พระชายาคือแพทย์อัจฉริยะ นิยาย บท 413

หลังจากหารือกัน อวิ๋นหลิงก็ทิ้งเรื่องของสำนักทิงเสวี่ยไว้ข้างหลัง ก็ในเมื่อตอนนี้ทั้งสองฝ่ายไม่มีความสัมพันธ์เกี่ยวข้องกันแล้ว

ในจวนอ๋องยังมีเรื่องมากมายต้องจัดการ มีโรงยาอยู่แห่งหนึ่งก็ไม่ได้ไปตรวจดูนานแล้ว

วันนี้อวิ๋นหลิงคิดว่าจะออกจากจวน ไปตรวจดูกิจการโรงยา ขณะเดียวกันก็นำยาใหม่สองสามชนิดไปวางขาย

ยาสมานกระดูกที่ศึกษาค้นคว้าเพื่อพี่ฉิงให้ผลในการรักษาอาการบาดเจ็บฟกช้ำได้ดีมาก วันหน้ายอดขายก็น่าจะไม่เลว

ยากมากที่เซียวปี้เฉิงจะมีเวลาว่าง จึงหาเวลาออกจากจวนไปผ่อนคลายพร้อมกับอวิ๋นหลิง

ในรถม้า เซียวปี้เฉิงเล่นขวดที่ถืออยู่ในมือ “ยารักษาแผลชนิดนี้ของพวกเรา ให้ชื่อว่ายาหยกขาวเชื่อมสมานดีกว่า”

ยาหยกดำเชื่อมสมานกล่องสุดท้ายถูกหลิวฉิงใช้ไปหมดแล้ว แต่กู้ฉางเซินก็รู้ส่วนผสมบางส่วนในยา หลังจากที่อวิ๋นหลิงสอบถามจนรู้แล้ว ก็ทำการปรับปรุงพัฒนาจากตัวยาพื้นฐาน

แต่สุดท้ายแล้วกลับได้ยาที่มีความขาวดุจหิมะ มีกลิ่นหอมอ่อนๆ ไม่ได้มีสีดำเหมือนหมึกดังเช่นยาหยกดำเชื่อมสมาน

“ชื่อนี้ไม่เลว ในเมื่อก็เป็นตัวลอกเลียนแบบจากยาหยกดำเชื่อมสมาน”

ทั้งสองคนเพิ่งจะลงจากม้า ก็พบว่าที่ประตูหน้าโรงยาคึกคักมาก

อวิ๋นหลิงมองให้ละเอียดยิ่งขึ้น ก็พบว่าไม่ไกลออกไปนักมีชายหนุ่มหน้าตาหล่อเหลาคนหนึ่งยืนอยู่

ด้านหลังของอีกฝ่ายยังมีผู้ติดตามชายหญิงสองคน ผู้ติดตามที่เป็นผู้ชายสวมหน้ากากสีเงินครึ่งใบหน้า ผู้ติดตามหญิงสวมชุดโปร่งสีแดง รูปร่างหน้าตางดงามมาก

แต่ที่สะดุดตาที่สุด ก็คงเป็นชายหนุ่มที่เป็นหัวหน้า

ตอนนี้เป็นช่วงกลางเดือนสี่ที่ลมโชยอ่อนและแสงแดดสว่างสดใส แม้จะไม่ร้อน แต่คนส่วนใหญ่ที่เดินอยู่บนถนนต่างก็สวมใส่ชุดผ้าแพรฤดูใบไม้ผลิที่เบาบางกันแล้ว

แต่ชายหนุ่มคนนั้นกลับเหมือนยังคงอยู่ในช่วงฤดูหนาว ชุดยาวสีม่วงเข้มคลุมด้วยเสื้อคลุมหนาที่ทำจากขนจิ้งจอกสีขาวดุจหิมะ

