พระชายาคือแพทย์อัจฉริยะ นิยาย บท 478

ยามนี้ล่วงเลยจนอายุหกสิบแล้ว หัวก็แทบจะล้านเทียบเท่าพระภิกษุ ปกติไม่ว่าจะไปที่ใดก็ตามล้วนแต่ต้องสวมหมวก

แต่หลี่เมิ่งชูนั้นแตกต่างออกไป นางมีผมยาวสีดำและหนา ทุกครั้งที่หลี่เมิ่งเอ๋อร์เห็นนาง ในใจก็รู้สึกอิจฉายิ่งนัก

เสนาบดีขวาหลี่มองไปยังหลี่เมิ่งชู หุบยิ้มเอ่ยด้วยสีหน้าเคร่งขรึม "เมิ่งชู ระยะนี้เจ้าควรตั้งใจทบทวนบทเรียนให้ดี เตรียมใจให้พร้อม และเตรียมตัวอย่างรอบคอบ นั่นเป็นโอกาสดีที่จะแสดงความสามารถและได้รับชื่อเสียง ถึงยามนั้นมันจะช่วยให้เจ้าได้กลายเป็นพระชายาโม่อ๋อง”

หลี่เมิ่งชูเห็นเช่นนี้ ใบหน้าที่สงบก็มองไม่ออกถึงอารมณ์ที่เปลี่ยนแปลงใดๆ "หลานจะจำไว้เจ้าค่ะ"

เสนาบดีขวาหลี่จึงได้พยักหน้าอย่างพึงพอใจและขอให้เด็กๆ ถอยออกไป

พอเดินไปถึงประตู หลี่หยวนเส้าก็เอ่ยด้วยความเป็นห่วง "น้องสอง เจ้าเรียนไม่เก่ง อยากให้ข้าช่วยเจ้าทบทวนบทเรียนหรือไม่? พอถึงเวลานั้นหากเจ้าทำได้ไม่ดีและแพ้ให้กับตระกูลเฟิง เกรงว่าท่านปู่จะโกรธเอาได้”

หลี่เมิ่งชูยังไม่ทันจะเอ่ยปาก หลี่เมิ่งเอ๋อร์ก็มายืนเบียดระหว่างคนทั้งสอง พลางกอดแขนของหลี่หยวนเส้าไว้แน่น

“อย่าได้คิดที่จะแกะสลักไม้ผุๆพังๆ! พี่ชายมาเสียเวลากับนางทำไมกัน? มีเวลามิสู้เอาไปอ่านบทความเพิ่มอีกสักสองสามบทความเล่า? ถึงยามนั้นต้องให้ผู้คนตกตะลึงจะได้นำเกียรติยศมาสู่ตระกูลหลี่ของเรา” !"

หลี่หยวนเส้ายังไม่ทันจะตอบ ก็ถูกหลี่เมิ่งเอ๋อร์ลากออกไปทันที

หลี่เมิ่งชูหาวอย่างไม่แปลกใจและกลับไปที่ห้องอย่างเกียจคร้าน พลันเริ่มพลิกอ่านบันทึกการเดินทางและเรื่องราวแปลก ๆ โดยที่มีทั้งของหวานเมล็ดแตงโมและน้ำชาอยู่ในมืออย่างครบครัน

เมื่อสาวใช้ข้างกายเห็นเช่นนี้ ตีอกชกหัวอย่างเจ็บใจที่ไม่อาจหลอมเหล็กให้กลายเป็นเหล้กกล้าได้

“คุณหนูหนอ คุณหนู ทั้งที่รับปากกับเสนาบดีผู้เม่าเป็นดิบดีว่าทบทวนบทเรียนแท้ๆ เหตุใดท่านถึงอ่านหนังสือจิปาถะเหล่านี้อีกเจ้าคะ”

“หากทำผลงานได้ไม่ดี คุณหนูเมิ่งเอ๋อร์จะต้องโทษที่ท่านทำให้เสียหน้าอีกแน่เจ้าค่ะ”

หลี่เมิ่งชูแววตาสงบและเอ่ยอย่างไม่แยแส "ไม่ว่าข้าจะถ่วงแข็งถ่วงขาอย่างไร ก็ไม่อาจเสียหน้าไปมากกว่าตอนที่นางถูกกุ้งและปูกัดบนถนนแล้ว"

“อีกทั้งข้าได้บอกกับท่านปู่ไปแล้ว ว่าข้าไม่มีอะไรจะไปแข่งกับอีกฝ่าย หากเขายังคงยืนกรานที่จะให้ข้าไป พอถึงเวลาขายหน้าขึ้นมาก็มิใช่ว่าเป็นเรื่องที่ประจักษ์ชัดแจ้งไปหรอกหรือ?”

