พระชายาคือแพทย์อัจฉริยะ นิยาย บท 468

“ทหารในราชวงศ์โจวไม่ค่อยระมัดระวังเสียเลย กลางวันแสกๆยังแอบอู้ได้”

หญิงสาวพึมพำเสียงเบา ๆ หลังจากเข้าเมืองนางก็เข้าไปในลับหายไปในมุมหนึ่ง แล้วหยิบหนังสติ๊กและประทัดเล็กที่สั่งทำพิเศษหลายลูกในกระเป๋าสะพายออกมา

นางหรี่ตาข้างหนึ่งและเล็งไปยังพื้นที่โล่งบริเวณเท้าของทหารที่หลับอยู่

หลังจากนับในใจครบสามวินาที ทันใดนั้นประตูเมืองก็มีเสียงประทัดดังเปรี้ยงปร้างขึ้นไม่ขาดสาย

ทันใดนั้นทหารยามที่หลับอยู่ก็ตื่นขึ้นมา ผู้คนที่สัญจรไปมาและทหารยามคนอื่นๆที่อยู่ไม่ไกลก็ตกใจกันยกใหญ่

“มีนักฆ่าแล้ว! รีบจับนักฆ่าเร็ว!”

“ทุกคนอย่าขยับ ใครมันกล้าลอบโจมตีข้า!”

สุนัขลาดตระเวนเมืองเห่าอย่างกระสับกระส่าย ทำให้ผู้คนที่อยู่ใกล้เคียงต่างส่งเสียงด้วยความหวาดกลัว ฉับพลันประตูเมืองที่เป็นระเบียบก็เกิดความโกลาหลขึ้นมา

“คิกคิกคิก……”

หญิงสาวเห็นเหตุการณ์นี้จึงรีบวิ่งหนีทันที

...

ภายใต้แสงอาทิตย์ยามอัสดงสีส้ม ถนนตะวันตกมีเสียงดังอึกทึกครึกโครม รถม้าวิ่งสวนกันไปมาขวักไขว่ ผู้คนทยอยกันมาไม่ขาดสาย

เสวียนจีมองซ้ายขวาไม่หยุด สังเกตถนนหนทางด้วยความอยากรู้อยากเห็น

นางแอบออกมาจากตงฉู่ อีกทั้งบนตัวก็ไม่มีใบเบิกทางจากทางการ จึงไม่อาจทำใบผ่านทางเข้าประตูเมืองหลวงได้ จึงทำได้แต่ลอบปีนประตูเมืองเข้ามา

แต่หลังจากเข้าเมืองหลวงต้าโจวมาได้อย่างราบรื่น เสวียนจีกลับไม่รีบเร่งที่จะตามหาที่อยู่ของจวนจิ้งอ๋อง แต่กลับเดินเล่นไปรอบๆอย่างสบายอกสบายใจ

“ต้าโจวช่างยากจนจริงๆ”

หากเปลี่ยนเป็นในตงฉู่ ที่นี่คงจัดว่าเป็นเมืองที่ล้าหลังเท่านั้น

เมื่อเดินไปหน้าร้านซาลาเปาที่ขายดีเป็นเทน้ำเทท่า เสวียนจีก็อดที่จะหยุดฝีเท้าไม่ได้ จากนั้นก็น้ำลายไหลยืดออกมา

นางมองดูร้านซาลาเปาด้วยความรู้สึกกลัดกลุ้ม

เงินย่อยถูกใช้ไปหมดเกลี้ยงตลอดทางที่มา ในกระเป๋าเหลือเพียงตั๋วเงินเท่านั้น แน่นอนว่าที่ตั๋วเงินที่มูลค่าน้อยที่สุดคือหนึ่งร้อยตำลึง ร้านซาลาเปาที่เล็กถึงเพียงนี้เกรงว่าคงไม่อาจทอนเงินได้

ต้องหาร้านรับฝากเงินเพื่อแลกเงินเสียก่อน

ขณะที่กำลังครุ่นคิด ก็พลันได้ยินเสียงอันอ่อนโยนดังขึ้นจากทางด้านข้าง

“น้องสาว เจ้าอยากกินซาลาเปาหรือ?”

เสวียนจีมองตามเสียงนั้น เห็นเพียงชายหนุ่มสวมชุดสีขาวพระจันทร์ยืนอยู่ตรงหน้า ด้วยท่วงท่าที่แลดูสง่างามและอ่อนโยน

เมื่อมองดูอีกฝ่ายยื่นซาลาเปาให้ นางก็กระพริบตาปริบๆอย่างไม่มีพิษภัยและไร้เดียงสา

“พี่ชาย เจ้าต้องการเลี้ยงซาลาเปาข้าหรือ?”

รุ่ยอ๋องยิ้มพลางพยักหน้า "เมื่อครู่ข้าไม่ทันระวังซื้อมากไปหน่อย แบ่งให้เจ้าแล้วกัน"

“สุดยอด พี่ชายเป็นคนดียิ่งนัก!”

เสวียนจีโห่ร้องด้วยความดีใจ หยิบซาลาเปามาอย่างมีความสุข นั่งลงริมถนนและเริ่มกินมัน

รุ่ยอ๋องมองดูดรุณีน้อยที่เสื้อผ้าขาดรุ่งริ่งตรงหน้าเขา แววตามีประกายความเห็นอกเห็นใจแวบผ่าน

วันนี้เขาเพิ่งสะสางงานราชการเสร็จและเตรียมกลับจวน ก็สังเกตเห็นดรุณีน้อยผู้หนึ่งอยู่ริมถนน อีกฝ่ายดูเหมือนอายุยังไม่ถึงสิบห้าหรือสิบหกดีด้วยซ้ำ กลับต้องมาแต่งกายราวกับขอทาน

เสื้อผ้าสกปรก เสื้อตัวนอกมีรอยขีดข่วนและขาดรุ่งริ่งหลายที่ ผมเผ้ายุ่งเหยิงและรวบเป็นหางม้าธรรมดาสองข้าง ใบหน้าดำและสกปรกราวกับแมวลาย