พระชายาคือแพทย์อัจฉริยะ นิยาย บท 430

สีหน้าของอวิ๋นหลิงก็ไม่ผ่อนคลายเลยสักนิด “ไม่ได้มีเจตนาร้าย เจ้าหลอกผีอยู่หรือ？รีบบอกมาสิว่าใครบงการเจ้าจะดีกว่า มิเช่นนั้นอย่าหาว่าข้าใช้ดอกเบญจมาศพิฆาตและน้ำเซียนเซียวเหยามาปรนนิบัติเจ้า！”

ดอกเบญจมาศพิฆาต...น้ำเซียนเซียวเหยา...

ชื่อพอฟังแล้วก็ดูปกติดี แต่ใบหน้าขมขื่นของหน้ากากเงินบอกกงจื่อโยว ว่านั่นไม่ใช่ของดีอะไรแน่

เมื่อคิดถึงตรงนี้ กงจื่อโยวก็รีบพูดขึ้นมาทันที “อย่าอย่าอย่า！ข้าพูดแล้วข้าพูดแล้ว คนที่อยากได้ชีวิตของพระสนมฟงก็คือชาวเป่ยเจียงของชายแดนแคว้นเหมียวเจียง！”

ขอโทษด้วย เขาไม่อยากกินขี้จริง ๆ

ความอยากอยู่รอดของกงจื่อโยวค่อนข้างแข็งแกร่ง จึงบอกความจริงที่แคว้นเหมียวเจียงอยากฆ่าหลิวฉิงจนหมดเกลี้ยง

เดิมทีเซียวปี้เฉิงคิดว่าพวกเขาอาจต้องทรมานอย่างหนักถึงจะได้คําตอบ คิดไม่ถึงว่ากงจื่อโยวจะยอมจำนนอย่างตรงไปตรงมาขนาดนี้ ทุกคนก็งุนงงเล็กน้อยอยู่พักหนึ่ง

เจ้าสำนักของสำนักทิงเสวี่ยคนนี้จะพูดอย่างไรดี ปอดแหก...มากกว่าที่พวกเขาคิดเอาไว้มากนัก

แค่ขู่สองประโยค ก็เผยทุกอย่างแล้ว น่าแปลกใจจริง ๆ

อวิ๋นหลิงขมวดคิ้วและฟังวาทศิลป์เหล่านี้ ถ้าหากไม่ใช่เพราะว่าตรรกะของกงจื่อโยวสอดคล้องกับรายละเอียดต่าง ๆ นางคงต้องสงสัยว่าอีกฝ่ายจงใจโกหกเพื่อลดความระมัดระวังของพวกเขา

หลังจากที่หลิวฉิงฟังจบก็ตกใจ “เจ้าพูดอะไร ข้ามีสายเลือดชนเผ่าของกษัตริย์แคว้นเหมียวเจียง หนานเจียงยังอยากให้ข้ากลับไปเป็นสตรีศักดิ์สิทธิ์？”

ดักแด้กงจื่อโยวพยักหน้า “ก็เพราะว่าหนานเจียงอยากจะเอาเจ้ากลับไปเป็นสตรีศักดิ์สิทธิ์ ดังนั้นทางเป่ยเจียงอยากจะฆ่าเจ้า”

กู้ฉางเซินก็มีสีหน้าตกตะลึง เข้าใจขึ้นมาทันที

ตอนสมัยที่เขายังเด็กได้เดินทางไปท่องแคว้นถังใต้กับเสด็จแม่ เผลอตกไปอยู่ในมือของสาวเหมียวทรมานมานานหลายเดือน คือช่วงที่แม่ทัพเฟิงยังวัยรุ่นได้ช่วยเขาไว้

ไม่น่าแปลกใจที่อีกฝ่ายสามารถพาเขาออกจากดินแดนเจียงของพวกเหมียวได้อย่างง่ายดาย ที่แท้เดิมทีเขาก็คือเชื้อสายของเผ่ากษัตริย์ของแคว้นเหมียวเจียง

และด้วยเหตุนี้ แม่ทัพฟงถึงได้ตัดสายสัมพันธ์กับเชื้อพระวงศ์แล้วไปแคว้นเป่ยฉิน ในขณะที่พวกเขาเดินทางไปตั้งรกรากแคว้นเป่ยฉิน ก็แต่งงานมีลูก

