พระชายาคือแพทย์อัจฉริยะ นิยาย บท 465

ถึงแม้หลี่เมิ่งเอ๋อร์จะมิใช่องค์หญิง แต่ก็ถือว่าสามารถเรียกลมเรียกฝน อยากได้อะไรก็ต้องได้มาตั้งแต่เล็กแล้ว

สมัยเป็นเด็กผู้เดียวที่จะเทียบรัศมีกับนางได้ก็คือองค์หญิงหกที่ประสูติจากฮองเฮาเฟิง แม้กระทั่งบรรดาองค์ชายก็ยังต้องหลีกทางให้

เวลานั้นแม้เซียวปี้เฉิงจะมีสีหน้าเย็นชาอยู่เสมอ และมักจะเงียบขรึมไม่เอ่ยวาจา ทว่าไม่เคยปฏิเสธคำขอของนางแต่อย่างใด

มองบุรุษที่คุ้นเคยแต่แปลกหน้าตรงหน้าแล้ว หลี่เมิ่งเอ๋อร์ก็ขมวดคิ้วเป็นปมแน่น

“ท่านพี่จิ้งอ๋องเป็นอย่างที่ท่านอาบอกจริงๆ ท่านไม่เหมือนตอนที่เป็นเด็กเลยสักนิด แต่ก่อนท่านคล้อยตามข้าไปหมดเสียทุกอย่าง! เหตุใดตอนนี้แม้กระทั่งน้ำเสียงจึงแปลกไปถึงเพียงนี้”

เซียวปี้เฉิงยิ้มหยันในใจ มองนางอย่างเยือกเย็น “เหตุใดข้าต้องคล้อยตามไปหมดเสียทุกอย่าง เจ้ายังไม่เข้าใจอีกหรือ เป็นเพราะอำนาจบีบคั้นของเสด็จแม่กับตระกูลหลี่ ข้าจึงต้องข่มกลั้นความหยิ่งในศักดิ์ศรีเพราะเจ้านั่นแหละ หรือเจ้าคิดว่าข้าเต็มใจ?”

วันนี้ไม่เหมือนกับวันวาน เขาไม่ใช่องค์ชายสามผู้ต่ำต้อยที่ยอมให้คนอื่นหลอกโขกสับอีกต่อไป

หลี่เมิ่งเอ๋อร์มองเขาด้วยใบหน้าซีดเผือด สบกับสายตาเย็นชานั้นแล้ว พาให้รู้สึกหนาวสั่นตั้งแต่ฝ่าเท้าแล่นริ้วจนถึงศีรษะ อดตัวสั่นสะท้านท่ามกลางแสงตะวันสดใสไม่ได้

จิ้งอ๋องแบบนี้ไม่คุ้นเอาเสียเลย!

ในความทรงจำเขาเป็นคนเงียบขรึมพูดน้อย ไม่ว่านางจะไร้เหตุผลแค่ไหน ก็ไม่เคยเผยความเหลืออดหรือเบื่อหน่ายใดๆ เลย ดูเหมือนจะมีความอดทนและอดกลั้นอย่างไม่มีขีดจำกัด

หลี่เมิ่งเอ๋อร์ลืมตาขึ้นเล็กน้อย อดพูดไม่ได้ว่า “หรือว่าที่ท่านพี่จิ้งอ๋องดีกับข้าแต่ก่อนนั้นล้วนเป็นเรื่องจอมปลอมทั้งเพ? แค่ไม่ได้เจอกันเพียงไม่กี่ปี ท่านจำมิตรภาพในวัยเยาว์ไม่ได้สักนิดเลยหรือ”

“ข้าไม่ใช่ญาติหรือสหายกับเจ้า แล้วจะมีมิตรภาพต่อกันได้อย่างไร” เซียวปี้เฉิงเหลือบมองหลี่เมิ่งเอ๋อร์แวบหนึ่ง ไม่อยากให้นางตามตอแยอีก “ล้มเลิกความคิดนี้ได้เลย นอกจากหลิงเอ๋อร์แล้ว ชาตินี้ข้าจะไม่มีวันแต่งงานกับหญิงคนไหนอีก”

