พระชายาคือแพทย์อัจฉริยะ นิยาย บท 493

อวิ๋นหลิงตบหัวของเสวียนจี กล่าวชื่นชมด้วยรอยยิ้ม “ทำได้ดีมาก ให้รางวัลเจ้าเป็นเค้กไก่ทอด”

เสวียนจีเลียริมฝีปากแล้วคิ้วยกขึ้นว่า “ถ้าเช่นนั้นข้าจะกินอันที่ท่านทำเองกับมือ”

“ไม่มีปัญหา”

เมื่อได้รับคำตอบ เสวียนจีก็ดีใจจนส่ายหาง “โอ้เย้！”

นอกจากการระเบิดและการทดลองแล้ว สิ่งที่สามที่นางชอบที่สุดในชีวิตก็คือการกินขนม

อวิ๋นหลิงเป็นคนที่ใช้ชีวิตเป็น นับตั้งแต่ที่นางได้ทำเค้กวันเกิดในคืนงานเลี้ยงให้พระเจ้าหลวงนั้น ตอนนี้พ่อครัวของห้องเครื่องหลวงส่วนใหญ่มีทักษะในการตีแป้งและได้ฝึกฝนแขนกิเลนที่แข็งแรงคู่หนึ่ง

ในวันปกติ ห้องเครื่องหลวงมักจะเรียนรู้สูตรอาหารจากอวิ๋นหลิง ทําขนมขบเคี้ยว เช่น เฟรนช์ฟรายส์ไก่ทอดและน้ำผลไม้ส่งให้พระสนมตำหนักต่าง ๆ

ยิ่งไปกว่านั้นอวิ๋นหลิงทุกบ่ายก็มีน้ำชาอย่างต่อเนื่อง ในเวลาว่างก็จะทําอาหารด้วยตัวเอง

อันที่จริงแล้วฝีมือการทำอาหารของพ่อครัวที่ห้องเครื่องหลวงไม่ได้ด้อยไปกว่าอวิ๋นหลิง แต่เสวียนจีมักจะรู้สึกว่าอาหารที่อวิ๋นหลิงทำนั้น มักจะอร่อยกว่าอาหารที่ห้องเครื่องหลวงทำ

ส่วนใหญ่เพราะข้างในมีกลิ่นอายที่นางคุ้นเคยมาตลอดชีวิต กลิ่นอายที่เรียกว่าบ้าน

เซียวปี้เฉิงที่กำลังทำของแปลกใหม่ข้าง ๆ อยู่นาน ในที่สุดก็อดไม่ได้ที่จะถามขึ้นมาว่า “ที่แท้ของสิ่งนี้เรียกว่าไฟ สรุปพวกเจ้าทำออกมาได้อย่างไร เหตุใดมันฝรั่งสองลูกที่แสนจะธรรมดาถึงได้มีความสามารถขนาดนี้？”

เมื่อก่อนอวิ๋นหลิงเคยอธิบายโลกอีกโลกหนึ่งให้เขาฟัง เขารู้สึกหลงใหล แต่ไม่สามารถจินตนาการได้

แต่บัดนี้ได้เห็นวัตถุมหัศจรรย์แบบนี้ปรากฏต่อหน้าต่อตาด้วยตาของพวกเขาเอง ความรู้สึกก็แตกต่างกันอย่างสิ้นเชิง แทบไม่อยากจะเชื่อในเวลาเดียวกัน อีกทั้งแปลกใหม่มากด้วย

เสวียนจีรีบยกมือเล็ก ๆ ขึ้นมาทันที พร้อมตอบว่า “เพราะว่าในมันฝรั่งมีสารที่เป็นกรด สามารถทําปฏิกิริยาทางเคมีกับสังกะสีและทองแดงได้ เมื่ออิเล็กตรอนไหลจากปลายด้านหนึ่งไปยังอีกด้านหนึ่ง ก็จะสามารถปล่อยพลังงานไฟฟ้าได้ยังไงล่ะ！”

