พระชายาคือแพทย์อัจฉริยะ นิยาย บท 587

หลี่หยวนเส้าถูกด่าอย่างไม่เข้าใจ คิดไม่ออกไม่รู้ว่าเกิดอะไรขึ้น

ทันใดนั้นเองก็มีหญิงสาวกระโปรงสีม่วงคนหนึ่งเดินเข้ามาอย่างรวดเร็ว ร้องไห้กระซิก ๆ ด้วยความปีติ

“ท่านพี่ ท่านโชคดีมากที่ท่านไม่เป็นอะไร！”

หลี่หยวนเส้ามองเห็นอีกฝ่ายถึงได้พบว่าร่างกายที่เปียกโชกยังตัวอุ่น ๆ อยู่เล็กน้อย เขาสังเกตมองน้องสาวขึ้น ๆ ลง ๆ อย่างละเอียดและถอนหายใจด้วยความโล่งอก

“ยังโชคดีที่เมื่อครู่เจ้าไม่ได้อยู่ในสำนัก มิเช่นนั้นข้าจะต้องตกใจจนแทบบ้าแน่ เจ้าไม่รู้หรอกว่างูตัวนั้นทั้งใหญ่และแข็งแรงขนาดไหน เกรงว่ามันจะกินวัวทั้งตัวได้ โชคดีที่...”

เมื่อหลี่หยวนเส้าพูดถึงตรงนี้ เสียงก็หยุดลงอย่างกะทันหัน อดไม่ได้ที่จะเหลือบมองเฟิงอู๋จีอย่างละเอียด

ระหว่างการสนทนาของพวกเขา อวิ๋นหลิงก็เดินเข้ามา สายตามองไปยังพวกเขารอบ ๆ

เห็นแค่เพียงหลี่หยวนเส้ากระเซอะกระเซิง ผมเปียก เสื้อคลุมเต็มไปด้วยโคลน มองไปแล้วน่าสังเวชจนทนดูไม่ได้

หลี่หยวนเส้ารีบทำความเคารพ “ศิษย์เคารพพระชายารัชทายาท พระชายารัชทายาทอายุพันปี！”

“เอาล่ะ ไม่ต้องพิธีรีตองมาก” อวิ๋นหลิงโบกมือ จากนั้นหันไปทางเฉียวเย่ “มีฝนตกหนักในคืนนี้ กลางดึกอาจจะมีอันตรายได้ ใต้เท้าเฉียวพาหลี่หยวนเส้าไปพักที่ห้องพักนักเรียนคืนหนึ่งก่อนเถิด”

“กระหม่อมรับคำสั่ง” เฉียวเย่ประสานมือคารวะ หันหลังไปพูดว่า “คุณชายหลี่ เชิญตามข้าน้อยไป”

หลี่เมิ่งชูหันไปทำความเคารพเฟิงอู๋จี พร้อมกล่าวขอบคุณว่า “คุณชายเฟิง คืนนี้ขอบคุณเจ้ามากที่ช่วยเหลือข้าก่อน แล้วก็ช่วยท่านพี่ มิเช่นนั้นพวกเราสองคนพี่น้องหากไปทำให้พญางูโกรธ เกรงว่าจะไม่ใช่เรื่องดีแน่ เมิ่งชูรู้สึกตื้นตันมาก！”

“แม่นางรองหลี่ไม่ต้องทำถึงขนาดนี้ นี่เป็นสิ่งที่ข้าควรทำอยู่แล้ว”

เฟิงอู๋จีอยากจะเอื้อมมือไปจับนาง พอสังเกตเห็นว่ามีคนอยู่รอบ ๆ มากมาย จึงรีบเอามือกลับมาอย่างเก้ ๆ กัง ๆ

หลังจากหลี่หยวนเส้าได้ยินคำพูดนี้ ร่างกายก็หยุดชะงักไป หันกลับมามองอีกฝ่ายด้วยความตกใจ

แววตาของเขาเปล่งประกาย ไม่รู้ว่าเขาคิดอะไรอยู่ จากนั้นเม้มริมฝีปากแล้วเดินตามเฉียวเย่ไป

