พระชายาคือแพทย์อัจฉริยะ นิยาย บท 429

หน้าตาแห่งความขมขื่นของหน้ากากเงินกับหน้าตาเหยเก พูดจาไม่ชัดขึ้นว่า “แต่เหตุใดพระชายาจิ้งอ๋องจะต้องทำเช่นนี้ด้วย หรือรู้ว่าพวกเราขโมยสมุนไพรของนางไป？”

สีหน้าของกงจื่อโยวหนักใจอย่างที่ไม่เคยมีมาก่อน มีการคาดเดาอย่างคลุมเครือในใจว่าตัวตนของพวกเขาอาจถูกเปิดเผยมานานแล้ว

แต่พวกเขาไม่เคยมีความขัดแย้งโดยตรงกับสองสามีภรรยาจิ้งอ๋อง นอกจากการขโมยสมุนไพรครั้งนี้แล้วแล้ว ก็มีเรื่องเมื่อก่อนที่ลอบฆ่าฟงหลิวฉิงกับเรื่องที่แปดเปื้อนพระชายาจิ้งอ๋อง

ความเป็นไปได้สิ่งเดียวก็คือหน้ากากเงินทำป้ายประกาศิตหายไปครั้งที่แล้ว ถูกฟงหลิวฉิงจับได้ และไปแจ้งพระชายาจิ้งอ๋อง

แต่เหตุใดพระชายาจิ้งอ๋องถึงได้รู้ว่าเขาเป็นคนของสำนักทิงเสวี่ยกัน？

กงจื่อโยวพิจารณาในใจ ตั้งแต่ต้นจนจบเขาไม่ได้ทำเรื่องผิดหรือพูดผิดอะไร สรุปเขาเปิดเผยตัวตนตั้งแต่ตอนไหน？

ขณะที่เขากำลังขมวดคิ้วและพิจารณาความคิดของเขาในห้องมืดเล็ก ๆ ทันใดนั้นก็ถูกคนเปิดออก แสงแดดด้านนอกเจิดจ้าสาดส่องเข้ามา ส่องจ้าจนกงจื่อโยวอดที่จะตาหยีไม่ได้

“ทั้งสองท่านนอนสบายไหม？”

น้ำเสียงที่เย็นชาของอวิ๋นหลิงเผยขึ้นที่ข้างหู ไม่มีความอ่อนโยนและความอบอุ่นเหมือนก่อนหน้านี้

ในที่สุดกงจื่อโยวก็เห็นฝูงชนที่ปรากฏอยู่ในห้องอย่างชัดเจน สายตาสบเข้ากับนัยน์ตาดำทมิฬของเซียวปี้เฉิง รู้สึกใจหายมาก

......

นอกเรือน แสงแดดยามเช้าอบอุ่นและเจิดจ้า

กิ่งต้นหลิวปลิวว่อนตามตรอกซอกซอย เฉียงเวยและคนอื่น ๆ ในที่พักหรูชั้นหนึ่งในยุทธภพไม่มีอารมณ์มาชมฤดูใบไม้ผลิ

หลิงซูพูดด้วยความกังวล “เจ้าสำนักน้อยกับหน้ากากเงินไม่ได้กลับมาหนึ่งวันหนึ่งคืนแล้ว จะต้องเกิดเรื่องขึ้นเป็นแน่”

เฉียงเวยพูด “แต่เจ้าสำนักน้อยหลังจากที่พวกเขาไปที่จวนจิ้งอ๋องยังไม่ออกมา บัดนี้ก็จะต้องอยู่ในจวนจิ้งอ๋อง”

ทั้งสองกําลังคุยกันอยู่ ประตูห้องถูกผลักออกอย่างกะทันหัน และวัยรุ่นหน้าเย็นในชุดสีดําคนหนึ่งก็ผลักประตูเข้ามา

“เมื่อคืนวานข้าซุ่มดูจวนจิ้งอ๋องอยู่หนึ่งรอบ พบว่าพวกเขามีเรือนแห่งหนึ่งที่มีทหารรักษาการณ์อย่างหนัก ส่วนเรือนด้านหลังยังมีรถม้าที่เจ้าสำนักน้อยตอนที่พวกเขาไปอยู่ด้วย เห็นได้ชัดว่าถูกขังอยู่ในนั้น”