อวิ๋นหลิงเองก็พูดอย่างยิ้มแย้มแจ่มใส ทั้งสองคนผลัดกันพูดขึ้นทีละประโยค ตั้งแต่หลักการผลิตไฟฟ้าจากมันฝรั่งไปจนถึงการผลิตองค์ประกอบหลอดไฟ อธิบายแต่ละขั้นตอนให้ชัดเจน

ความรู้เช่นนี้เท่ากับหนังสือสวรรค์สำหรับคนโบราณ แต่ว่าเดิมทีเซียวปี้เฉิงเป็นคนฉลาด ก่อนหน้านี้อวิ๋นหลิงที่นั่นได้ปลดล็อกความรู้แปลก ๆ มากมายนั้น พออธิบายก็แทบจะเข้าใจจนหมดแล้ว

“ที่แท้ก็แบบนี้นี่เอง ของนี้ไม่เลวเลย วันหลังทำให้เสด็จพ่อและพวกเขาบ้าง ตะเกียงน้ำมันก๊าดที่สะดวกและทั้งประหยัด”

เสวียนจีบอกด้วยอกผายไหลผึ่ง “ไม่มีปัญหา ให้ข้าจัดการเอง！”

อวิ๋นหลิงเบ้ปาก จากนั้นถามนางด้วยรอยยิ้มว่า “มัวแต่มาทำของสิ่งนี้ วิธีการพัฒนาปืนใหญ่ของเจ้าเป็นอย่างไร？”

“ฮี่ฮี่ วางใจได้！เรื่องแบบแปลนของปืนใหญ่ ตอนที่ข้าอยู่ที่แคว้นตงฉู่ไม่รู้ว่าวาดแบบไปหลายรุ่นมากเท่าไรแล้ว ข้าจำได้หมดอยู่ในสมอง วาดให้พี่เขยเสร็จไปตั้งนานแล้ว ตอนนี้ก็เพียงแค่รอช่างตีเหล็กทำออกมาเท่านั้น！”

อวิ๋นหลิงได้ยินดังนั้น จึงครุ่นคิดและพูดขึ้นว่า “นั่นก็หมายความว่า ช่วงหลายวันต่อจากนี้เจ้าก็จะว่างมากหรือ？”

เสวียนจีตาพร่ามัวไปครู่หนึ่ง มักจะรู้สึกว่าสายตาของพี่สามที่มองนางนั้นแปลก ๆ

หลังจากนั้นหลายอึดใจต่อมา ท่าทางของอวิ๋นหลิงจู่ ๆ ก็อ่อนโยนมากเป็นพิเศษ ทำให้เสวียนจีขนลุก

“ในเมื่อเจ้าว่างแล้วก็ไม่มีอะไรทำ สู้มาช่วยข้าเรื่องหนึ่งจะดีกว่า บัดนี้สำนักศึกษาชิงอี้กำลังอยู่ระหว่างการปรับปรุงใหม่ แต่หมู่บ้านน้ำพุร้อนดั้งเดิมอยู่บนไหล่เขานอกเมือง การขนส่งหินและไม้ใช้เวลานานและลําบากมาก และทําให้ความคืบหน้าในการทํางานของเหล่าคนงานล่าช้า”

“เจ้าหาวิธีแก้ไขปัญหานี้ ลดระยะเวลาการก่อสร้างของพวกเขาให้สั้นลง พยายามให้พวกเขาทําให้เสร็จภายในหนึ่งเดือนครึ่ง แบบนี้ข้าก็จะได้เปิดเรียนอย่างเป็นทางการในต้นเดือนกันยายน”

ตอนนี้กลางเดือนกรกฏาคมแล้ว แต่ความคืบหน้าที่ปรับปรุงสำนักศึกษาชิงอี้เพิ่งทำได้แค่ครึ่งเดียวเท่านั้นหากทำตามความคืบหน้านี้ต่อไป เกรงว่าต้นเดือนกันยายนจะเปิดไม่ทันแน่

เสวียนจี “...”

นางก็ว่าเหตุใดสายตาของอวิ๋นหลิงจู่ ๆ ถึงได้อ่อนโยนขึ้นมากระทันหัน ความรู้สึกคือต้องการบีบคั้นแรงงานเด็กของนาง