พระชายาคือแพทย์อัจฉริยะ นิยาย บท 495

เซียวปี้เฉิงไม่ได้คิดอยากจะทำให้กงจื่อโยวต้องล้มละลาย แต่เรื่องการบริจาคเพื่อตำแหน่งราชการเป็นหนทางเดียวในขณะนี้ และการที่จะได้รับยศถาบรรดาศักดิ์ด้วยวิธีบริจาคนั้นไม่ใช่เรื่องง่าย

กงจื่อโยวยิ่งบริจาคเยอะ เรื่องนี้ก็จะสำเร็จได้ง่ายขึ้น กลับคิดไม่ถึงว่าอีกฝ่ายจะลงมือก็เอาเหมืองทองเลย！

เขาขมวดคิ้วแน่นและไม่มีความสุขใด ๆ บนใบหน้าเลยสักนิด “เหมืองทองของเจ้ามาจากไหน？”

นับตั้งแต่สมัยโบราณ กรรมสิทธิ์ของเหมืองใด ๆ ล้วนอยู่ในราชสํานัก คนอื่น ๆ ทําเหมืองส่วนตัวล้วนละเมิดกฎหมาย จะมีความผิดฐานฆ่าคนอื่น

กงจื่อโยวกระแอมเสียงเบา พร้อมอธิบายว่า “บรรพบุรุษของข้าได้ยินว่าหิมะถูกฮ่องเต้ผู้ก่อตั้งประเทศได้แต่งตั้งกงโหวไม่ใช่หรือ ต่อมาบรรพบุรุษของข้าได้แตกหักกับเชื้อพระวงศ์ อีกฝ่ายก็ขับไล่บรรพบุรุษไปยังสถานที่ห่างไกลและยากลําบาก โดยอ้างว่าจัดสรรแบ่งศักดินา”

“ดินแดนศักดินานั้นตั้งอยู่ที่จุดเชื่อมต่อระหว่างแคว้นถังใต้และแคว้นต้าโจว คนรุ่นหลังได้ค้นพบเหมืองทองสองแห่งและเหมืองเงินสองแห่งในดินแดนศักดินาโดยไม่ได้ตั้งใจ ซึ่งเป็นเหตุผลที่ต่อมาว่าทำไมสำนักทิงเสวี่ยถึงสามารถเติบโตอย่างรวดเร็วและมีอิทธิพลทั่วเก้าแคว้นในช่วงร้อยปีที่ผ่านมา”

จากนั้นเมื่อดูจำนวนเงินในบัญชีของสำนักทิงเสวี่ยแล้ว การบริจาคเพื่อตำแหน่งราชการนั้นแทบจะไม่พอการบริจาคเพื่อตำแหน่งราชการ

แต่ว่าทั้งสำนักทิงเสวี่ยยังต้องการการดําเนินธุรกิจ เขาจึงไม่สามารถทําให้ทั้งสำนักทั้งหมดว่างเปล่าได้ มีเพียงเปิดเหมืองทองคำในพื้นดินเท่านั้น

และนอกจากการทําธุรกิจแล้ว เขายังต้องส่งจ่ายเงินเดือนให้กับคนลูกน้องด้วย

เซียวปี้เฉิงสีหน้ามหัศจรรย์เล็กน้อย แอบขุดเหมืองทองของคนอื่นภายใต้จมูกของแคว้นถังใต้ จะหยิ่งผยองมากเกินไป

เงินนี้เป็นเงินร้อน

เมื่อเห็นสองสามีภรรยาไม่ส่งเสียงใด ๆ ร่างกายของกงจื่อโยวก็ตึงเครียดขึ้นมา จึงรีบอ้าปากพูดว่า “พวกเจ้าวางใจก็พอ เหมืองแร่พวกนั้นเหล่านั้นได้รับการขุดอย่างต่อเนื่องเป็นเวลาหลายปี ไม่เคยถูกค้นพบปลอดภัยมาก！”

เนื่องจากอยู่ในเขตรอยต่อของสองประเทศ ทั้งหนาวและอยู่นอกเมือง ห่างไกลจากทางราชการ ปกติจะว่างเปล่าไม่มีคน แม้แต่นกและสัตว์ก็หายาก

