พระชายาคือแพทย์อัจฉริยะ นิยาย บท 435

เซียวปี้เฉิงเข้าใจทันที มิน่าล่ะ ก่อนหน้านี้พวกเขาตามหาอยู่นาน ทว่ากลับไม่ได้เบาะแสของหลงเย่เลย

เพราะผู้ที่พวกเขาต้องการตามหาไม่เพียงแต่อยู่ในวัง ทั้งยังมีสถานะเป็นบุรุษ พวกเราตามหาผิดทิศทางตั้งแต่แรกแล้ว

กงจื่อโยวอธิบายทุกอย่างเสร็จ ปรับสีหน้าแล้วพูดว่า “เพราะเกี่ยวพันถึงชีวิตของหลงเย่ เมื่อครู่ข้าถึงไม่ได้เล่ารายละเอียดให้ทุกท่านฟัง โปรดให้อภัยด้วย”

สีหน้าอวิ๋นหลิงก็กลับมาดีขึ้น “ไม่เป็นไร ความสัมพันธ์ของเจ้ากับหลงเย่คงดีไม่น้อยเลยสิท่า?”

กงจื่อโยวกลัวตายขนาดนี้ ก่อนหน้านี้เพื่อความอยู่รอดแล้ว ยังประจบประแจงพวกเขาเหมือนสุนัขหน้าด้าน ไม่สนใจคำว่าศักดิ์ศรีเลย ทว่าเมื่อพูดถึงเรื่องหลงเย่ เขากลับทำหน้าบึ้ง เลือกที่จะปิดบังความลับอย่างมิดชิด

นางรู้สึกว่าคบกับกงจื่อโยวได้

กงจื่อโยวได้ยินคำถามของอวิ๋นหลิงแล้ว สีหน้าพลันซับซ้อน ความหดหู่ใจในก้นบึ้งนัยน์ตามลายหายไปเป็นปลิดทิ้ง “สำนักทิงเสวี่ยกับราชวงศ์ถังใต้มีความแค้นอันใหญ่หลวงต่อกัน ข้ากับหลงเย่เรียกว่าไม่ต่อสู้กันก็ไม่รู้จักกัน ตอนนี้ถือว่าพวกเรา...เป็นเพื่อนกันกระมัง นางบอกมาแบบนี้”

หลิวฉิงฟังมาถึงจุดนี้ ความเครียดก็เบาลงเล็กน้อย

พี่ใหญ่ไม่ใช่คนเชื่อใครสุ่มสี่สุ่มห้า ผู้ที่ทำให้นางนับเป็นเพื่อนได้ต้องร่วมเป็นร่วมตายมาแล้วแน่ๆ

แสดงว่ากงจื่อโยวเป็นคนเชื่อถือได้

หลังจากอวิ๋นหลิงปรับตัวรับข้อมูลระทึกใจนี้ได้แล้ว ก็เริ่มเป็นห่วงหลงเย่ขึ้นมา ก่อนหน้านี้นางรู้ว่าหลิวฉิงอยู่แคว้นเป่ยฉินก็เป็นห่วงยิ่งนัก ทว่ายามนี้ดูแล้ว ที่ที่หลงเย่อยู่ถึงจะมีความยากระดับขุมนรกอย่างที่เขียนไว้ในนวนิยาย

เมื่อเปรียบเทียบกับหลงเย่แล้ว ถึงแม้แคว้นต้าโจวจะมีอันตรายรอบด้าน ทว่าก็สามารถคลี่คลายโดยไม่รู้ตัว

ส่วนหลงเย่ไม่มีวรยุทธ์ และไม่มีพลังทำลายล้างเหมือนน้องเล็ก ไม่รู้ว่าตลอดสามปีที่ผ่านมา นางรับมือกับเหตุการณ์ร้าย ๆ คนเดียวได้อย่างไร

อวิ๋นหลิงนึกถึงจุดนี้ก็รีบถามด้วยความร้อนรนใจ “ยามนี้นางเป็นอย่างไรบ้าง อันตรายมากหรือเปล่า?”