เช่นนั้นก็จะมาโทษนางไม่ได้

สาวใช้ทอดถอนใจ รู้สึกว่าคุณหนูของตนสิ้นหวังแล้วจริงๆ นางไม่เคยเห็นคน "จิตใจบริสุทธิ์" เช่นนี้มาก่อน

หากใช้คำพูดในโลกของอวิ๋นหลิงมาอธิบายหลี่เมิ่งชู เรียกให้ไพเราะหน่อยนางจะถูกเรียกว่าสาวน้อยสายพุทธ แต่ถ้าพูดตรงๆให้กระจ่างหน่อยคงจะเป็นปลาเค็มเน่า

แตกต่างจากความสงบของนาง สำนักศึกษาชิงอี้ยังอยู่ในจินตนาการ และมีศิษย์จำนวนมากที่กระตือรือร้น โดยคิดว่าถึงเวลาจะมาสมัครสอบ

ในร้านหนังสือธรรมดาแห่งหนึ่งบนถนนทางทิศเหนือ ชายหนุ่มสวมชุดสีเขียวผ้าเนื้อหยาบยื่นหนังสือเล่มบางที่คัดลอกมาให้ เสิ่นชิ่น

“เถ้าแก่ นี่เป็นกลอนที่คัดลอกเรียบร้อย โปรดตรวจสอบและตรวจรับประเดี๋ยวเถิด”

เสิ่นชิ่นรีบหยิบขึ้นมาพลิกดูไปสองสามหน้า พลางยิ้มและชมเชย "ลายมือของฮั่นม่อดีขึ้นเรื่อยๆแล้ว"

จากนั้นนางก็หยิบเหรียญสามสิบเหวินออกมามอบให้อีกฝ่าย

กู้ฮั่นม่อส่งยิ้มให้นาง แม้ว่าชุดสีเขียวที่มีรอยปะชุนจะถูกซักจนขาว แต่ริมฝีปากของเขากลับแดงและฟันขาว หล่อเหลาผอมเพรียว ชวนให้ผู้คนรู้สึกเป็นมิตร

“พี่เสิ่นให้เงินข้าเพิ่มอีกห้าเหวินหรือ”

เสิ่นชิ่นยิ้มให้เขา เอ่ยตอบอย่างสบายใจ "ลายมือของเจ้าบรรจงสวยงาม สมควรได้รับเพิ่มอีกห้าเหวิน"

นางเป็นบุตรสาวของขุนนางฝ่ายบู๊ ตั้งแต่ยังเล็กก็ไม่ชอบเล่นสำบัดสำนวน แต่นางมีความประทับใจกับคนเขียนอักษรได้งดงาม

เมื่อก่อนคนผู้นั้นก็เขียนลายมือสวยเช่นกัน

กู้ฮั่นม่อเองก็ไม่เกรงใจ คำนับเอ่ย "ขอบใจพี่เสิ่นมาก เช่นนั้นข้าก็จะขอรับไว้"

เงินสามสิบเหวินที่ได้รับในวันนี้ กู้ฮั่นม่อใช้เงินไปสองเหวินเพื่อซื้อหมั่นโถวขาวสองชิ้นและวางแผนที่จะกินมันด้วยน้ำต้ม

สำหรับเงินที่เหลือ เขาจะไปที่ร้านหนังสืออีกแห่งเพื่อซื้อกระดาษ

“หรือต้องการกระดาษพิมพ์ลายสี่มวลบุปผา?”

เถ้าแก่ร้านหนังสือจำกู้ฮั่นม่อได้ อีกฝ่ายเป็นลูกค้าประจำของที่นี่และเป็นหนึ่งในสาวกของพระชายาจิ้งอ๋อง ทุกครั้งที่เขามาซื้อกระดาษหมึกพู่กันและหินหมึก ก็ล้วนแต่ซื้อเฉพาะเครื่องเขียนที่มีพิมพ์ลายสี่มวลบุปผาเท่านั้น