พระชายาคือแพทย์อัจฉริยะ นิยาย บท 582

อวิ๋นหลิงจับใจความสำคัญจากคำพูดได้ทันที

“ระเบิดมือ เจ้าแอบเอาของสิ่งนี้มาที่สำนักศึกษาจะทำอะไรกันแน่”

เสวียนจีสะอึกไปครู่หนึ่ง ความตื่นเต้นชั่วขณะทำให้ดีใจจนลืมตัว

“พวกคนแก่ข้างทางมักจะถือลูกเหอเถาสองลูกไว้หมุนเล่นในมือมิใช่หรือ ข้าเองก็อยู่ไม่สุข จึงยัดระเบิดมือเอาไว้ในกระเป๋า แค่คันมือเท่านั้น......แฮะๆๆ”

อวิ๋นหลิงยิ้มเย็น “ฮึๆ”

คันมือแล้วทำไมไม่เห็นนางเอาระเบิดมือออกหมุนมาเล่นเล่า

แต่สถานการณ์ในตอนนี้ นางก็ไม่มีเวลามาสั่งสอนเสวียนจีแล้ว

พลปืนไฟสิบกว่าคนล้วนถือปืนคาบศิลามาด้วย การยิงหลุมงูย่อมไม่สะดวกเท่าการกำจัดด้วยการระเบิดให้สิ้นซาก เช่นนั้นจะสิ้นเปลืองกระสุนดินปืนมาก

เมื่อเห็นว่างูในหลุมถูกทำให้ตื่นตกใจ ต่างชูคอขึ้นมาอย่างระแวง อวิ๋นหลิงทำมือเป็นสัญญาณออกคำสั่งให้กับเสวียนจี

“เจ้ารับผิดชอบระเบิดหลุมงูนี่ คนที่เหลือถอยหลังไปสิบหน้าเมตร”

อวิ๋นหลิงพูดจบ ลู่ฉีวิ่งออกไปก่อนเป็นคนแรกจนไม่เห็นแม้แต่เงา คนที่เหลือก็ตามกันไปติดๆ

เซียวปี้เฉิงเสียบคบเพลิงไว้บนพื้นด้านข้าง เพื่อส่องสว่างและสะดวกต่อการมองเห็นของเสวียนจี

“ฮึๆๆ จะได้ทดสอบพลังของของเล่นใหม่พอดี......”

เสวียนจียืนอยู่ข้างหลุมงูเพียงลำพัง ใช้มือหนึ่งเลิกกระโปรงขึ้นมา ล้วงเอา”ไข่สี”หลายใบออกมาจากเป้ากางเกง

ภายในชายกระโปรงของนางได้เย็บกระเป๋าไว้ใบหนึ่ง ระเบิดลูกเล็กประณีตกะทัดรัดหลายลูกถูกซ่อนเอาไว้ในนั้น รอบข้างยังห่อหุ้มไว้ด้วยสำลีนุ่มนิ่มโดยเฉพาะ

ระเบิดมือของต้าโจวถูกขนานนามว่าเป็น”อสนีบาต” ปล้องไม้ไผ่ยาวอัดเต็มไปด้วยดินปืน แต่ที่เสวียนจีทำนั้นเปลือกนอกหุ้มด้วยโลหะ มีขนาดใหญ่เท่าไข่นกกระทาเท่านั้น ข้างบนยังวาดลวดลายสีสันสวยงามเอาไว้

มองจากภายนอก เหมือนตุ๊กตาล้มลุกตัวเล็กน่ารัก ไม่มีทางทำให้คิดเลยว่าเป็นระเบิด

ไข่สีเหล่านี้ใช้หลักการขว้างระเบิด กระทั่งไม่จำเป็นต้องใช้สายนำไฟ แค่อาศัยแรงกระแทกบีบอัดก็สามารถระเบิดได้แล้ว

“พวกท่านปิดหูไว้ให้ดีนะ”

เสวียนจีโยนสำลีทิ้งไป นิ้วมือหนีบไข่สีเอาไว้สามใบ หลังจากถอยหลังไม่กี่ก้าว ก็ใช้แรงโยนไข่สีเข้าไปในหลุมลึก

ในขณะเดียวกัน เรือนร่างอ้อนแอ้นก็บิดไปทางด้านหลังอย่างคล่องแคล่ว แค่ชั่วพริบตาก็กลิ้งห่างออกไปได้ไกลมากแล้ว

“ปัง......”

