พระชายาคือแพทย์อัจฉริยะ นิยาย บท 436

นอกจากเป็นห่วงความปลอดภัยของหลงเย่แล้ว ที่อวิ๋นหลิงเป็นห่วงยิ่งกว่าคือทำอย่างไรจึงจะได้พบกับนาง

กงจื่อโยวกล่าวว่า “พวกท่านยืมมือสำนักทิงเสวี่ยในการติดต่อกับนางนั้นง่ายก็จริง แต่ถ้าหากอยากจะพบนางละก็คงยาก ก่อนอื่นต้องทำให้ฮ่องเต้แห่งแคว้นถังใต้ยกเลิกกฎหมายปิดประเทศ เช่นนั้นก็จำเป็นต้องแก้มนตร์ดำของพระสนมปีศาจ”

การแก้มนตร์ดำสำคัญสำหรับหลงเย่มาก สิ่งนี้อาจเกี่ยวพันถึงกระทั่งความปลอดภัยของชีวิตนาง

นางอายุสิบเก้าปีแล้ว อยากจะปลอมตัวในฐานะผู้ชายต่อไปคงจะยากขึ้นเรื่อยๆ ยิ่งไม่สามารถปลอมตัวได้ตลอดชีวิต ขุนนางในราชสำนักมากมายอยากจะหาพระชายาให้กับ “พระโอรสเจ็ด” คนนี้แล้ว

ถ้าขืนยังไม่หาวิธีการกลับคืนสู่สถานะหญิงสาว ไม่ช้าต้องจบเห่แน่

แม้ว่าถึงเวลานั้นเพศสภาพที่แท้จริงจะถูกเปิดเผย นางก็สามารถหนีรอดอย่างปลอดภัยภายใต้การช่วยเหลือจากสำนักทิงเสวี่ย แต่ฮองเฮาและคนในบ้านมารดาที่อยู่ในวังหลวงคงอนาถน่าดู

กงจื่อโยวยังคงพูดต่อด้วยสีหน้าเคร่งเครียดน้ำเสียงหนักอิ้ง “ตอนนี้มาตรการการเคลื่อนไหวมากมายของแคว้นถังใต้ล้วนทำให้ประชาชนเกิดความคับแค้นใจไปทั่ว ทั้งในราชสำนักและประชาชนทั่วไปต่างก็ได้ยินข่าว เรื่องที่ฮ่องเต้ถูกพระสนมปีศาจสะกดจิตให้หลงใหล ถ้าหากหยงเย่สามารถแก้ยันต์สะกดได้ เช่นนั้นนางก็จะกลายเป็นผู้มีความดีความชอบต่อแคว้นถังใต้ ถึงตอนนั้นอยากจะกลับคืนสู่การเป็นหญิงสาว ก็สามารถใช้ความดีลบล้างความผิดได้”

ถึงเวลานั้น เขาจะสั่งการให้คนของสำนักทิงเสวี่ยสร้างชื่อเสียงให้หลงเย่อย่างลับๆ ทำให้ราชวงศ์ไม่กล้าเอาผิดต่อนางได้

“พวกท่านมีอาจารย์เซียนมีใช่หรือ สามารถให้เขาใช้วิชาเซียนช่วยเหลือหลงเย่ได้หรือไม่”

กงจื่อโยวมองอวิ๋นหลิงด้วยสายตาแห่งความหวัง

อวิ๋นหลิงโกหกโดยที่ไม่รู้สึกสะทกสะท้านว่า “อาจารย์เคยบอกไว้ว่า การฝึกฝนในโลกมนุษย์ครั้งนี้เป็นบททดสอบของพวกเรา เขาไม่มีทางยื่นมือเข้ามายุ่ง แต่เขาก็ได้ให้สมบัติวิเศษที่สามารถช่วยให้พวกเราใช้วิชาเทพได้ นั่นก็คือก้อนหินสีแดงที่ร่วงหล่นจากท้องฟ้าก้อนนั้น......”

กงจื่อโยวได้ยินดังนั้น แววตายิ่งเผยแววร้อนใจ “แต่ดาวที่ร่วงจากท้องฟ้าชิ้นนั้นไม่รู้ว่าถูกโยนทิ้งไปที่ใด แล้วจะทำอย่างไรดี”

“ไม่ต้องห่วง ในมือข้ามีอยู่หนึ่งชิ้น ท่านช่วยข้าส่งไปให้ถึงมือนางก็พอ”

ตอนนี้นางกับเซียวปี้เฉิงนอกจากจะฝึกฝนทุกวันแล้ว ก็ไม่ได้มีความจำเป็นต้องใช้หินอุกกาบาต

สีหน้าของกงจื่อโยวผ่อนคลายลงทันที ก่อนจะเผยรอยยิ้มจางๆออกมา “เช่นนั้นก็ดีมากเลย ด้วยพลังของสำนักทิงเสวี่ยของข้า ส่งของไปยังเมืองหลวงแห่งแคว้นถังใต้ใช้เวลาเร็วสุดก็แค่สิบวันเท่านั้น”

แคว้นถังใต้กับแคว้นซีโจวเป็นประเทศเพื่อนบ้านกัน ตามหลักภูมิศาสตร์แล้วเมืองหลวงของทั้งสองประเทศอยู่ใกล้กันมาก เมื่อเทียบกับเมืองหลวงของแคว้นเป่ยฉินแล้วระยะทางสั้นกว่าครึ่ง

“ถ้าหากพวกท่านมีสิ่งขออะไรต้องการจะฝาก ถึงเวลาก็มอบให้ข้าทีเดียวแล้วกัน รับรองว่าจะส่งถึงมือหลงเย่อย่างปลอดภัย”

หลิวฉิงได้ยินคำพูดประโยคนี้ก็ย่นจมูกขึ้นมา นางอยากจะส่งหินอุกกาบาตของตนเองไปให้พี่ใหญ่ แต่ตอนนี้หินก้อนนั้นยังเก็บเอาไว้ในวังหลวงของแคว้นเป่ยฉิน ก่อนที่จะเดินทางมาฮ่องเต้ไม่อนุญาตให้นางนำมาด้วย

ดังนั้นนางจึงพูดตรงๆว่า “หินก้อนนั้นของข้าไม่ได้พกติดตัวมาด้วย เช่นนั้นก็ส่งสัตว์เทพไปปกป้องพี่ใหญ่ก่อนแล้วกัน”

กงจื่อโยวขมวดคิ้วขึ้นมา นึกถึงเจ้าเสือขี้แยขึ้นมาทันที “ศิษย์พี่รองหมายถึงสัตว์เทพที่มีรูปร่างเหมือนพยัคฆ์ขาวตัวนั้นหรือ ของชิ้นใหญ่ขนาดนี้ไม่สามารถส่งเข้าไปในวังหลวงอย่างเปิดเผยได้”