พระชายาคือแพทย์อัจฉริยะ นิยาย บท 503

ได้ยินดังนี้ แม้แต่เซียวปี้เฉิงก็อดเลิกคิ้วไม่ได้ ชิงถามก่อนว่า “หลิงเอ๋อร์ เจ้าวางแผนจะทำอะไร”

อวิ๋นหลิงครุ่นคิดพักหนึ่งแล้วเอ่ยปากว่า “สรุปสั้นๆ จื่อเถา เจ้าหาเวลาไปพบเสด็จแม่เหลียงด้วยตนเอง แจ้งให้นางทราบว่าเจ้าตั้งใจแน่วแน่จะขีดเส้นแบ่งความสัมพันธ์กับหยวนโม่ สำหรับหยวนโม่ เจ้าแค่บอกว่าทำใจทิ้งมารดาที่ทุ่มเทเพื่อตนมาทั้งชีวิตจนล้มป่วยเพราะเหตุนี้ไม่ได้ บอกนางว่าเจ้าคิดปลงตกแล้ว ถึงอย่างไรลูกสะใภ้จะหามาแต่งเมื่อใดก็ได้ แต่ท่านแม่มีเพียงแค่คนเดียวเท่านั้น”

จื่อเถากับโม่อ๋องมองหน้ากันไปมา ด้วยความเชื่อใจในตัวอวิ๋นหลิง ก็ไม่ได้เอ่ยคัดค้านหรือโต้แย้งใดๆ เลย

“อาซ้อสาม แล้วจากนั้นเล่า”

“จากนั้นหรือ ถ้าเสด็จแม่เหลียงหาผู้หญิงมาให้ เจ้าไม่ต้องคัดค้าน ไม่ว่านางส่งมาเท่าใดเจ้าก็รับไว้ทั้งหมด”

พูดถึงตรงนี้ อวิ๋นหลิงก็ทำปากขมุบขมิบ เบาเสียงลงกำชับเล็กน้อย

ครู่ใหญ่ โม่อ๋องก็มุ่นคิ้วขึ้นพลางตั้งใจฟัง พยักหน้าไม่หยุด “ขอรับ ข้าจำได้หมดแล้ว”

“จำได้ก็ไปทำซะ ที่เหลือไว้ข้าจัดการเอง ไม่ต้องห่วง ข้าลงมือทำมั่นใจได้เสมอ” อวิ๋นหลิงแย้มยิ้มเป็นเชิงอุบไว้

แม้จะไม่รู้ว่าอวิ๋นหลิงซ่อนไพ่ไม้ตายอะไรอยู่เบื้องหลังกันแน่ แต่เห็นท่าทางมีแผนในใจของนางแล้ว ทำให้โม่อ๋องรู้สึกสบายใจขึ้นมาก

บัดนี้ไม่มีหนทางอื่นจัดการเรื่องนี้ อาซ้อสามคือความหวังสุดท้ายของพวกเขา

......

ได้ยินว่าเหลียงเฟยล้มป่วยขณะพำนักอยู่ที่จวนโม่อ๋องช่วงสั้นๆ จักรพรรดิจาวเหรินจึงรีบส่งหมอหลวงไปวินิจฉัยและรักษาอย่างรวดเร็ว

ยามเย็น จื่อเถาทำตามคำแนะนำของอวิ๋นหลิง ตามหมอหลวงกลับไปยังจวนโม่อ๋อง

ทันใดนั้นเหลียงเฟยก็เห็นนางกลับมาอีก สีหน้าพลันแปรเปลี่ยนไป เสียงอ่อนแอกลับแหลมสูงบาดหู

“เจ้า...เจ้าบอกว่าจะไปตำหนักบูรพาไม่ใช่หรือ แล้วกลับมาอีกทำไม!”

นางกลัวว่าโม่อ๋องจะทำอะไรบางอย่างลับๆ แล้วจะพานางกลับมาโดยไม่ยอมรามือ

เห็นการระวังตัวและต่อต้านในก้นบึ้งดวงตาของเหลียงเฟย จื่อเถาก็ถอนใจเบาๆ เริ่มเป็นฝ่ายยกชามยาก้าวเข้าไปหา

“พระสนมเหลียงเฟยอย่าวิตกไป บ่าวบอกว่าไม่กลับมาก็คือไม่กลับมาจริงๆ วันนี้ท่านอ๋องมาพบเป็นการส่วนตัว พวกเราได้พูดเปิดใจกัน ข้าปฏิเสธความรักแบบหลงผิดของท่านอ๋องไปแล้ว ต่อจากนี้ไปข้ากับเขาจะทางใครทางมัน ไม่มีวันติดต่อกันอีกจนแก่ตาย”

ถึงแม้จะเป็นการเล่นละครตบตา แต่หลังจากพูดไปแล้ว จื่อเถาก็ยังคงรู้สึกเจ็บปวดใจแปลบๆ

เหลียงเฟยฟังแล้วพูดอย่างระแวดระวังแกมนึกสงสัย “จริงหรือที่หยวนโม่ยอมเลิกรา พวกเจ้าเห็นว่าข้าไม่ยอมกินยา เลยจงใจแต่งเรื่องมาหลอกข้าใช่หรือเปล่า”

ดีชั่วนางก็อาศัยอยู่ในวังลึกมานานกว่ายี่สิบปี เห็นเล่ห์เหลี่ยมและกลอุบายมานักต่อนักแล้ว

จื่อเถายิ้มบางๆ เผยอริมฝีปากสีชาดเบาๆ “พระสนมโปรดวางพระทัย พระชายารัชทายาทบอกว่าจะหาคู่ครองที่ดีมาให้บ่าว ตอนนี้บ่าวอายุไม่น้อยแล้ว จึงตกปากรับคำไป กำลังจะแต่งงานเร็วๆ นี้ คิดได้เช่นนี้ จึงตัดความคิดถึงท่านอ๋องได้เด็ดขาด…”

ได้ยินจื่อเถาบอกว่ากำลังจะแต่งงานกับคนอื่น เหลียงเฟยก็ตกตะลึง ดวงตาพลันทอประกายวาวโรจน์ด้วยความดีใจ

“จริงหรือ”

“จริงแท้แน่นอน”

เหลียงเฟยจึงถอนใจด้วยความโล่งอก หว่างคิ้วเผยความยินดีอย่างไม่อาจระงับได้ ความเจ็บป่วยก็หายไปเป็นปลิดทิ้ง

ผ่านไปครู่ใหญ่ นางชำเลืองมองจื่อเถาด้วยสายตาซับซ้อนหลายครา แล้วพูดว่า “นับว่าเจ้ายังเป็นเด็กสาวที่รู้ความ”

จื่อเถาก้มหน้าลงแล้วรอข้างเตียงอย่างเงียบๆ “หลายวันนี้ทำให้พระสนมเหลียงเฟยอึดอัดพระทัย เป็นความผิดของจื่อเถา”

เหลียงเฟยอยากจะว่ากล่าวตักเตือนจื่อเถาสักสองสามคำ แต่ฉุกนึกขึ้นได้ว่านางเป็นคนของอวิ๋นหลิง จึงข่มกลั้นไว้