ไม่เพียงแต่การแต่งตัวเป็นที่สะดุดตา หน้าตาของชายหนุ่มก็งดงามจนสะดุดตามากเช่นกัน

คิ้วคมดำขลับเฉียงตรง ดวงตาจิ้งจอกที่อยู่ใต้คิ้วมีแววเกียจคร้าน ริมฝีปากสีขาวจางเหมือนดอกซากุระที่เพิ่งจะผลิบาน ผิวพรรณที่ขาวใสเรียกได้ว่างดงามราวกับหยก

เป็นคนรูปงามไร้เทียมทานจริงๆ

ถึงว่ารอบข้างทำไมจึงมีผู้คนรายล้อมอยู่มากมายนัก

ครั้งที่แล้วตอนที่อวิ๋นหลิงเห็นชายหนุ่มที่หน้าตางดงามเช่นนี้ คือตอนที่พบกับหรงจั้น

เพียงแต่ความงามของหรงจั้นเหมือนกับแก้วที่แตกง่าย ไม่เป็นอันตรายและอบอุ่น แต่ชายหนุ่มที่อยู่ตรงหน้าคนนี้เหมือนคนงามล่มเมืองมากกว่า แฝงไปด้วยกลิ่นอายแห่งเสน่ห์เย้ายวนใจ

เซียวปี้เฉิงเห็นนางเอาแต่จ้องมองผู้ชายคนนั้น ก็รู้สึกไม่ค่อยพอใจ “ข้ายังไม่พอให้เจ้าดูหรือ เจ้าเอาแต่จ้องผู้ชายคนอื่นทำไม”

“ก็ไม่เคยเห็นผู้ชายที่ขาวขนาดนี้มาก่อน เลยมองนานไปหน่อยเท่านั้นเอง”

สีหน้าของเซียวปี้เฉิงดำคล้ำลงทันที จ้องมองชายหนุ่มที่ไม่รู้จักชื่อคนนั้นด้วยสายตาเคร่งขรึมแวบหนึ่ง พอมองไปแล้วก็อดไม่ได้ที่จะรู้สึกนิ่งอึ้งอยู่บ้าง

ผู้ชายคนนี้ขาวจริงๆ ขาวจนดูไม่ค่อยปกติ

เซียวปี้เฉิงเคยเห็นคนที่ขาวที่สุดคืออ้ายเต๋อหัว ผิวพรรณของชาวตะวันตกส่วนใหญ่จะขาวเหมือนนมวัว ดูแล้วน่าอร่อยมาก

แต่ชายหนุ่มที่อยู่ตรงหน้าคนนี้ขาวและเย็นยะเยือกราวกับน้ำแข็ง เป็นอาการป่วย

เขาเอ่ยขึ้นอย่างฉับพลัน “เขาขาวเหมือนเสด็จแม่ของเจ้าหก”

สนมลี่ผินร่างกายเย็น ความขาวของนางก็แฝงไปด้วยความเยือกเย็นราวกับหยกน้ำแข็ง เพียงแต่ไม่ได้เด่นชัดสะดุดตาเท่ากับผู้ชายที่อยู่ตรงหน้าคนนี้

อวิ๋นหลิงวิเคราะห์อีกฝ่ายอย่างละเอียดอีกครั้ง “ท่านอย่าล้อเล่นไป หน้าตาเขาเหมือนกับสนมลี่ผินอยู่นะ”

เค้าโครงใบหน้า ทั้งจมูกและริมฝีปากก็มีความคล้ายอยู่หลายส่วน

เหมือนจะรับรู้ถึงการจ้องมองจากสองสามีภรรยาอวิ๋นหลิง คุณชายโยวเลิกคิ้วขึ้นมาเล็กน้อย มุมปากโค้งขึ้นเป็นรอยยิ้มจางๆ หางตาของเขาเหลือบไปมองพวกเขาสองคนอย่างวิเคราะห์

แม้ว่าชายหนุ่มจะมีหน้าตาหล่อเหล่า แต่ในใจของอวิ๋นหลิงก็ไม่ได้รู้สึกหวั่นไหวอะไร

ส่องกระจกทุกวัน เห็นสาวงามจนเคยชินแล้ว