พระชายาคือแพทย์อัจฉริยะ นิยาย บท 441

ทั้งสองเห็นพ้องต้องกันในเรื่องของเฉียงเวย เซียวปี้เฉิงเอางูขาวที่สำนักทิงเสวี่ยช่วยจับมามอบให้กับหลิวฉิง

หลังการผ่าตัด พลังจิตของหลิวฉิงก็ฟื้นฟูได้ไม่เลว ใช้เวลาประมาณสองวัน ก็ประทับรอยพลังจิตลงไปในสมองของงูขาว และตั้งชื่อให้มันว่า “ซู่เจิน”

อวิ๋นหลิงเองก็เชี่ยวชาญเรื่องการควบคุมรอยพลังจิตแล้ว นางนำงูขาวมาพันไว้ที่แขน ดูเหมือนข้อมือสีขาวดุจหิมะที่สวมใส่กำไลหยกเอาไว้

หลิงซูดูแล้วได้แต่เหงื่อเย็นไหลพลั่ก “พระชายา อยู่ดีๆทำไมท่านจึงเล่นกับงูเหมือนชาวเหมียวเจียงขึ้นมาเพคะ เจ้าสิ่งนี้ไม่น่าเล่นเลย ถ้าจู่ๆเกิดมันกัดท่านขึ้นมา เช่นนั้นคงต้องเป็นเรื่องใหญ่แน่”

งูตัวนี้มีสีขาวทั้งตัวราวกับหยก รูปร่างเล็กกะทัดรัด ดวงตาทั้งคู่สีแดงราวกับเลือด ทำเสียงขู่ฟ่อและแลบลิ้นสีดำสนิทของมันออกมา

เขาจำได้ว่านี่เป็นงูพิษร้ายแรงที่อาศัยอยู่ในป่าลึกของแคว้นต้าโจว มีนิสัยตามธรรมชาติที่ดุร้ายมาก พลังการโจมตีรุนแรง อย่ามองว่ามันอายุน้อยตัวเล็ก ถ้าถูกกัดจะตายในทันทีทันใด จั่นอิ่งกับพระชายาจิ้งอ๋องคนหนึ่งกล้าจับคนหนึ่งกล้าเล่นจริงๆ ทำเอาเขาตกใจจนอกสั่นขวัญหายไปหมดแล้ว

อวิ๋นหลิงยิ้มพลางพูดขึ้นมาว่า “เจ้าวางใจเถอะ งูตัวนี้ถูกพี่ฉิงใช้วิชาลับทำให้เชื่องแล้ว ไม่ว่าจะอยู่ในสถานการณ์ใดก็จะไม่ทำร้ายคน”

นอกเสียจากคนที่มีพลังจิตจะสั่งการให้มันโจมตี

พูดจบแล้ว อวิ๋นหลิงก็ตวัดหางของงูขาวขึ้นมา นำไปวางไว้ที่ลำคอของหลิงซู หลิงซูตกใจจนหน้าซีดขาวไปทันที ร่างกายแข็งทื่อไม่กล้าแม้แต่จะทำตัวสั่นเทา

“พระๆๆ......ชายา......”

ที่ลำคอรับรู้ได้ถึงความรู้สึกเย็น ขณะที่หลิงซูกำลังจะขอร้องด้วยเสียงปนสะอื้น กลับพบว่างูตัวนี้ดูเชื่องอย่างไม่น่าเชื่อ ก่อนจะค่อยๆผ่อนคลายลง

ดวงตาของเขาเผยให้เห็นประกายตาที่คาดไม่ถึง น้ำเสียงประหลาดใจ “มันไม่กัดคนจริงๆด้วย”

ว่าแล้ว หลิงซูก็ยื่นนิ้วออกไปอย่ากล้าหาญ ลูบที่ปลายหางของงูขาวอย่างระมัดระวัง

ริมฝีปากของอวิ๋นหลิงโค้งขึ้น แววตาแฝงรอยยิ้มกวักนิ้วไปทางงูขาว “มานี่”

งูขาวที่ไม่มีการเคลื่อนไหวเหมือนจะรับรู้ได้ ค่อยๆยืดลำตัวขึ้นเลื้อยลงมาจากร่างของหลิงซู เปลี่ยนมาเป็นพันรอบข้อเท้าของอวิ๋นหลิง

หลิงซูดวงตาเบิกกว้าง บนโลกใบนี้มีคนที่มีความสามารถโดดเด่นมากมาย คนที่สามารถควบคุมสัตว์ได้ใช่ว่าพวกเขาจะไม่เคยเห็น แต่พิเรนทร์เช่นนี้เพิ่งเคยเห็นเป็นครั้งแรก

เช่นก่อนหน้านี้ตอนที่จิ้งอ๋องแสร้งทำเป็นออกจากเมืองหลวง ชาวทูเจวียเคยส่งราชาหมาป่าน้อยมาลอบสังหารระหว่างทาง อีกฝ่ายสามารถสั่งการหมาป่าในการทำศึกได้

แต่นั่นเป็นเพราะตัวราชาหมาป่าน้อยเองเป็นลูกหมาป่า ถูกหมาป่าเลี้ยงดูมาตั้งแต่เด็ก ดังนั้นจึงฝึกฝนจนมีความสามารถเช่นนี้

“ทำไมงูตัวนี้จึงได้เชื่อฟังกว่าสุนัขเสียอีก” หน้ากากเงินที่เห็นฉากนี้ด้วยตนเองก็รู้สึกตกตะลึง “แม้แต่วงศ์ตระกูลของนางไป๋ที่เชี่ยวชาญการควบคุมงูมากที่สุดของเหมียวเจียง ความสามารถของพวกเขาเมื่อเทียบกับพระสนมฟงแล้ว ไม่ต้องพูดถึงเลย”

ที่หนานเจียงมีครอบครัวนางไป๋ที่ควบคุมงูได้อย่างร้ายกาจมาก แต่ไม่มีใครกล้าทำภายใต้สถานการณ์ที่ไม่ใช่ขลุ่ยแมลงในการควบคุม ไม่มีใครสัมผัสใกล้ชิดกับงูพิษร้ายแรงอย่างกล้าหาญเช่นนี้

อีกอย่างงูพิษที่พวกเขากล้าจับต้องนั้น ล้วนเป็นงูที่เริ่มเลี้ยงดูมาตั้งแต่ออกมาจากไข่จนคุ้นเคย ต้องรู้ว่าว่างูขาวตัวนี้เพิ่งจะถูกจั่นอิ่งจับมาไม่ถึงสามวัน คิดไม่ถึงว่าจะถูกทำให้เชื่องจนถึงขั้นนี้แล้ว ช่างน่าตกตะลึงจริงๆ