กงจื่อโยวพูดปลอบโยน “ไม่ต้องเป็นห่วงไป ตอนนี้นางปลอดภัยดี ต่อให้ไม่สะดวกเพียงใด แต่ก็ยังมีสำนักทิงเสวี่ยคอยให้ความช่วยเหลืออยู่ด้านหลัง”

เขาเล่าเรื่องราวของหลงเย่น้ำไหลไฟดับ

นางเป็นหนึ่งในลูกสาวฝาแฝด ฉะนั้นร่างกายผอมเล็กและป่วยออด ๆ แอด ๆ แต่เล็ก แต่ก็เป็นข้ออ้างในเรื่องของรูปร่างที่จะปลอมตัวเป็นชายได้เป็นอย่างดี

ในสายตาคนนอกองค์ชายเจ็ดร่างกายอ่อนแอแต่กำเนิด ต้องเก็บตัวรักษากาย ไม่ค่อยเข้าสังคมมากนัก

หากไม่มองที่เขาเป็นโอรสคนโตของฮองเฮาแล้ว นอกนั้นก็มีเพียงความสามารถด้านอักษรให้ชื่นชมเท่านั้น นอกนั้นก็ไม่มีข้อดีอย่างอื่นให้เปรียบเทียบกับผู้อื่นเลย เป็นบุคคลที่ไม่มีอิทธิพลใด ๆ

“แต่อุบัติเหตุเมื่อสี่ปีก่อน ฮองเฮาแห่งแคว้นถังใต้ไม่เป็นที่โปรดปรานของฮ่องเต้ ผู้ที่ได้รับความโปรดปรานเป็นพระสนมปีศาจที่แคว้นเหมียวเจียงส่งตัวมา แล้วลูกชายของนางก็รักเพศเดียวกัน จึงไปล่วงเกินกับหลงเย่”

“เรื่องครั้งนั้นทำให้สถานะสตรีของหลงเย่ถูกเปิดโปง แต่โชคดีที่มีดวงดาวตกมาจากสวรรค์แล้วทับชายโฉดคนนั้นตาย นับแต่บัดนั้นเป็นต้นมา นางกับพระสนมปีศาจก็กลายเป็นศัตรูต่อกัน”

อวิ๋นหลิงพยักหน้า คงจะเป็นช่วงที่หลงเย่ทะลุมิติมา

“ทุกคนคิดว่าฮองเฮากับองค์ชายเจ็ดต้องซวยแน่ ทว่าไหนเลยจะคิดว่าองค์ชายเจ็ดที่แสนจะธรรมดาในวันวาน กลับเริ่มออกลาย โจมตีพระสนมปีศาจให้พ่ายแพ้ทุกครั้งไป”

กงจื่อโยวเล่ามาถึงจุดนี้ก็เหมือนจะคิดอะไรได้ ระหว่างคิ้วเผยรอยยิ้มแห่งความอ่อนโยนออกมา

ราชวงศ์แห่งแคว้นถังใต้ สำนักทิงเสี่ย แคว้นเหมียวเจียง เป็นศัตรูและคานอำนาจซึ่งกันและกัน

ตอนนั้นเขาย่อมสุขใจที่เห็นสองกลุ่มนี้ปะทะกันอยู่แล้ว ทว่าเขากลับพบว่าองค์ชายเจ็ดเป็นสตรีโดยบังเอิญ จากที่ยืนดูสีสันอยู่ห่าง ๆ ก็ดึงตัวเองเข้าไปเกี่ยวข้องด้วย

“หลงเย่เป็นคนปิดบังเก่ง มีจิตใจที่หนักแน่น ชาวเหมียงเจียงใช้วิชาสะกดจิตกับนางก็ไม่เกิดผลใด ๆ แล้วยังมีวิชาแก้คำสาปบางอย่างด้วย อาจารย์เทวดาคงสอนมาสิท่า?”