ตอนนี้ขึ้นมาได้ว่า แม่ทัพเฟิงในฐานะลูกครึ่งเชื้อสายเหมียวและฮั่น ในตอนนั้นถูกขับไล่ออกจากแคว้นเหมียวเจียง

ด้วยเหตุนี้ราชวงศ์ปกปิดสถานะทางสายเลือดกับแคว้นเป่ยฉิน น่าจะเป็นเพราะกลัวว่าพวกเขากลัวการต่อต้าน บัดนี้ก็อธิบายจนชัดเจนหมดแล้ว

ประเด็นสำคัญของหลิวฉิงกลับไม่ได้อยู่ที่นี่ นางถามกงจื่อโยวอย่างครุ่นคิด “ถ้าเช่นนั้นเป็นสตรีศักดิ์สิทธิ์นั้นมีผลดีอะไร？พวกแคว้นเหมียวเจียงจนมากหรือ อาศัยอยู่ในคูน้ำภูเขาหรือ？”

“หืม？”

กงจื่อโยวอึ้งไปชั่วขณะ ไม่รู้ว่าจู่ ๆ นางถามคำถามนี้ขึ้นเพื่อกระไร

อวิ๋นหลิงตอบอย่างเฉลียวว่า “ถึงแม้ว่าจะอยู่ในภูเขา แต่ว่าพวกเหมียวมักจะสวมเครื่องประดับเงินที่มีค่ามาก ราชวงศ์ของพวกเขาน่าจะร่ำรวยมาก”

หลิวฉิงกระสับกระส่าย “ถ้าเช่นนั้นถ้าหากว่าข้ากลับไปเป็นกษัตริย์ที่ภูเขาล่ะก็ จะได้รับมรดกมากมายใช่ไหม？”

หางตาของกงจื่อโยวกระตุกอยู่ครู่หนึ่ง ทำลายจินตนาการอันงดงามของพวกนาง “อย่าโง่นักเลย หนานเจียงเพียงแต่อยากจะเอาเจ้าเป็นหมากในการต่อสู้เพื่อการรวมเป็นหนึ่งเดียวและอำนาจเท่านั้นเอง พวกเขาได้ยินว่าเจ้ากลายเป็นพระสนมที่ถูกทอดทิ้งของฮ่องเต้แคว้นเป่ยฉิน ดังนั้นจึงอยากจะพาเจ้ากลับไปเป็นหุ่นเชิด ยิ่งไปกว่านั้นชาวหนานเจียงอยากจะฆ่าพระชายาจิ้งอ๋องด้วย แบบนี้เจ้าทนได้หรือ？”

พอได้ยินคำพูดนี้ เซียวปี้เฉิงก็เปลี่ยนสีหน้าขึ้นมาทันที ถามเขาด้วยน้ำเสียงเย็นชาว่า “เหตุใดมาพูดถึงความสัมพันธ์กับหลิงเอ๋อร์？”

กงจื่อโยวยักไหล่ของเขา แต่เขาถูกห่อด้วยผ้าทั้งตัว จึงเหมือนดักแด้ที่ขยับ

เขายกมุมปากของเขาขึ้น “ฮูหยินเหลียนองค์หญิงชาวทูเจวียที่ซุ่มอยู่ในแคว้นต้าโจวของพวกเจ้ามาหลายปีคนนั้น คนรักเก่าของนางก็คือผู้มีอำนาจที่อยู่เบื้องหลังหนานเจียงในปัจจุบัน ฮูหยินเหลียนผู้นี้ต้องทรมานอยู่ในมือของพวก คนรักเก่าของนางไม่มีทางยอมอย่างแน่นอน”

อวิ๋นหลิงขมวดคิ้วโดยไม่รู้ตัว มิน่าล่ะในมือของยายแก่ปลิ้นปล้อนนั่นสามารถในการดึงหนอนพิษกู่ที่หายากและล้ำค่าออกมาได้ ที่แท้ยังมีความสัมพันธ์ที่ใกล้ชิดเช่นนี้อีกชั้นหนึ่งกับหนานเจียงนี่เอง

กองกําลังต่าง ๆ ที่ซุ่มซ่อนอยู่เบื้องหลังโลกนี้ สลับซับซ้อนมากกว่าที่นางคิดไว้