พระชายาคือแพทย์อัจฉริยะ นิยาย บท 452

อวิ๋นหลงถามอย่างประหลาดใจ “เจ้าไปเอาหนังสือต้องห้ามมากมายเช่นนี้มาจากไหน”

ถูกต้อง หนังสือที่ไม่อาจพรรณนาได้เหล่านี้ ราชสำนักไม่อนุญาตให้ร้านหนังสือนำมาวางไว้บนชั้นขายอย่างเปิดเผย

จะมีร้านหนังสือคล้ายกับตลาดมืดแอบตีพิมพ์ แต่เป็นเพราะกฎราชสำนักไม่ว่าจะซื้อหรือขายก็มีความผิดเช่นเดียวกัน ดังนั้นหนังสือเหล่านี้จึงมีการไหลเวียนอย่างลับๆ

เฉียงเวยเม้มปากยิ้มน่ารัก ในสายตามีแววภูมิใจอยู่หลายส่วนผุดขึ้นมา

“สำนักทิงเสวี่ยของพวกเรามีร้านค้ามากมาย มีร้านหนังสืออยู่สองสามร้าน บอกท่านตรงๆก็ได้ เมื่อก่อนตอนที่ข้าว่างจะเขียนต้นฉบับของหนังสือพวกนี้ ร้านค้าของสำนักก็จะนำไปตีพิมพ์และขาย หาเงินได้ไม่น้อยเลยทีเดียว”

พูดถึงจุดที่น่าตื่นเต้น เฉียงเวยค้นหนังสือที่เป็นตัวแทนผลงานของตนเองออกมาจากกล่อง วางเรียงเป็นแถวเอาไว้บนโต๊ะ

“นี่ เหล่านี้ข้าเป็นคนเขียนทั้งหมด”

ด้วยความอยากรู้ อวิ๋นหลิงเปิดดูเนื้อหาในหนังสือสองสามเล่ม พบว่าสมองของเฉียงเวยมีจินตนาการล้ำเลิศมาก สิ่งที่เขียนไม่ได้เป็นเรื่องผู้ชายเก่งผู้หญิงสวย ไม่ได้เป็นเรื่ององค์หญิงกับราชบุตรเขย หรือเป็นเรื่องเทพจิ้งจอกจำแลงซึ่งเป็นแก่นเรื่องโบราณที่เป็นที่นิยมโดยทั่วไป

มีการเขียนถึงเรื่องราวของปีศาจกับมนุษย์ธรรมดา และเกี่ยวข้องกับเรื่องเหนือธรรมชาติและภูตผีปีศาจ

มีเล่มหนึ่งเขียนถึงเรื่องต้นฉัตรจีนหลังบ้านนางเอกกลายเป็นปีศาจ แปลงร่างเป็นชายหนุ่มและเข้ามาพัวพันกับนาง

อีกเล่มหนึ่งก็เขียนถึงคุณชายตระกูลใหญ่ที่เก็บลูกแมวได้ระหว่างทาง ลูกแมวแปลงร่างกลายเป็นหญิงสาวในตอนกลางคืน

ยังมีอีกเล่มหนึ่งพูดถึงชายหนุ่มคนหนึ่งที่ตื่นขึ้นมาในวันหนึ่ง พบว่าจู่ๆตนเองก็กลายเป็นหญิงสาว เนื้อหาแปลกใหม่จนอวิ๋นหลิงคิดว่านำไปเขียนในยุคสมัยของตนเองก็ไม่ล้าสมัย

ไม่ว่าจะเป็นเรื่องราวการต่อสู้แย่งชิงกันเองในครอบครัว ความรักที่โหดร้ายทารุณ ความรักแสนหวานที่มีต่อสัตว์เลี้ยงตัวโปรด บุญคุณความแค้นในยุทธภพ......มีครบทุกอย่างที่ควรมี

จะว่าไป หากโยนส่วนที่ไม่อาจพรรณนาทิ้งไป เฉียงเวยเขียนได้น่าสนใจมาก น่าสนุกกว่าหนังสือทั่วไปไม่ใช่เพียงเล็กน้อยเท่านั้น

อวิ่นหลิงพลิกอ่านคร่าวๆ อดไม่ได้ที่จะยกนิ้วโป้งขึ้นมาให้กับเฉียงเวยอย่างรู้สึกชื่นชม

“เป็นหญิงที่มีความรู้ความสามารถจริงๆ”

เฉียงเวยรับคำชมของอวิ๋นหลิงด้วยใบหน้าเต็มไปด้วยรอยยิ้ม เอ่ยด้วยใบหน้าเบิกบาน “หนังสือของข้าขายดีที่สุดในร้านหนังสือ ลูกศิษย์ในสำนักเห็นว่ามันหาเงินได้มาก เลียนแบบข้าก็มีไม่น้อย แต่ก็ไม่ได้รับการต้อนรับที่ดีเท่ากับหนังสือข้า”

เมื่อได้ยินว่าหาเงินได้มาก หูของอวิ๋นหลิงก็ตั้งชันขึ้นมาทันที

“เจ้าขายหนังสือเหล่านี้ได้เงินประมาณเท่าไหร่”

“คนทั่วไปขายต้นฉบับให้กับร้านหนังสือ ส่วนใหญ่จะซื้อขายในราคาขาดตัว เพียงแต่ร้านหนังสือนั่นเป็นของตัวเอง ดังนั้นข้าจะได้รับส่วนแบ่งกำไรทุกเดือน ช่วงที่ได้มากก็ห้าหกร้อยตำลึงเงิน ช่วงที่ได้น้อยก็สองสามร้อยตำลึงเงิน”

อาศัยรายได้เหล่านี้ ตอนนี้เฉียงเวยเป็นสาวกประกาศิตป้ายแดงที่ร่ำรวยที่สุด จำนวนครั้งในการออกไปทำภารกิจก็น้อยกว่าคนอื่นๆ