วัยรุ่นผู้นั้นดูแล้วท่าทางก็น่าจะประมาณสิบเจ็ดสิบแปดปี น้ำเสียงที่กังวลแผ่ซ่านไปความเสียใจและความหงุดหงิด

วินาทีนั้นหลิงซูก็หน้าเสียที่ได้ฟัง "ไม่น่ากระมัง เจ้าสำนักน้อยถูกพระชายาจิ้งอ๋องจับจริง ๆ หรือ หรือว่าคืนนั้นที่ข้าไปขโมยยาเปิดเผยตัวตนอะไร？ไม่น่าจะใช่..."

ชายหนุ่มก็จ้องหลิงซูด้วยความดุร้ายอย่างแรง จากนั้นหันหลังจากไปทันที “ข้ากลับมาแค่บอกพวกเจ้าเท่านั้น ข้าจะไปจ้องที่หน้าประตูจวนจิ้งอ๋อง จากนั้นหาโอกาสช่วยเจ้าสำนักน้อยออกมา”

“จั่นอิ่ง...ช้าก่อน！”

ไม่รอให้หลิงซูอ้าปากเรียกเขา ร่างของวัยรุ่นนั้นก็หายไปแล้ว

สีหน้าเฉียงเวยก็เปลี่ยนไปเล็กน้อย พูดด้วยความร้อนใจว่า “ถ้าก้นดีขึ้นแล้วก็ลุกขึ้นมา รีบตามไป อย่าให้เจ้าหมอนั่นสร้างปัญหา”

จั่นอิ่งในพวกเขาสี่คนมีอายุน้อยมากที่สุด แต่พรสวรรค์ด้านศิลปะการต่อสู้นั้นสูงสุด จงรักภักดีต่อกงจื่อโยวมาก แต่มีนิสัยที่หุนหันพลันแล่นและขี้หงุดหงิด

และเขาก็ประสาทด้วย ถ้าหากถูกกระตุ้นจนบ้าคลั่ง เขาอาจจะไม่สนใจว่าใครเป็นศัตรู ใครเป็นพวกตัวเอง เป็นอันตรายต่อชีวิตของผู้คนที่เดินผ่านไปมามาก

ถึงแม้จากการช่วยเหลือของเยว่หลงเย่องค์ชายปลอมของแคว้นถังใต้ ไม่เจ็บป่วยมานานแล้ว แต่เฉียงเวยก็ยังไม่กล้าประมาท

หลิงซูอีกทั้งรู้ถึงความรุนแรงของเรื่องนี้จึงรีบกำก้นลุกขึ้นมา จากนั้นตามเฉียงเวยออกไป

......

ในห้องมืดเล็กของจวนจิ้งอ๋อง กงจื่อโยวที่ถูกมัดเป็นดักแด้ก็เงียบอยู่นาน

“พระชายาจิ้งอ๋องรู้ตัวตนของข้าน้อยแล้วหรือ？”

อวิ๋นหลิงหัวเราะเย็นชาเบา ๆ “ข้าเองก็คิดไม่ถึง คนของสำนักทิงเสวี่ยว่าจะหามาได้อย่างเปิดเผย แม้แต่ชื่อปลอมก็ไม่ใช้ ไม่รู้จริง ๆ ว่าควรบอกพวกเจ้าว่ามั่นใจหรือว่าประมาทดีกันแน่”

แววตาของกงจื่อโยวกะพริบเล็กน้อย สีหน้าที่ซับซ้อนแวววาวเผยการสำรวจ “ไม่เปลี่ยนชื่อและแซ่ ข้าน้อยคือเจ้าสำนักน้อยที่เพิ่งรับตำแหน่งใหม่ของสำนักทิงเสวี่ยจริง ๆ ”

แม้จะยังไม่ทันมีพิธีรับมอบต่อ แต่ท่านแม่ของเขาได้เสียชีวิตเมื่อไม่นานมานี้ บัดนี้เขาก็คือนายของสำนักทิงเสวี่ย