พระชายาคือแพทย์อัจฉริยะ นิยาย บท 445

อวิ๋นหลิงได้ยินว่าเสิ่นชิ่นมาหาก็รีบไปรอต้อนรับที่ห้องโถง ไม่นานเสิ่นชิ่นในอาภรณ์สีแดงก็ปรากฏสู่สายตา

เสิ่นชิ่นไม่ได้แต่งกายในฐานะพระชายาเสียนอ๋องแล้ว ยามนี้สวมเพียงกระโปรงเนื้อผ้าทั่วไป ไม่ได้พิถีพิถันในการแต่งตัว แลดูเรียบง่าย สบายตัวขึ้นมาเยอะ

อวิ๋นหลิวแย้มยิ้มเอ่ยด้วยความดีใจ “อาชิ่น ไม่เจอกันนานเลย วันนี้เหตุใดเจ้าถึงมีเวลามาเป็นแขกในจวนข้าได้?”

นางกับเสิ่นชิ่นไม่ได้เจอกันสองเดือนกว่าแล้ว หลังจากจวนเสียนอ๋องโดนรื้อ เสิ่นชิ่นก็ย้ายไปปรับสภาพจิตใจในเรือนหลังเล็ก ๆ เงียบสงบแห่งหนึ่ง

ช่วงปรับสภาพจิตใจนี้ เสิ่นชิ่นไม่ค่อยสมาคมกับผู้อื่น อวิ๋นหลิงรู้ว่านางต้องการอยู่เงียบ ๆ สักพัก จึงไม่ได้ไปรบกวนนาง

เสิ่นชิ่นหย่อนกายนั่งพร้อมกับยิ้มเอ่ย “ที่ข้ามาในวันนี้ เพราะอยากบอกเจ้าว่า ต่อไปไม่ต้องให้ผู้ดูแลเฉียวส่งของโน้นนี่นั่นให้ข้าแล้ว ตอนนี้ข้าหางานได้แล้ว”

ทรัพย์สมบัติของตระกูลเสิ่นก็เกือบจะไม่มีเหลือ และนางก็ออกจากจวนเสียนอ๋องตัวเปล่า ไม่เก็บเครื่องใช้ที่จารึกความทรงจำในอดีตไว้แม้แต่ชิ้นเดียว

ถึงแม้จะมีเงินใช้จ่ายได้เกือบหนึ่งปี ทว่าจะรอให้ใช้จนหมดก็กระไรอยู่

อวิ๋นหลิงมองประเมินเสิ่นชิ่น เห็นนางดูผอมลง ทว่ากลับมีชีวิตชีวากว่าแต่ก่อน

ใบหน้าผอมซูบของอีกฝ่ายเงางามและหนักแน่น ดูเหมือนจะเดินออกจากอดีตอันขมขื่นได้แล้ว

ความเข้มแข็งของนางชวนให้นับถือยิ่ง

“ได้งานที่ไหน? หากเจ้าอยากหางานทำ เหตุใดจึงไม่บอกข้าล่วงหน้า ไปทำงานในโรงหมอข้าจะไม่ดีกว่าหรือ?”

เสิ่นชิ่นยิ้มเอ่ย “ข้าไม่ชอบกลิ่นโอสถ และไม่ช่ำชองเรื่องพวกนั้น ตอนนี้ข้ากับชุนหยาเป็นลูกจ้างในร้านหนังสือแห่งหนึ่ง เวลาว่าง ๆ ก็สามารถอ่านหนังสือได้ ถือว่าฆ่าเวลาได้ดีเลย”

เหตุผลที่ว่าไม่ชอบกลิ่นโอสถย่อมเป็นข้ออ้าง นางแค่ไม่อยากให้อวิ๋นหลิงเหนื่อยหรือต้องมาดูแลนาง เพราะด้วยนิสัยของอวิ๋นหลิงแล้ว หากนางไปทำงานในโรงหมอจริง อวิ๋นหลิงต้องหาข้ออ้างมอบเงินให้นางแน่

เมื่อก่อนเสียนอ๋องทำเรื่องเลวระยำไว้เยอะและหนักมาก เสิ่นชิ่นไม่มีหน้ารับน้ำใจของอวิ๋นหลิงได้

ยิ่งไปกว่านั้น ตลอดเวลาที่ผ่านมา อวิ๋นหลิงเคยช่วยนางมาเยอะแล้ว

อวิ๋นหลิงเป็นคนฉลาดปราดเปรื่อง รู้เจตนาของอีกฝ่าย ทว่าไม่ได้แสดงบนสีหน้า ยิ้มพยักหน้าเอ่ย

“งานในร้านหนังสือยุ่งไหม? อย่าทำให้ตัวเองเหนื่อยจนร่างพักล่ะ?”

