกินข้า แต่ข้าเห็นแล้วตำตา สตรีทุกคนในวังล้วนเป็นหนามตำตาข้า ตอนแรกท่านมีจี้ซูเฟย จากนั้นก็มีหลี่เสาอี๋ ฝ่าบาท...ที่หม่อมฉันกลายเป็นเยี่ยงนี้เพราะท่านบีบหม่อมฉันเอง”