พระชายาคือแพทย์อัจฉริยะ นิยาย บท 581

แต่ดูแล้วกู้ฮั่นม่อไม่ได้มีท่าทีห่อเหี่ยวเศร้าใจเลยแม้แต่น้อย ยังคงดูสงบสดชื่น วางตัวสำรวมเช่นเดียวกับในความทรงจำ

นางยิ้มพลางพยักหน้า “ได้ร่ำเรียนกับคุณชายกู้ในสำนักศึกษาชิงอี้ เป็นโชคดีของเมิ่งชู หลังจากนี้ต้องขอให้ท่านทั้งสองช่วยดูและชี้แนะด้วย”

“ชายหญิงต่างกัน ดูแลนั้นไม่จำเป็น เมิ่งชูเจ้าเป็นหญิงที่ยังไม่แต่งงาน จะลำบากสองท่านนี้ได้อย่างไร”

ไม่รอให้กู้ฮั่นม่อตอบกลับ หลี่หยวนเส้าก็เอ่ยขึ้นด้วยสีหน้าที่คาดไม่ถึง ยังส่งสายตามีเลศนัยแฝงการเตือนอยู่กลายๆให้กับเฟิงอู๋จีอีกด้วย

“เจ้าประสบพบเจอปัญหาอะไรก็ให้มาหาพี่ สำนักศึกษาชิงอี้มีผู้ชายมากมาย ถ้าหากได้รับความลำบากอะไร ก็ต้องบอกพี่เป็นคนแรก พี่จะปกป้องเจ้าเอง”

อยู่ในสถานที่ของพระชายารัชทายาท เขาไม่กล้าก่อเรื่องต่อหน้าฝูงชน ได้แต่เยาะเย้ยเจ้าเด็กหนุ่มคนนี้เท่านั้น

หลี่เมิ่งชูรู้สึกกระดากใจอยู่ลึกๆ มีพี่ชายที่ทำตัวเป็นผู้พิทักษ์อยู่ข้างกาย นางกับเฟิงอู๋จีอย่าว่าแต่คุยกันเลย แม้แต่สายตายังไม่กล้ามองกัน

“คุณหนูรองหลี่ฉลาดมีไหวพริบ ตอนสอบคัดเลือกก็ทำให้ทุกคนต่างตกตะลึง ทำให้ข้าน้อยเลื่อมใสยิ่งนัก ฮั่นม่อมีความรู้ความสามารถเพียงน้อยนิด มิบังอาจจะให้คำแนะนำได้ ส่วนเรื่องดูแล......”

กู้ฮั่นม่อพูดถึงตรงนี้ ก็ยิ้มอย่างอบอุ่น

“พระชายารัชทายาทเคยบอกว่า หลังจากที่เข้ามาในสำนักศึกษาชิงอี้แล้ว ต้องปฏิบัติต่อเพื่อนร่วมชั้นเสมือนพี่น้องของเรา บางทีข้าอาจจะไม่มีความสามารถที่จะช่วยเหลือคุณหนูรองหลี่ได้ แต่ถ้าหากเจอกับปัญหาอะไร ก็ขอให้เห็นแก่ความเป็นพี่น้องต่างบิดามารดาของพวกเรา สามารถร่วมรับผิดชอบต่อกันบ้าง”

“......”

หลี่หยวนเส้าเกือบจะสะกดกลั้นเอาไว้ไม่อยู่ ทำไมคนคนนี้จึงได้หน้าด้านยิ่งนัก

“แน่นอนแน่นอน” หลี่เมิ่งชูยิ้มบางๆ ดวงตามีประกายเล็กๆสั่นไหว

หลี่หยวนเส้าไม่ค่อยจะยินดีสักเท่าไหร่ หากเป็นคนอื่น คำพูดตามมารยาทเหล่านี้พูดแล้วก็แล้วไป