ก่อนหน้านี้เขาขาหัก ตอนนี้จึงเดินกะเผลก ๆ ตามไป

หลี่เมิ่งชูเดินตามไปช่วยประคองเขาออกจากหอพักนักเรียน

อวิ๋นหลิงเหลือบมองไปที่เฟิงอู๋จีอยู่สองครั้ง กล่าวด้วยรอยยิ้มว่า “ใช้ได้นี่ กล้าหาญมาก ตอนแรกหลี่หยวนเส้านั่นรังแกเจ้าในห้องสมุด แต่เจ้ากลับใจกว้างที่สามารถบุกเข้าไปในสำนักศึกษา เสี่ยงชีวิตเพื่อช่วยเขาในวันนี้”

จู่ ๆ ที่ได้รับคำชมจากอวิ๋นหลิง ทันใดนั้นเฟิงอู๋จีก็หน้าแดงขึ้นมาทันที

“...แม่นางรองหลี่มีพระคุณต่อข้ามาก อีกทั้ง...ข้ากับหลี่หยวนเส้าเองก็ไม่ได้มีความแค้นอะไรกัน”

อวิ๋นหลิงยิ้ม “กล้าหาญที่จะทำในสิ่งที่ยุติธรรม เจ้าทำได้ดีมาก พรุ่งนี้ข้าจะให้เหล่าผู้ดูแลติดสติ๊กเกอร์กระดานแดงและมอบเงินรางวัลให้”

ถ้ามีลําโพงวิทยุล่ะก็ อย่างไรก็จะต้องแจ้งให้ทั้งโรงเรียนทราบ

“ขอบคุณพระชายารัชทายาท！”

เฟิงอู๋จีมีความสุขมาก เขาไม่สนใจเกียรติยศเล็กน้อยนั่น สิ่งที่สำคัญที่สุดคือได้รับการยอมรับจากพระชายารัชทายาท

ตอนที่เซียวปี้เฉิงกลับมา ก็เห็นเฟิงอู๋จียืนอยู่ตรงนั้นด้วยท่าทางเขินอาย

ถึงแม้จะรู้ว่านักเรียนคนนี้ไม่มีความคิดเชิงชู้สาวกับเมียของเขา แต่เขาก็ยังแอบหึงอยู่พักหนึ่ง

เซียวปี้เฉิงเดินเข้ามาขัดจังหวะการสนทนาของทั้งคู่

“หลิงเอ๋อร์ ใต้เท้ามีเรื่องจะหาเจ้า”

อวิ๋นหลิงไม่ลืมเรื่องที่รับปากกับใต้เท้างูเหลือม จึงกําชับเฟิงอู๋จีอย่างอบอุ่นให้ไปพักผ่อนเร็ว ๆ สองประโยค จากนั้นก็เดินกางร่มจากไป

ทิ้งให้เฟิงอู๋จียืนอยู่ที่เดิม ด้วยสีหน้าสงสัยและไม่กล้าที่จะถาม

ใต้เท้า ใต้เท้าอะไร？

คนเฝ้าประตูที่ประตูสำนักศึกษาหรือ？

หลังจากเดินทางกลับหอพักลูกศิษย์ เฟิงอู๋จีทราบเรื่องที่เกิดขึ้นภายหลังจากกู้ฮั่นม่อ

“...ทนต่อการฟ้าผ่า？”

ฟังดูแล้วธรรมดามาก แต่ถ้าหากเรื่องเกิดขึ้นในสำนักศึกษาชิงอี้ เขารู้สึกผิดปกติอีกครั้ง

เดิมทีสองสามีรัชทายาทก็ไม่ใช่คนธรรมดาอยู่แล้ว

กู้ฮั่นม่อกล่าวอย่างครุ่นคิดว่า “โชคดีที่ตอนนั้นข้าไม่อยู่ มิฉะนั้นถ้าท่านเซียนเห็นข้า จะต้องกลืนกินข้าเป็นแน่”

เขาบอกว่าเขามีลูกงูมากมาย