เสียงที่พอจะทำให้แผ่นดินไหวและภูเขาสั่นสะเทือนได้ดังขึ้น

ท่ามกลางเปลวเพลิงร้อนแรง งูพิษนับไม่ถ้วนถูกระเบิดจนร่างเละไปหมด ถูกระเบิดจนปลิวไปไกลหลายเมตรพร้อมกับเศษดิน

สัตว์ที่อยู่ในป่าถูกทำให้ตกใจจนกระสับกระส่ายขึ้นมา พวกนกส่งเสียงร้องพลางกระพือปีก บินขึ้นไปบนท้องฟ้า

ลู่ฉีตกตะลึงอ้าปากกว้างจนสามารถยัดไข่ไก่เข้าไปได้ “สวรรค์ ถึงจะเป็นการลงโทษจากสวรรค์ก็คงไม่รุนแรงเช่นนี้กระมัง”

เหล่าพลฟืนไฟต่างก็ส่งเสียงอุทานไม่หยุด พลังรุนแรงนี้ “อสนีบาต”ในค่ายทหารแทบจะเทียบไม่ได้เลย

กงจื่อโยวอุดหูเอาไว้ รู้สึกเพียงแค่ว่ากำลังจะถูกเสียงดังสนั่นที่เกิดขึ้นนี้ทำให้หูหนวกแล้ว

“งูพิษเหล่านั้นถูกกำจัดแล้วหรือ”

เขาทำเป็นกล้าหาญเดินตามกลุ่มคนเข้าไปตรวจสอบดู เดิมทีคิดว่าจะได้เห็นภาพกองเศษเนื้อที่น่าขยะแขยง แต่เห็นเพียงเปลวไฟที่ลุกโหมขึ้นมาจากในหลุม

ในอากาศไม่มีแม้แต่กลิ่นคาวเลือด แต่กลิ่นที่ส่งมาจากดิน มีกลิ่นไหม้ที่ปัดไล่อย่างไรก็ไม่หาย

กงจื่อโยวสูดดมอย่างแรง จะว่าไปก็หอมดี

กลางวันไม่ได้กินอะไร ตอนนี้ยิ่งรู้สึกหิวเข้าไปใหญ่......

“จ๊อกๆ”

เสวียนจีกุมท้องเอาไว้ กลืนน้ำลายลงคอ

“เห็นทีลางชั่วร้ายที่นกโง่พูดถึงน่าจะเป็นงูพวกนี้กระมัง ในเมื่อจัดการเสร็จแล้ว พวกเรารีบกลบหลุมแล้วกลับไปกินข้าวกันเถอะ”

อวิ๋นหลิงพยักหน้า สั่งการให้เหล่าพลปืนไฟใช้ดินถมหลุมให้เต็ม ดับไฟที่ลุกโชนอยู่ภายใน เพื่อป้องกันไฟไหม้ป่า

เซียวปี้เฉิงมองเปลวไฟที่ค่อยๆมอดลง เอ่ยเสียงขรึมว่า “ถึงว่าช่วงที่ผ่านมาทำไมถึงมีงูมากมายเข้าไปเพ่นพ่าน คิดแล้วคงจะเกี่ยวข้องกับหลุมงูนี่แน่ ไข่ที่ฟักออกจากที่นี่ล้วนเป็นกั้วซานเฟิง”