พระชายาคือแพทย์อัจฉริยะ นิยาย บท 584

ตอนนี้ท้องฟ้ามืดแล้ว ลมหนาวที่พัดมาแฝงไปด้วยความชื้นเย็นยะเยือก

ในที่สุดฝนก็ตกลงมา

หลังจากที่หลี่หยวนเส้าบุกเข้าไปในหอพักหญิง ก็พลิกตัวลงมาจากหลังม้า เดินตามทางเล็กๆเพื่อค้นหาหลี่เมิ่งชู

หอพักสวยงามสองข้างทางทอดยาวไปไกล หอพักที่ไม่มีคนอาศัยอยู่ไม่มีแสงไฟเลยแม้แต่น้อย ทำให้ความมืดที่ไกลออกไปราวกับไม่มีจุดสิ้นสุด

เขาก็ไม่รู้ว่าน้องสาวถูกแบ่งไปอยู่ที่เรือนไหน แต่หญิงสาวในสำนักศึกษาชิงอี้มีทั้งหมดยี่สิบคน คิดว่าก็คงจะอยู่ในเรือนห้าหลังแรกแน่ๆ

“เมิ่งชู.....เมิ่งชู”

หลี่หยวนเส้าร้องเรียกอย่างร้อนใจ วิ่งเข้าไปตรวจดูเรือนที่ตั้งอยู่ทั้งสองฝั่งทีละหลังอย่างรวดเร็ว

ไม่มีคน และไม่มีเสียงตอบรับใดๆ

ฝนตกหนักขึ้นเรื่อยๆ ตกกระทบชายคาจนเกิดเสียงดัง การมองเห็นในยามราตรียิ่งเพิ่มความมืดขึ้นมาอีก

หลี่หยวนเส้าตรวจสอบหอพักทั้งสามเรือนอย่างระมัดระวัง ไม่พบว่ามีงูเหลือมยักษ์อยู่ข้างในแต่อย่างใด

เมื่อคิดว่างูน่าจะเลื้อยออกไปไกลแล้ว เขาก็รู้สึกโล่งใจไปเปลาะหนึ่ง มีความกล้าขึ้นมาเล็กน้อย ตามหาตัวหลี่เมิ่งชูต่อ

ตอนที่ตรวจสอบไปถึงเรือนหลังที่สี่ เห็นว่ามุมชายคาของเรือนมีโคมไฟแขวนอยู่หนึ่งดวง ขณะที่ฝนตกและลมเย็นพัดเข้ามา ทำให้ไฟกะพริบเดี๋ยวติดเดี๋ยวดับ

“เมิ่งชู”

หลี่หยวนเส้าหัวใจกระตุก รีบจ้ำอ้าวไปยังจุดที่มีแสงไฟ ตอนที่วิ่งเข้าไปถึงลานบ้าน จู่ๆเท้าก็เหมือนจะไปสะดุดกับอะไรบางอย่าง

เขาอุทานอย่างตกใจพลางล้มไปทางด้านหน้า เดิมคิดว่าคงจะล้มลงกับพื้นอย่างไรเสียฟันหน้าต้องหักแน่ แต่คิดไม่ถึงว่าภายใต้ร่างของเขาที่ล้มลงไปเป็นอะไรบางอย่างที่ทั้งชื้นและลื่น และมีความเย็นเฉียบ

มือสัมผัสได้ถึงความอ่อนนุ่มเล็กน้อย ให้สัมผัสเหมือนเกล็ดอะไรบางอย่าง

หลี่หยวนเส้าตัวแข็งทื่อไปทันที

นี่มัน......ไม่ใช่ จะเป็นไปได้อย่างไร

ขนาดใหญ่โตเช่นนี้ก็เกินไปกระมัง......

สิ่งของที่อยู่ใต้ร่างถูกแตะต้อง ค่อยๆบิดตัวเคลื่อนไหวสองสามครั้ง

หลี่หยวนเส้ากลืนน้ำลาย รู้สึกขนลุกซู่ขึ้นมาอย่างกะทันหัน เขาอาศัยสายฝนอยากจะดูสิ่งที่อยู่ใต้ร่างให้แน่ใจ

จู่ๆท้องฟ้าก็เกิดฟ้าแลบขึ้นมาหลายครั้ง ฉีกม่านยามค่ำคืนที่มืดมิดออกไป ส่องลานบ้านที่มืดสลัวให้สว่างขึ้น

ทันใดนั้นหลี่หยวนเส้าก็ประสานเข้ากับม่านตาแนวขวางสีครามคู่หนึ่ง ชั่วพริบตานั้นเลือดในร่างกายไหลย้อนกลับ ดวงใจเต้นโครมคราม

ความหวาดกลัวที่ไม่เคยมีมาก่อนพุ่งขึ้นมาปกคลุมทันที

“อ๊า”

เขาตกใจจนร้องเสียงดังออกมา แค่ชั่วพริบตาก็ถูกเสียงฟ้าผ่ากลบจนมิด

ด้วยความปรารถนาจะมีชีวิตรอดอย่างแรงกล้า หลี่หยวนเส้าดิ้นรนขึ้นมาโดยสัญชาตญาณ เหยียบไปบนร่างของงูเหลือมยักษ์หลายครั้ง สองขายังคงสั่นเทาและอ่อนแรงยืนไม่ขึ้น

งูเหลือมสีดำตัวใหญ่ถูกเหยียบจนรู้สึกเจ็บ บิดลำตัวด้วยจิตใต้สำนึก อยากจะรัดเจ้าคนดวงซวยบนร่างเอาไว้

“ช่วยด้วย ช่วยข้าด้วย”

ขณะที่หลี่หยวนเส้าตกใจจนแทบจะเป็นลมหมดสติไป จู่ๆแขนข้างหนึ่งที่ทรงพลังได้ดึงเขาขึ้นมา ลากตัวเขาออกวิ่งทันที

เฟิงอู๋จีชนประตูของเรือนตะวันออกจนเปิดออก ลากตัวหลี่หยวนเส้าเข้าไปข้างใน จากนั้นก็หันกลับไปปิดประตูลงกลอนด้วยปฏิกิริยาที่รวดเร็ว