ช่วงก่อนเสิ่นชิ่นแท้งจนเสียสุขภาพ ต้องพักฟื้นครึ่งปีถึงจะดีขึ้น ทว่าเรื่องราวร้ายๆประเดประดังเข้าใส่จนนางไม่มีเวลาหายใจ ตอนนี้ยังต้องทำงานอย่างเหน็ดเหนื่อยเพื่อประทังชีวิตอีก

เสิ่นชิ่นเอ่ยเสียงอ่อนโยน “ที่ร้านหนังสือว่างมาก ส่วนมากข้าก็แค่จัดระเบียงชั้นวางหนังสือเอง แล้วก็ช่วยคัดหนังสือยามว่างด้วย งานเดียวได้เงินสองส่วน”

อวิ๋นหลิงเห็นนางพอใจกับงานในร้านหนังสือ จึงวางใจ

เพราะพวกนางสองคนไม่เจอกันนาน จึงพูดคุยกันอยู่นาน ทั้งยังเล่าถึงอาการของนั่วเอ๋อร์ในช่วงนี้ด้วย จากนั้นเสิ่นชิ่นจึงจะกลับไปอย่างสบายใจ

ทันทีที่เสิ่นชิ่นกลับไป อวิ๋นหลิงก็เรียกองครักษ์เงาที่ชื่อเย่อี ผู้ที่คอยปกป้องเสิ่นชิ่นอย่างลับ ๆ ตามคำสั่ง

“ช่วงนี้อาชิ่นเป็นเช่นไรบ้าง โดนรังแกในร้านหนังสือหรือไม่?”

เย่อีตอบ “ช่วงนี้พระชายาเสียนสบายดีพ่ะย่ะค่ะ ช่วงก่อนพวกสตรีสูงศักดิ์ที่เคยเป็นอริกับนาง ไปหาเรื่องนางที่ร้านหนังสือหลายครั้ง แต่ข้าน้อยก็แอบสะสางเงียบๆเรียบร้อยหมดแล้วพ่ะย่ะค่ะ”

ก่อนเสิ่นชิ่นออกเรือน เพราะเป็นคนชอบผดุงคุณธรรม ตรงไปตรงมา จึงบาดหมางกับคุณหนูชาติตระกูลสูงส่งหลายคน สตรีพวกนั้นเห็นตระกูลเสิ่นหมดอำนาจก็ฉวยโอกาสเหยียบย่ำพระชายาเสียนผู้ตกอับ

ทว่าอย่างไรเสียก็เป็นคนที่อวิ๋นหลิงคอยปกป้อง หลังจากที่เย่อีไปคุยกับสามีสตรีพวกนั้นเป็นการส่วนตัวแล้ว คู่กรณีก็ไม่ไปหาเรื่องเสิ่นชิ่นอีก

อวิ๋นหลิงได้ยินก็เลิกคิ้ว “เจ้าคอยปกป้องอาชิ่นต่อ ข้ากลัวพวกนั้นจะทำร้ายอาชิ่นลับๆ”

“พระชายากังวลตรงจุดแล้วพ่ะย่ะค่ะ คนพวกนั้นแค่ใช้วิธีกลั่นแกล้งอย่างลับ ๆ แต่ก็ไม่สำเร็จพ่ะย่ะค่ะ” เย่อีหยุดนิ่งแล้วพูดด้วยท่าทีกระอิดกระเอื้อน “ข้าน้อยยังพบว่า...มีกลุ่มหนึ่งคอยปกป้องพระชายาเสียนอย่างลับๆด้วยพ่ะย่ะค่ะ”

หนังตาอวิ๋นหลิงกระตุกสองครั้ง “เสียนอ๋อง?”