แต่กู้ฮั่นม่อไม่เหมือนกัน อีกฝ่ายสามารถทำเรื่องเช่นนี้ได้จริงๆ

ในใจเขาอยากจะให้กู้ฮั่นม่อไสหัวไปไกลๆ แต่อีกฝ่ายอ้างถึงพระชายารัชทายาท เขาก็ไม่กล้าตอบโต้อะไร ได้แต่เก็บความขุ่นเคืองเอาไว้ ทำหน้าบึ้งก้มหน้ากินข้าวอย่างเดียว

กู้ฮั่นม่อยังคงยิ้มไม่เปลี่ยน ราวกับไม่สังเกตเห็นถึงความโกรธเกรี้ยวของอีกฝ่าย คุยเล่นกับหลี่เมิ่งชูขึ้นมา

เฟิงอู๋จีคนซื่อดื่มน้ำแกงอยู่ข้างๆอย่างเงียบๆ ไม่พูดจาอย่างรู้สถานการณ์ มีเพียงบางครั้งที่เหลือบไปมองสาวน้อยที่อยู่ตรงข้าม

ผิวของนางไม่ได้ขาวดุจหยกเหมือนกับพระชายารัชทายาท แต่เป็นผิวสีชมพูที่ดูแข็งแรง

บวกกับชุดกระโปรงสีขาวม่วง ดูสวยงามมาก

หนุ่มสาวทั้งสี่ต่างก็นั่งใช้ความคิดอยู่บนโต๊ะอาหาร ส่วนพวกอวิ๋นหลิงกลับไม่มีเวลากินข้าวด้วยซ้ำ

สำนักศึกษาชิงอี้กว้างใหญ่มาก ล้อมรอบไปด้วยภูเขา ด้านในมีสัตว์เล็กๆซ่อนตัวอยู่มากมาย

หลังจากที่พลังจิตครอบคลุมออกไป การค้นหาสัตว์จำพวกงูก็ต้องเสียเวลาไม่น้อยเลยทีเดียว

ผ่านไปหนึ่งวัน พวกอวิ๋นหลิงตรวจสอบพวกอาคารและหอพักลูกศิษย์อย่างละเอียด หลังจากแน่ใจแล้วว่ารอบข้างไม่มีอันตรายอะไร จึงเข้าไปในสำนักศึกษาพร้อมกัน

“กลางคืนเป็นช่วงเวลาที่พวกงูเคลื่อนไหวชุกชุมมาก พลังจิตจะสามารถสำรวจถึงพวกมันได้ง่ายขึ้น”

เซียวปี้เฉิงขมวดคิ้ว “ข้าตรวจสอบด้านทิศเหนือมาครึ่งค่อนวัน กลับไม่รู้สึกถึงงูแม้แต่ตัวเดียว”

เขายิงคิดว่าตนเองไม่สามารถแยกแยะคลื่นสมองของพวกงูได้ แต่กลับได้ยินหลงเย่กับเสวียนจีต่างก็ตอบเช่นนี้เหมือนกัน

เสวียนจีเกาศีรษะ เอ่ยอย่างกลัดกลุ้มว่า “ข้าพอจะจำได้เลือนราง เมื่อคืนนกโง่ได้ยินว่าข้าจะมาตรวจสอบปัญหาภัยพิบัติจากงูที่สำนักศึกษา เหมือนจะช่วยข้าทำนายดวงด้วย”

“เฟิ่งเหมียนว่าอย่างไรบ้าง”

“ขอข้าคิดก่อน เหมือนจะบอกว่าท่ามกลางทิศทั้งแปด มีเพียงทิศตะวันออกเฉียงใต้ที่มีลางชั่วร้าย”

อวิ๋นหลิงเคาะไปที่หน้าผากของนางอย่างแรงทันที “แล้วทำไมเจ้าไม่พูดแต่แรก”

สำรวจมาทั้งวันนางเหนื่อยแทบจะคลานแล้ว เกือบถูกม้าคลอนจนแทบประคองตัวไม่อยู่ พลังจิตก็เกือบจะใช้ไปหมดแล้ว เหนื่อยทั้งกายใจจริงๆ