กงจื่อโยวมองเซียวปี้เฉิงด้วยสีหน้าลำบากใจ “สหายที่รัก ขอร้องให้ท่านช่วยข้าสักครั้ง อย่าว่าแต่เงินเลยเอาชีวิตให้พวกเจ้าก็ยังได้！”

เขาเองก็รู้ว่าเรื่องนี้ทำยาก ต่อให้บริจาคเหมืองทองที่แห่ง แคว้นต้าโจวอาจจะไม่ยอมก็ได้ ถึงอย่างไรอย่างน้อยใช้เงินแก้ปัญหาได้ นั่นไม่เรียกว่าปัญหา

แต่ถ้าหากไม่ทำแบบนี้ล่ะก็ คู่แต่งงานหลอก ๆ ของหลงเย่อาจจะกลายเป็นเขาหรือไม่ก็น้องหกแล้ว

เซียวปี้เฉิงพิจารณาไปครู่หนึ่ง จากนั้นพูดด้วยน้ำเสียงจริงจังว่า “ข้าจะพยายามอย่างเต็มที่”

เรื่องนี้จัดการได้ยาก ก่อนหน้าที่จะต้องเผชิญกับแรงกดดันจากราชสำนัก เขาจะต้องพูดให้จักรพรรดิจาวเหรินยอมก่อน

......

ยามราตรีดึกขึ้นเรื่อย ๆ เซียวปี้เฉิงไปยังพระที่นั่งบำรุงฤทัยด้วยตัวเอง

หลังจากฟังคำอธิบายที่เขาตั้งใจมา จักรพรรดิจาวเหรินก็ขมวดคิ้วอย่างแรง โบกมือปฏิเสธโดยไม่คิด

“ไม่ได้ไม่ได้ นี่มันช่างไร้สาระมาก！เจ้าคิดว่าการแต่งตั้งอ๋องนั้นเป็นละครหรือ ใครมีเงินอยากจะแต่งตั้งก็แต่งตั้งงั้นหรือ？”

ถ้าพูดถึงเรื่องการแต่งตั้งพระโอรสเป็นอ๋องในแคว้นต้าโจว เรียนรู้บทเรียนจากเหตุการณ์ความไม่สงบในบ้านเมืองในอดีตอย่างเต็มเปี่ยม ไม่มีทางจะแต่งตั้งโดยง่ายแน่

ต่อให้เป็นพระโอรสห้าเป็นโรคตอนสมัยเด็ก เนื่องจากเรื่องนานมาแล้วจึงไม่ได้รับการแต่งตั้งเป็นอ๋อง ถ้าหากว่าเขาเกิดบ้าขึ้นมาจริง ๆ อาจจะเป็นพระโอรสไปตลอดชีวิตก็ได้

การแต่งตั้งของอ๋องต่างแซ่ก็ยิ่งเข้มงวดมากขึ้น เพราะเมื่อมียศถาบรรดาศักดิ์แล้ว ทายาทฝ่ายตรงข้ามก็จะมีสิทธิ์สืบทอดตำแหน่ง

นี่อาจจะหมายถึงการกำเนิดครอบครัวตระกูลขุนนาง ผู้มีอำนาจย่อมต้องพิจารณาอย่างรอบคอบ

ท่านปู่ของเวินหวยหยูได้ทำสงครามเคียงข้างพระเจ้าหลวงมาตลอดชีวิต ผู้ชายที่มีสายเลือดโดยตรงทั้งหมดเสียชีวิตในสนามรบ เพื่อสนับสนุนเครือญาติของตระกูลเวิน ปู่ของนางจึงถูกแต่งตั้งเป็นตงหยางอ๋องขณะที่เขายังมีชีวิตอยู่ และที่ดินศักดินา

เซียวปี้เฉิงพยายามอย่างสุดแรง “เสด็จพ่อ...”

จักรพรรดิจาวเหรินไม่รอให้เขาพูดจบ ก็ขัดจังหวะเขาโดยตรงด้วยสีหน้าบึ้งตึง ถามขึ้นด้วยความกรุ่นโกรธเล็กน้อยว่า “เจ้าสาม เจ้ารู้หรือไม่ว่าใครกันที่มีเจ้าสมบัติได้รับการแต่งตั้งอ๋องต่างแซ่？”