พระชายาคือแพทย์อัจฉริยะ นิยาย บท 458

เขาเอามือไขว้หลัง มองหลี่หยวนเส้าด้วยสีหน้าไร้ความรู้สึก

“พรุ่งนี้อย่าลืมไปรับโทษที่หอต้าหลี่ โทษฐานที่ป่าวประกาศเกินอำนาจ จะถูกโบยยี่สิบไม้ หลังจากลงโทษสิ้นสุดลง ก็ให้ปู่เจ้าไปรับด้วยตนเองที่หอต้าหลี่”

ใบหน้าของหลี่หยวนเส้าพลันเผือดสีลง

เขาฝืนยอมรับการลงโทษของสำนักศึกษาได้ เพียงเหน็ดเหนื่อยหนึ่งเดือน และอัปยศอดสูอีกนิดหน่อยเท่านั้น

แต่ทางด้านเซียวปี้เฉิงกลับถือเป็นการลงโทษอย่างจริงจัง แล้วจะบันทึกไว้ในม้วนเอกสารทางการด้วย จะส่งผลกระทบต่อการเป็นขุนนางของเขาในภายภาคหน้า

ตอนนี้เขาค่อนข้างตื่นตระหนก “ท่านจิ้งอ๋อง...”

“ออกไป”

เซียวปี้เฉิงเชิดคางขึ้นเล็กน้อยตัดบทเขา สองคำนี้เรียบๆ และไร้อารมณ์ แต่กลับทำให้หลี่หยวนเส้ารู้สึกเสียวสันหลังเย็นวาบ ไม่สามารถเอ่ยคำวิงวอนได้แม้แต่คำเดียว

สิ้นเสียงคำสั่ง ลูกหลานหลายคนของตระกูลชนชั้นสูงที่อยู่เบื้องหลังหลี่หยวนเส้าต่างกลัวว่าพวกตนจะโดนเข้าปิ้งพลอยติดร่างแหไปรับโทษด้วย จึงรีบถอยกลับไปเป็นพัลวัน

หลี่หยวนเส้าหน้าซีดนิดหน่อย จำต้องล่าถอยด้วย

เซียวปี้เฉิงจ้องแผ่นหลังของอีกฝ่ายอย่างเฉยเมย ม่านตาหม่นทะมึน

คราวนี้ภายนอกเป็นการลงโทษหลี่หยวนเส้า แต่มีหรือจะมิใช่การลอบตอบโต้เสนาบดีขวาหลี่อย่างลับๆ บอกอีกฝ่ายว่าเขาจะไม่ถูกตระกูลหลี่ควบคุมง่ายๆ

เพื่อป้องกันไม่ให้ผู้อื่นเอาผู้หญิงมายัดเยียดให้อีกอย่างเด็ดขาด ว่ากันถึงแก่นแท้แล้วจำเป็นต้องอาศัยการปราบปรามและต่อต้านเขาในหลายๆ ด้าน

อย่างไรเสีย เขาไม่อาจแก้ไขปัญหาเหล่านี้ด้วยการเล่นลูกไม้เดิมๆ ได้เสมอไป ยิ่งไม่หวังให้อวิ๋นหลิงยืนอยู่เบื้องหน้าทุกครั้ง แล้วถูกกล่าวหาว่าไร้ศีลธรรมและหึงหวงโดยไม่มีสาเหตุ

ทันทีที่พวกหลี่หยวนเส้าจากไป ในห้องเหลือเพียงสามคนรวมอวิ๋นหลิงด้วย

นางเดินไปหาเฟิงอู๋จี มองประเมินเขาอย่างนึกสงสัย แล้วพบว่าลายมือของเขาไม่เลวเลย

ครั้นสังเกตว่าอวิ๋นหลิงกำลังมองตนอยู่ เฟิงอู๋จีตัวแข็งทื่อเล็กน้อย รู้สึกตกประหม่าอยู่บ้าง ก่อนจะใช้หางตาเหลือบมองดวงหน้าที่งามเพริศพริ้งของนาง แล้วก้มหน้างุดทันที

“ที่หลี่หยวนเส้าบอกว่าเจ้าพูดจาแทะโลมน้องห่านของเขานั้นเป็นอย่างไรกันแน่”

เฟิงอู๋จีเม้มริมฝีปาก ตอบเสียงเบาว่า “ตอนปีกลายช่วงกลางฤดูร้อน นางเป็นลมกลางแดด ข้าไม่เห็นใครอยู่ตรงนั้นเลย จึงขันอาสาอุ้มนางไปโรงหมอ ย่อมแตะเนื้อต้องตัวกันอย่างเลี่ยงไม่ได้ ถ้านางเอาแต่พูดว่าข้าเสียมารยาท เช่นนั้นข้าเองก็จนใจ”

อวิ๋นหลิงพยักหน้า ไม่ถามมากความอีก “เจ้าค่อยๆ คัดลอกไปเถอะ ข้ากับองค์รัชทายาทยังมีธุระอีก ไปก่อนนะ หากเจ้ามีปัญหาอะไรก็ไปหาผู้ดูแลได้”

“น้อมส่งท่านอ๋อง พระชายา”

เฟิงอู๋จียืนขึ้นโค้งคำนับ มองตามหลังพวกเขาไป ในใจอดรู้สึกตื่นเต้นและผิดหวังเล็กน้อยไม่ได้

ยังคิดว่าพระชายาจิ้งอ๋องจะไม่ชอบขี้หน้าเขาเพราะเป็นคนของตระกูลเฟิงเสียอีก...

เขาพับแขนเสื้อขึ้น ลูบเหรียญเงินขนาดเท่าเหรียญทั่วไปที่ผูกข้อมือไว้ บนนั้นพิมพ์ลายดอกไม้สี่แฉกอันงดงามไม่เหมือนใครอยู่ดอกหนึ่ง

หากอวิ๋นหลิงอยู่ที่นี่ คงจำได้ว่านี่เป็นสัญลักษณ์ประจำตัวในองค์กรของนาง ก่อนหน้านี้นางได้ประทับมันไว้ที่ก้นขวดและบนกล่องยาที่ขายในร้านขายยา

ในเมืองหลวงของแคว้นต้าโจว ผู้สนับสนุนพระชายาจิ้งอ๋องจำนวนมากจะประทับลายนี้บนข้าวของของตนเอง แม้กระทั่งบนเสื้อผ้าอาภรณ์ เพื่อแสดงถึงการสนับสนุนและเคารพเทิดทูนพระชายาจิ้งอ๋อง