“ช้าก่อน! ท่านพี่จิ้งอ๋อง ท่านบ้าไปแล้วหรือ”

เซียวปี้เฉิงพูดจบกำลังจะจากไป แต่หลี่เมิ่งเอ๋อร์สูดหายใจเข้าลึกๆ แล้วเรียกเขาไว้ เสียงที่ก้องกังวานของนางสั่นเครือด้วยความกรุ่นโกรธและไม่อยากจะเชื่อ

“อะไรที่เรียกว่านอกจากนางแล้วจะไม่แต่งงานกับหญิงคนไหนอีก ท่านรู้ตัวหรือไม่ว่ากำลังพูดอะไรอยู่”

“ท่านเป็นผู้สืบทอดบัลลังก์ ภายหน้าจะปกครองใต้หล้า สมควรทำวังหลังให้แข็งแกร่งแล้วผลิดอกออกผล จะมีความคิดเหลวไหลเช่นนี้ได้อย่างไร”

“ตระกูลหลี่จะไม่เห็นด้วยที่ท่านทำเช่นนี้ ซ้ำราชสำนักจะไม่ยอมรับ! มีเพียงแต่งงานกับข้าเท่านั้น ตระกูลหลี่จึงจะช่วยให้ท่านครองบัลลังก์ได้มั่นคง ท่านต้องคิดให้ถ่องแท้!”

เซียวปี้เฉิงสาวเท้าเดินต่อไปไม่หันกลับมามอง ราวกับไม่ได้ยินคำพูดพวกนี้

หลี่เมิ่งเอ๋อร์บีบขยำผ้าเช็ดหน้าในมือแน่น รู้สึกว่าเขาถูกมนตร์เสน่ห์ปีศาจที่ดวงหน้างามสะคราญยั่วยวนของผู้นั้นไม่เบาจริงๆ

นางยังคงติดอยู่ในความทรงจำที่อยู่เดียวกันในวันวาน ครั้นเห็นปฏิกิริยาที่เหนือความคาดหมายของเซียวปี้เฉิงเช่นนี้ นางก็แทบจะกระโดดด้วยความร้อนใจและโมโห

นางขึ้นเสียงอย่างไม่ยินยอมและโกรธแค้น

“หญิงคนนั้นมีอะไรดีนักหนา ใส่ยาเสน่ห์อะไรให้ท่านกินกันแน่ ถึงทำให้ท่านหลงหัวปักหัวปำเช่นนี้?”

“เป็นเพียงหญิงที่ไร้พรสวรรค์ไร้คุณธรรม ตอนนั้นยังต้องอาศัยลูกไม้ต่ำช้าอย่างวางยาขึ้นเตียงเข้าหาท่านด้วยซ้ำ สมควรถูกผู้คนใต้หล้าถ่มน้ำลายประณามนางถึงจะถูก!”

เพิ่งพูดจบ หลี่เมิ่งเอ๋อร์ก็รู้สึกว่ามีบางอย่างเฉียดผ่านคอไป บังเกิดความเจ็บปวดอย่างรุนแรงวูบหนึ่ง ทำให้นางสูดหายใจด้วยความตระหนก

“โอ๊ย…”

นางลูบคอป้อยๆ โดยไม่รู้ตัว รู้สึกราวกับเป็นบาดแผลตื้นๆ มีเลือดหยดเล็กๆ ซึมไหลออกมา

แผลไม่ลึก แต่มีเหงื่อบางๆ ผุดพรายขึ้นมา ทำให้ปวดแสบปวดร้อน

หลี่เมิ่งเอ๋อร์ก้มหน้ามองลงไปเห็นใบไม้ของพุ่มไม้สีเขียวขจีตกอยู่ข้างๆ รองเท้าปักลายบุปผา ตรงขอบเปื้อนโลหิตสีแดงจางๆ

“ท่านพี่จิ้งอ๋อง ท่านลงมือกับข้าจริงๆ หรือ”